Για την ακρίβεια δεν είναι δικό της, απλά βρίσκεται στο ταμείο του Συλλόγου καρκινοπαθών, του οποίου η Τούλα Βογιατζή, βρίσκεται στο τιμόνι ως Πρόεδρος.
Και βρίσκεται εκεί, γιατί… περίσσεψε ή καλύτερα απέμεινε, μετά την απόφαση για δωρεά του Συλλόγου στο Σκυλίτσειο για να θωρακιστεί καλύτερα εν όψει του κορωνοϊού.
Της απηύθυνα το ερώτημα σήμερα στη διάρκεια σχετικού ρεπορτάζ, ως απορία, πόσα πιά χρήματα έχει ένας Σύλλογος, για να διαθέσει απ’ αυτά 5000 ευρώ;
Α, μου απάντησε αυθόρμητα η Τούλα, μας έμειναν και 500 ευρώ. Δεν βαριέσαι, θα πληρώσουμε τη ΔΕΗ, το τηλέφωνο, θα μαζέψουμε πάλι και έχει ο Θεός.
Αυτός σκέφθηκα είναι ο Θεός της Ελλάδας, αυτός της συμπαράστασης, της συμπόνιας, ένας Θεός που συν… πάσχει, που συν… τρέχει.
Χρόνια ζυμωμένος τούτος ο τόπος με τις δυσκολίες. Αν εξαιρέσεις τον τελευταίο μισό αιώνα, που ζήσαμε μέσα στην μπακιρένια ευμάρεια, κουβαλάμε στο DNA μας τις δυσκολίες, την προσφυγιά, τους πολέμους, τα πάθη της ζωής και την αλμύρα της θάλασσας.
Και μετά είναι το άλλο. Σαν ζείς την ομορφιά της ζωής και ξαφνικά σου ρθεί κατακέφαλα η κεραμίδα του καρκίνου. Σαν γαντζωθείς από την ελπίδα, σαν δείς πως όλα ξαφνικά καταρρέουν σαν πύργος θεμελιωμένος στην άμμο, σαν δείς αιφνίδια μέσα από τα μάτια ενός γιατρού, όλες της θεότητες μαζί, τότε τα πράγματα γύρω σου αποκτούν άλλες αξίες.
Τότε τα μεγάλα γίνονται ασήμαντα και τα ελάχιστα γίγαντες, τότε που αναρωτιέσαι αν ήρθε ο κόσμος ανάποδα ή ανάποδα τον έβλεπες εσύ, τότε το πεντοχίλιαρο του ταμείου σου, απλά είναι κάποια χαρτιά, που αποκτούν αξία, αν αξιοποιηθούν για το καλό.
Το καλό, που είναι τόσο δυσεύρετο σε μια ζωή, που είναι τόσο μικρή για να μην είμαστε εμείς μεγάλοι μέσα από καλές πράξεις.
Τότε που ένα στραβοπάτημα, ένας τοσοδούλης ιός σε κλείνει παρέα με το γείτονα, που δεν μιλούσες μέχρι χθες, για… ένα μέτρο γής, την οποία απαγορεύεται ακόμα και να την πατήσεις κι’ εσύ κι’ αυτός.
Υ.Γ. Ο κορωνοϊός, θα νικηθεί. Το θέμα δεν είναι να νικήσουμε αυτόν αλλά τον εαυτό μας.
