Τι θα γινόμαστε χωρίς αυτούς;
Πρέπει να τους θυμόμαστε;
Υπάρχουν στις μέρες μας;
Κάτι ερωτήματα χρονιάρες μέρες, με την Αμερική στην… κατάψυξη και την Ελλάδα στην… κατάπληξη που συμμορίες λέει τώρα και ανηλίκων προχώρησαν σε ομαδικό βιασμό.
Το τελευταίο γίνονταν πάντα, με την διαφορά ότι παλιά δεν υπήρχαν κινητά να κάνει ένας τον… εικονολήπτη. Η δε Αμερική μακάρι να ξυπνήσει πριν την κοιμίσει αιωνίως η κλιματική αλλαγή, αλλά το θέμα είναι ότι λόγω πρωτοκαθεδρίας θα πάρει μαζί της και τους υπόλοιπους.
Και μέσα που λέτε σ’ αυτή την… ωραία ατμόσφαιρα, με βρίσκει στο δρόμο η πάντα δραστήρια Διευθύντρια του 4ου Γυμνασίου Ειρήνη Χούλη και με κάνει κοινωνό του πονήματος των μαθητών του, με την καθοδήγηση της Καθηγήτριας Γιασεμής Αμπαζή, ένα καλαίσθητο ημερολόγιο με τίτλο «Εδώ που ζούμε. Ευεργέτες γύρω μας στον χρόνο και στον χώρο».
Και έτσι τα παιδιά έμαθαν και μαζί τους έχομε την ευκαιρία να μάθουμε ή να ξαναμάθουμε οι μεγαλύτεροι ότι αν δεν υπήρχε ο Φίλιππος Π. Αργέντης να δωρίσει μεταξύ άλλων στην Βιβλιοθήκη μας 10.000 τόμους βιβλία και να κτίσει τον 2ο όροφο της, δεν θα είχαμε σήμερα μια από τις πιο αξιόλογες σε περιεχόμενο και έκταση Βιβλιοθήκες της χώρας.
Αν δεν υπήρχε ο Γεώργιος Αντ. Βούρος δεν θα είχαμε τα Βούρεια Σχολεία στα Λιβάδια.
Αν δεν υπήρχε ο Ζωρζής Δρομοκαϊτης δεν θα είχε η Ελλάδα σήμερα το Ψυχιατρικό Θεραπευτήριο Δαφνίου, το γνωστό μας Δρομοκαϊτειο.
Αν δεν υπήρχε ο Γιάννης Κων. Καρράς δεν θα είχαμε το Καρράδειο Δημοτικό Σχολείο.
Χωρίς την Μαρία Λαιμού δεν θα ιδρύονταν ο Γυναικείος Σύνδεσμος Φίλοι του Χιώτικου χωριού.
Αν δεν υπήρχε ο Ζωρζής Μιχαληνός και η Ζηνοβία Μιχαληνού – Κοκκάλη δεν θα υπήρχαν η Εμπορική Σχολή, σήμερα 1ο ΕΠΑΛ, το Γηροκομείο Χίου, το Μαιευτήριο, που είδαν το πρώτο φώς 36.000 Χιωτάκια.
Αν δεν υπήρχε η οικογένεια Μίχαλου δεν θα υπήρχαν το Μιχάλειο Ορφανοτροφείο, σήμερα Πανεπιστήμιο Αιγαίου, το Εθνικό Στάδιο και οι Φυλακές.
Αν δεν υπήρχαν ο Μιχαήλ Ξυλάς, η σύζυγος του Σταματία Πουτού και η κόρης τους Ματρώνα δεν θα υπήρχε ο Ομήρειο.
Αν δεν υπήρχε η οικογένεια Καλουτά δεν θα υπήρχε ο Μητροπολιτικός μας Ναός, αν δεν υπήρχε ο Λεωνής Καλβοκορέσης δεν θα υπήρχε το Λωβοκομείο, ο Γεώργιος Κουκουνάρης το Κουκουνάρειο στην Λατομίτισσα.
Αν δεν υπήρχαν οι Σκυλίτσηδες η Χίος δεν θα είχε ακόμα… Νοσοκομείο, ούτε θα κτίζονταν το μαιευτήριο Μαρίκα Ηλιάδη και το Θεραπευτήριο Βούλας.
Αν δεν υπήρχε ο Γεώργιος Χωρέμης ο Δήμος Χίου θα βρίσκονταν σήμερα χωρίς την μισή του κτηματική περιουσία, ειδικά στο κέντρο της πόλης, Λαχαναγορά κ.λ.π.
Σταματάμε εδώ, γιατί εδώ σταμάτησαν και οι μαθητές του 4ου.
Αν συνέχιζαν θα ήθελαν τόμο και όχι Ημερολόγιο. Ας το συνεχίσουν όμως άλλοι. Ας το κάνουν οι Καμπούσοι, οι Θυμιανούσοι, οι Καρδαμυλίτες.
Θα εκπλαγούμε ευχάριστα και θα κάνουμε λάθος αν νομίζουμε ότι αυτό σταμάτησε στις μέρες μας. Απλά έχει άλλο εύρος και άλλο βάθος.
Εκεί στο βάθος θα βρεθούν και οι μικρόψυχοι να πούν ότι οι ευεργέτες δεν τόκαναν για την ψυχή τους και ότι ήταν υποχρέωση της Πολιτείας να προσφέρει Νοσοκομεία και Σχολεία.
Δεν πειράζει και αυτοί μέρος της ζωής είναι. Ίσως να μην έχουν μετρήσει ότι η χώρα μας βγήκε μέσα από μια αιώνια σκλαβιά και μετράει μόνο 200 χρόνια ελευθερίας, εμείς δε κάτι παραπάνω από 100. Μόνο…
Όσον αφορά την συμβολή των ευεργετών στο ιστορικό γίγνεσθαι διαβάστε το υστερόγραφο.
Υ.Γ.: Εκδήλωση αποφοίτων του Λιβάνειου στα Καρδάμυλα. Σηκώνεται να χαιρετίσει ο καπ. Παν. Τσάκος.
«Με ξέβρετε;» Ρώτησε ο τετραπέρατος Καρδαμυλίτης.
Σιγά που δεν τον ήξεραν. Ε, βέβαια καπετάνιε, χαμόγελα και φωνές στο ακροατήριο.
«Α, με ξέβρετε. Είμαι ο Παναγιώτης Τσάκος ο εφοπλιστής, που έχω 70 κομμάτια βαπόρια» (τότε τόσα είχε, ή τόσα είπε).
«Ε, αν δεν υπήρχε ο χωριανός μας ο Λιβανός, να κάνει τούτο το Σχολείο, εγώ θα ήμουν σήμερα βοσκός και θάχα 70 προβατίνες. Ε, πάλι θα με ξέβρατε δεν θα με ξέβρατε;»
