Γιατί σας κάνω κοινωνούς ενός δικού μου προβλήματος;
Γιατί έχω την αυταπάτη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Και γιατί είναι αυταπάτη; Γιατί όσο κλασικό είναι ότι «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος» το ίδιο κλασικό παραμένει ότι ο Έλλην στην περίπτωση μας η Ελληνίδα, κεφάλι δεν αλλάζει.
Αυτό που σας περιγράφω, άλλοι το έχουν ζήσει, άλλοι μπορεί να το ζήσουν αύριο, έχω την αυταπάτη, το επαναλαμβάνω ότι… μεθαύριο κάτι μπορεί να αλλάξει.
Οδηγώντας με συνετή ταχύτητα το δίκυκλο μου (για κοντινές αποστάσεις προτιμώ το ποδήλατο) και φορώντας κράνος και γάντια, στις 7.50 π.μ. βρισκόμουνα στην οδό Κοκκάλη με κατεύθυνση προς τον ΝΟΧ ώστε στις 8.00 να βρίσκομαι στον ραδιοθάλαμο, όπως λέγεται στα… ξένα το Στούντιο, για την καθημερινή μου ραδιοφωνική εκπομπή.
Εκείνη τη στιγμή ένα Ι.Χ. χωρίς να σταματήσει, χωρίς να ελέγξει, βγήκε από το στενό απέναντι από την πισινή πόρτα του Ιδρύματος Τσάκου και τράβηξε επίσης για τον ΝΟΧ. Πάτησα φρένο, έχασα την ισορροπία μου και «καρφώθηκα» πίσω από όχημα, ενώ πίσω μου βρίσκονταν ένα ΤΑΧΙ.
Σηκώθηκα πάνω «ψάχτηκα» τι μου λείπει, τελικώς τα είχα ευτυχώς… όλα, αλλά ταυτόχρονα περίμενα από τον οδηγό, που εξαιτίας του βρέθηκα στην άσφαλτο να σταματήσει. Έκπληκτος όμως είδα, να κόβει ταχύτητα, να κάνει ότι σταματά και να συνεχίζει την πορεία του, σαν να μην συνέβη τίποτα.
Ο οδηγός ΤΑΧΙ, τον οποίο και ευχαριστώ, αφού είδε ότι «τα είχα όλα» μου λέει «δεν το πιστεύω, σηκώθηκε και έφυγε» και δρώντας επαγγελματικά, συμπληρώνει «πάω να την πιάσω».
Να μην σας κουράζω, ειδοποίησα την Τροχαία, οι άνθρωποι κατέγραψαν το συμβάν, ζήτησαν να καλέσουν ασθενοφόρο, τους είπα ότι δεν χρειάζεται και ότι θα πάω μόνος μου προληπτικά στο Νοσοκομείο και με ενημέρωσαν ότι βρήκαν την οδηγό, η οποία από την ηλικία της (μίλησα και με συγγενή της 1ου βαθμού, που ενδιαφέρθηκε ο άνθρωπος) κατάλαβα ότι μάλλον δεν… είδε τίποτα. Σεβόμενος την ηλικία της, ελπίζω σε δύο μήνες, που λήγει το δίπλωμα της να μην τις το ανανεώσουν.
Εδώ βέβαια ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο, μέχρι πότε οδηγούμε δηλαδή και πιά είναι τα αντανακλαστικά μας, όταν πλησιάζουμε τα… ενενήντα, αλλά όσο δεν θα ξαναγίνει το τροχαίο, που περιέγραψα, άλλο τόσο σε αυτή τη χώρα και στον τομέα αυτό θα κάνουμε το αυτονόητο.
Για να κλείσω το θέμα, να πώ ότι στο Νοσοκομείο, έζησα μια πλήρως οργανωμένη προληπτική φροντίδα και ευχαριστώ γι΄αυτό γιατρούς και προσωπικό.
Υ.Γ: Aπαντώ σε όσους με ρωτούν τι έχω να πώ για την συγκέντρωση του Αντιμονίου.
Περιμένω την επόμενη… Επανάσταση.
Στο μεταξύ όση ελπίδα έχει να ζωντανέψει με κάτι η Αμανή, τόση ελπίδα υπάρχει και η Κυβέρνηση να σοβαρευτεί. Διότι εκτός από τις εύκολες σειρήνες του λαϊκισμού και της κινδυνολογίας, του μόνιμου ΟΧΙ στα πάντα, υπάρχουν και αυτοί που λέμε. Να πιστέψουμε ότι αν υπάρχει αντιμόνιο, μπορεί η νόμιμη εκμετάλλευση του να δώσει ζωή, αλλά η παλαβιάρα πολιτεία τι ακριβώς θέλει, ζωή και ανάπτυξη στην Β/Δ Χίο ή Natura και… κατούρα. Γιατί και τα δύο μαζί δεν γίνονται.
