Κατ’ αρχήν δεν είναι μόνο παπά Αντώνης Παπανικολάου, το φτωχόπαιδο από το Κάστρο, που παρέλαβε άλλο ένα, διεθνές αυτή τη φορά βραβείο.
Είναι πολλοί Ιερείς, που κάνουν το καλό και το ρίχνουν στο… γιαλό.
Απλά ο καθένας έχει την δική του εμβέλεια. Άλλο χέρι φτάνει μέχρι τη γειτονιά, άλλο μέχρι την πόλη, άλλο μέχρι το νησί, άλλο του παπά Αντώνη, που φτάνει τη χώρα και την ξεπερνά.
Δεν ξέρω αν υπάρχει Αγιος Πέτρος κι’ αν έχει μετράρι εισόδου στον Παράδεισο, αλλά υποθέτω ότι πως δεν έχει, και επίσης δεν υποθέτω είμαι σίγουρος, πως οι καλές πράξεις αφορούν αυτό τον κόσμο και όχι τον… αιώνιο.
Άρα παπαντώνηδες υπάρχουν πολλοί, αλλά αυτός ο ξεχωριστός, ξέρετε γιατί… ξέφυγε;
Διαβάστε το σκεπτικό του, στην παραλαβή του Διεθνούς Βραβείου επίδειξης θάρρους στην ηγεσία (Mary Chirwa Award for Courageous Leadership, που δημιουργήθηκε το 2018 από το Ίδρυμα Βραβείων Mary Chirwa και τη Nudge, μία κοινωνική επιχείρηση με έδρα το Άμστερνταμ, και του απονεμήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2019, στο Παλάτι της Ειρήνης και Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Γνωρίζοντας στην Ευρώπη στο πρόβλημα των μεταναστών – προσφύγων στην χώρα μας, τον ρωτούν γιατί μεταξύ των παιδιών που αγκαλιάζει είναι και αυτά και ιδού η απάντηση:
«Πώς θα επιβιώσει ένας πρόσφυγας εάν δεν τον εκπαιδεύσεις και δεν τον βοηθήσεις να βρει το δρόμο του; Αναγκαστικά θα κλέψει! Πλησίασα τα παιδιά των μεταναστών και των προσφύγων γιατί τους εξήγησα την ιστορία των παππούδων και των πατέρων μας… Ξέρουμε τι σημαίνει προσφυγιά, ρατσισμός και θάνατος. Εάν ο καθένας έκανε κάτι στη γειτονιά του, δεν θα είχαμε αυτό το τεράστιο πρόβλημα με τους ξένους που δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα και αναγκαστικά περιθωριοποιούνται! Οπότε ή κλειδωνόμαστε στα σπίτια μας ή τους βοηθάμε να σταθούν στα πόδια τους»
Aλήθεια, πόσοι από μας που καμαρώνουμε για τον συμπατριώτη μας παπά του… κόσμου καταλαβαίνουμε στην πράξη τα λόγια του; Πόσοι το κάνουμε πράξη; Πόσοι καταλαβαίνουμε ότι τον Χριστό δεν τον έλεγαν… Μανώλη, όπως λέμε Μητσιάς, και ότι δεν ήταν Έλληνας;
Πόσοι καταλαβαίνουμε ότι Χριστιανοί Ορθόδοξοι δεν είμαστε μόνο εμείς;
Δεν επεκτείνομαι παραπάνω, άλλωστε είπαμε εγώ εκκλησιάζομαι άπαξ της Αναστάσεως και αν κριθώ απ’ αυτό θα γράφω ρεπορτάζ στην Κόλαση, όμως όσοι κουτουλάνε τα πατώματα των εκκλησιών, όσοι φουσκώνουν στα παγώνια για τον παπα Αντώνη, γιατί χύμηξαν να με φάνε όταν έγραψα πιά οικογένεια προσφύγων – μεταναστών, που έχει πάρει άσυλο την φωνάξαμε στο χωριό μας να της δώσουμε ένα σπίτι, να εργαστεί και να ανοίξουμε σιγά – σιγά και το Σχολείο του χωριού;
Ε, όχι και να γεμίσουμε τα χωριά Μουσουλμάνους, που απάντησαν κάποιοι… κουτουλοπατωματάδες.
Σωστά, ενώ αν τους παίρνετε από την ΒΙΑΛ στα χωράφια σας ή στους σχίνους με 5 ευρώ την ημέρα (5 ευρώ την ώρα παίρνουν άλλες… πολυτελείς εθνικότητες) δεν επέρχεται μόλυνση.
Αλλά ας το πάρουμε διαφορετικά. Δεν μπορούμε να πιάσουμε αυτά που λέει ο παπάς που έχει… ξεφύγει. Ας αναζητήσουμε για τα έρημα χωριά μας Χριστιανούς. Αλλά που να τους βρούμε…
Υ.Γ. Ο φίλος μου ο Μιχάλης, που είναι… Άγιος επίτροπος της Μητροπόλεως, την βραδιά της Αναστάσιμης Λειτουργίας, την οποία παρακολούθησα μισή ώρα πριν… λήξει, μου έδειχνε μια μαύρη, κατάμαυρη γυναίκα, που είχε ένα παιδί στο χέρι, ένα στην αγκαλιά και ένα ζαλικωμένο πίσω στην πλάτη. Έρχεται μου λέει κάθε Κυριακή, όπως την βλέπεις και παρακολουθεί όλη την Λειτουργία από την αρχή μέχρι το τέλος. Τώρα θα περιμένει εδώ μέχρι τις 2.30 το πρωϊ να κοινωνήσουν όλοι από το χέρι του Δεσπότη.
Ε, ούτε σε αυτή ανοίξαμε ένα σπίτι μας, οπότε αφήστε με εμένα να πάω στην… Κόλαση.
