Απόγευμα Τσικνοπέμπτης και ενώ όλο το χωριό… τσίκνιζε εκείνες το… γιόρτασαν με τον δικό τους τρόπο.
Μιλώ για τις γυναίκες των Αρμολίων, της Βέσσας, του Λιθιού, αλλά και άλλων χωριών, που μαζεύτηκαν στα Αρμόλια με την καθοδήγηση της δραστήριας Καρδαμυλιάς της Κικής Χατζηαντωνάκη, για να… μπλέξουν.
Σκουφάκια, γάντια, κασκόλ, βελονιά και κουβέντα, κόμπος και αλληλεγγύη, κόπος και ανθρωπιά. Στόχος να γίνουν όσα μπορούν περισσότερα και να φύγουν για τους σεισμοπαθείς της Τουρκίας και της Συρίας.
Δεν θα μπορούσαν να αγοράσουν; Δεν θα ήταν αυτό ευκολότερο για όλους;
Μα τι στις γυναίκες των χωριών μας είναι… εύκολο;
Τι θα ήταν τα χωριά μας, χωρίς τις γυναίκες που λευκαίνουν το… χρυσάφι, που δαπανούν ατέλειωτες ώρες πάνω στο καθάρισμα του… λευκόχρυσου, που σκύβουν να… πληγώσουν μαλακά τον σχίνο, που μαθαίνουν από μωρά πως η εργασία είναι ένα με την ζωή και την φύση τους. Που είναι νοικοκυρές, γυναίκες, μάνες, που τραγουδούν, χορεύουν και… κεντούν. Που κρατάνε σπίτια, στεριώνουν οικογένειες, μεγαλώνουν λεβέντες και λυγερόκορμα κορίτσια. Που λάμπουν τα πάντα γύρω τους, από τα χωριά, τα σπίτια, τις γειτονιές τους.
Γιατί εδώ στα χωριά της μαστίχας και όχι μόνο, δεν έμαθαν να τα περιμένουν όλα από τον… Δήμο, γιατί στα χωριά μας η ζωή είναι μια συνεχής πάλη, μια ομορφιά συνοχής, μια αίσθηση αλληλεγγύης, μια συνεχής προσφορά στον άνθρωπο και τον συνάνθρωπο. Εδώ η μαστίχα δεν κολλάει μόνο στα χέρια, μοσχοβολά την ψυχή, γίνεται θυμίαμα αλληλεγγύης, εδώ όσα έχουν αξία είναι ζυμωμένα με… ιδρώτα.
Να γιατί μαζεύτηκαν οι γυναίκες να μπλέξουν. Να γιατί έφυγε από το μυαλό τους το… έτοιμο, να γιατί η προσφορά τους έχει μεγαλύτερη αξία.
Την αξία της κοινής εργασίας, της προσφοράς στον διπλανό μας, στην μεταφορά της αγάπης μέσα από ένα κέντημα, από ένα δημιούργημα, από μια σύνθεση ψυχής και χεριών, σώματος και πνεύματος και… ρίζας.
Γιατί αυτές οι ρίζες μας ακολουθούν, γιατί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, τμήμα των κυττάρων μας, μέρος της ιστορίας μας.
Αν αυτές οι γυναίκες γύριζαν το ρολόϊ πίσω θα εύρισκαν στην ίδια θέση της προγιαγιάδες τους να πλέκουν κάλτσες και σκουφιά για το μέτωπο της Βορείας Ηπείρου, τα χέρια των μανάδων τους να πλέκουν κασκόλ για να φορέσουν οι άντρες στην σκοπιά, αόρατες κλωστές συνθέτουν το χθες με το σήμερα, αθέατες μνήμες μας πάνε στο μέλλον, πράγματα λειτουργούν χωρίς την θέληση μας από την… θέληση μας.
Γιατί εκεί στην γωνία, κάποιο εγγονάκι θα βλέπει, κάποιοι παίρνουν το μήνυμα, η υπεροχή και η ομορφιά των γυναικών των χωριών μας μεταδίδεται σε κάθε τους πράξη.
Και εκεί, στα Αρμόλια, μια Τσικνοπέμπτη απόγευμα, η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, η προσφορά των χεριών, ο κόπος των δακτύλων και ο κόμπος της ψυχής, έγιναν άλλη μια φορά ένα.
Σας ευχαριστούμε γυναίκες των χωριών μας. Δεν θα σας ευχαριστούν μόνοι οι σεισμοπαθείς που θα ζεσταθούν. Σας ευχαριστούμε και εμείς γιατί χωρίς εσάς δεν θα είμασταν… εμείς.
Υ.Γ.: Eυχαριστώ την Βιβή Ποταμούση, που χωρίς την δική της ανάρτηση αυτής της φωτογραφίας δεν θα έγραφα τα παραπάνω φτωχά λόγια.
