Και όμως πέρασαν 9 χρόνια από την αποφράδα μέρα, που μετά από ένα εφιαλτικό δεκαήμερο άφησε καρβουνιασμένη τη Χίο, την ψυχή μας, αλλά και την… τσέπη μας.
Μεσολάβησαν πολλά από το 2012 μέχρι σήμερα και είναι σημαντικό, αφού από γκρίνια έχουμε χορτάσει να δούμε τα καλά, κάτι που επεσήμανε και ο Ηλίας Τζιρίτης, συντονιστής τοπικών δράσεων της WWF, στην ενδιαφέρουσα συνομιλία που είχε ραδιοφωνικά με την Χρ. Ψυλλή.
Τι καλά να δεί κανείς από ένα τέτοιο εφιάλτη;
Και όμως και αυτό ας δώσει κουράγιο και στους κατοίκους της Εύβοιας, γιατί εμείς πληγήκαμε δις, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε και την φωτιά του 2016.
Να δεί πως μετά από μια πυρκαγιά, που εκκένωσε 9 χωριά, χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία με την φωτιά έτοιμη να… κατασπαράξει τους Ολύμπους, που απείλησε εκτός των άλλων και δεξαμενές καυσίμων, που χάρη στην αυτοθυσία στρατιωτικών, αυτό είναι μια παράμετρος που δεν αναλύθηκε ποτέ για ευνόητους λόγους, δεν θρηνήσαμε δεκάδες θύματα, μια φωτιά που η κάπνα της έφτασε μέχρι την… Κρήτη, που μεταξύ άλλων έκαψε εκτός από 5000 κυψέλες και χιλιάδες ελιές και 225.000 μαστιχόδενδρα, το νησί συνήλθε, η ζωή νίκησε.
Σήμερα, 9 χρόνια μετά όμως, τι δεν πρέπει να τίποτα να ξεχάσουμε.
Πως πρέπει να συνεχίσουμε τις περιπολίες και την επαγρύπνηση των πυροσβεστικών εθελοντικών ομάδων.
Πως πρέπει να συνεχίσουμε να κρατάμε συνέχεια καθαρούς και προσβάσιμους τους αγροτικούς δρόμους.
Πως πρέπει οργανωμένα, όπως για παράδειγμα έγινε στην Καλλιμασιά και δυστυχώς τείνει να χαλαρώσει, να συνεχιστεί το καθάρισμα των αγροτεμαχίων από τα ξερά χόρτα.
Πως πρέπει να απαιτούμε συνέχεια την στελέχωση σε προσωπικό, οχήματα και εκπαίδευση του Πυροσβεστικού Σώματος.
Πως για μας πλέον το πράσινο δεν είναι οικολογικό ζήτημα, είναι και οικονομικό.
Πως μπορεί να μην μας αποτελείωσαν δυό μεγάλες πυρκαγιές, αλλά μια τρίτη θα είναι η χαριστική βολή την ώρα, που η μαστίχα απογειώνεται, την ώρα που πρέπει το φυλάμε το κάθε πυξάρι ως κόρη οφθαλμού.
Πως δεν πρέπει να μείνουμε στα λόγια, αλλά να απαιτήσουμε να ξεκινήσει από τη Νότια Χίο πιλοτικά η υπογειοποίηση του δικτύου της ΔΕΗ.
Πως πρέπει να απαιτήσουμε στην δεκαετία, που ακολούθησε και καταφέραμε να συνέλθουμε να κάνουμε απολογισμό πράξης, που να διδάσκεται πλέον.
9 χρόνια πριν η WWF έκανε μια έκθεση, την οποία πρέπει να αναζητήσουμε. Να δούμε τι έγινε και τι όχι, και κυρίως τι θα πρέπει να μην ξεχνάμε.
Και εδώ καλά είναι να γινόμαστε συγκεκριμένοι. Η μη φωτιά για τη Χίο είναι πλέον θέμα επιβίωσης. Δεν μας χρειάζονται λόγια αλλά οργάνωση της πράξης.
Και αυτό ένας μπορεί να το κάνει καλύτερα από όλους, η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών.
Αν χρειαστεί μπορούμε να το αναλύσουμε, αλλά νομίζουμε ότι δεν χρειάζεται.
Αυτή τη φορά, και μετά από δυό μεγάλα χτυπήματα, δεν χρειάζεται να ξαναπάθουμε για να μάθουμε.
Υ.Γ.: Συνεδρίασε το ΚΥΣΕΑ για το Αφγανιστάν. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα στο θέμα αυτό δεν ακούστηκε πολύ και καλώς δεν ακούστηκε. Αρκεί αυτό να μεταφραστεί σε αόρατη πράξη. Κανένας Αφγανός, από όσους βοήθησαν την ελληνική δύναμη στην εκεί αποστολή της, δεν πρέπει να αφεθεί στα νύχια αυτών των κτηνών. Είναι θέμα τιμής για την Ελλάδα.
