Την ώρα που νομίζουμε ότι έχει κατακλυσμό παγκοσμίως και εμείς δεν έχουμε βρέξει ούτε τα παπούτσια μας, δηλαδή ότι ο κορωνοϊός εν Χίω μας… ξέχασε, έχουμε ήδη τον πρώτο Χιώτη θύμα αυτής της πανδημίας, που σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστη.
Πρόκειται για τον 78χρονο κάτοικο Αυστρίας Γιώργη Ζαχαριάδη, τον καλό Χιώτη, που ανελλιπώς κάθε καλοκαίρι και όχι μόνο «άναβε κερί» στον γενέθλιο τόπο και στον αγαπημένο του Καρφά.
Ο Γιώργης γεννήθηκε το 1942, ένας από τους γιούς του Παντελή Ζαχαριάδη και της αγωνίστριας της Εθνικής Αντίστασης Ευτυχίας, αδελφός του αξέχαστου ταλαντούχου δημοσιογράφου Στρατή, του «Μουγκού ντελάλη» από την μοναδική ποιητική συλλογή του, του επίσης ταλαντούχου φωτογράφου Νίκου, αγαπημένος ξάδελφος του γιατρού Μάνου Ζαχαριάδη και θείος του Βουλευτή του Σύριζα Κώστα Ζαχαριάδη.
Ανήσυχο πνεύμα ο Γιώργης, Χιολάτρης και μονίμως… μπερδεμένος μεταξύ της Αυστριακής νοοτροπίας, έμενε στο Γκράτς από το 1965, φτιάχνοντας μια υπέροχη οικογένεια και της ελληνικής πραγματικότητας, που δεν μπορούσε να αποδεχθεί ότι η τελευταία, μονίμως συγκρούονταν με την… λογική.
Ειδικός στην Πολεοδομία, δεν μπορούσε με τίποτα να χωνέψει αυτά που έβλεπε κάθε καλοκαίρι, προετοιμασμένος ήδη από τα Χιακά μέσα, που παρακολουθούσε με φανατισμό.
Δεν θα ξεχάσω όταν στα παλιά γραφεία της Αλήθειας, τα οποία επισκέπτονταν συχνά και λόγω της πορείας του προς τον Καρφά, καταθέτοντας τα στραβά και ανάποδα που έβλεπε, χτύπησε μια μέρα το γραφείο μου και με τον μοναδικό τρόπο που είχε να εκθέτει τα πράγματα, άρχισε.
«Επειδή ξέρω πως θα μου πείς να πάω στον Νομάρχη (Σ.Σ. δεν θα πω ποιός ήταν, θα καταλάβετε) πήγα ήδη και ήρθα να σου πω την απάντηση του.
Χτυπώ την πόρτα του και του λέω. Συγνώμη, επειδή έχω φτιάξει τους μισούς ανισόπεδους κόμβους της Αυστρίας, αυτός που φτιάχνετε απέναντι από την ΔΕΗ, τι συγκοινωνιακό φόρτο εξυπηρετεί; Γιατί δαπανώνται χρήματα τριών Σχολείων για να γίνει μια «γέφυρα» που θα περνάει ένα αυτοκίνητο το πεντάλεπτο;
Ξέρεις τι μου απάντησε; Και τι σε νοιάζει εσένα, εδώ μας φτιάχνουν με ξένα λεφτά, εννοούσε… Ευρωπαϊκά, τον μοναδικό ανισόπεδο κόμβο στο Αιγαίο και θα τους πούμε όχι;».
Άλλη μια φορά, προφανώς για μα μου δείξει έμμεσα, πόσο… μπροστά είμαστε ως χώρα, ανεβαίνει στην Αλήθεια και μου λέει. «Να στείλω αυτό το FAX στην Αυστρία; Κάτι τακτοποιώ εδώ και θέλουν από την τάδε υπηρεσία, πότε πήγα στην Αυστρία, τα χρόνια που είμαι ασφαλισμένος, την οικογενειακή μερίδα κ.α.».
Βεβαίως του λέω, ρωτάς Γιώργη, στείλε το. Το κάνει και με όλη την φυσικότητα του κόσμου, μου λέει. «Πειράζει να περιμένω λίγο εδώ;»
Βεβαίως, αλλά τι; «Την απάντηση, μου λέει, το πολύ σε 15 λεπτά θα έχει έρθει».
Έμεινα κάγκελο και περίμενα. Αυτά που ζητούσε στην Ελλάδα θα ήθελαν τουλάχιστον… δυό χρόνια να εκδοθούν.
Όντως δεν πρόλαβε να πιεί μια ρουφηξιά καφέ και το μηχάνημα άρχισε να εκτυπώνει την απάντηση.
«Αντε γεια μου λέει. Πάω τώρα να δω τα μούτρα αυτών, που για να με ξεφορτωθούν μου γύρεψαν ένα κάρο βεβαιώσεις, σίγουροι ότι θα της έχω σε κανένα χρόνο».
Αυτός ήταν ο ανήσυχος, Χιολάτρης Γιώργης, που δεν θα τον ξαναδούμε με την αθάνατη «βέσπα» να στέκεται στους… κόμβους της πόλης και να ξύνει το κεφάλι σε τι Πανεπιστήμια σπούδασαν όσοι τους σχεδίασαν.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι του Βύρωνα Κατσόγιαννου, τον οποίο και ευχαριστώ.
Ο Γιώργης Ζαχαριάδης, που έφυγε χθες στο Γκράτς της Αυστράς χτυπημένος από κορωνοϊό, είναι αυτός δεξιά με τα κόκκινα, μαζί με τους φίλους Σ. Μακρυά και Σ. Κοκκινάκη, στη γέφυρα του Κοκκαλά στον Κάμπο το περασμένο φθινόπωρο...
