Το μοιράστηκα μαζί σας και ραδιοφωνικά, αλλά πιστός στην αρχή τα γραπτά μένουν, το καταθέτω και στη στήλη, ως εκ των πρώτων γκρινιάρηδων για τα κακώς κείμενα στο νησί.
Και επειδή η επισήμανση προβλημάτων έχει αξία μόνο όταν αυτή υπηρετεί την αλήθεια, εγώ καταθέτω την εμπειρία μου από το απόγευμα της Δευτέρας 17/11 στο ΤΕΠ του Σκυλίτσειου.
Για λόγους που δεν ωφελεί να αναφερθούν και για οικονομία του χώρου, ήμουν αυτόπτης μάρτυς λιποθυμικού επεισοδίου συμπατριώτισσάς μας. Μάλιστα έσπευσα να τη βοηθήσω μεταφέροντάς τη στο μόλις εγκαινιασθέν από τον υπουργό Υγείας ΤΕΠ.
Εντύπωση πρώτη: Εργαζόμενη στο Νοσοκομείο, με ενημέρωσε ότι ήρθα λάθος, διότι τα ΤΕΠ εγκαινιάστηκαν μεν, αλλά δεν λειτουργούν και να πάω από την παλιά είσοδο.
Λεπτομέρεια, είπα και τράβηξα για την πλαϊνή πόρτα, αλλά μου έκανε εντύπωση ότι η εργαζόμενη παρ’ ό,τι σχόλαγε, προσφέρθηκε να τρέξει για να φέρει ένα καρότσι.
Το ίδιο και η τραυματιοφορέας που έσπευσε δείχνοντας εμπειρία αλλά και στοργή στην ασθενή.
Εντύπωση δεύτερη: Μπαίνουμε στα γνωστά ΤΕΠ, όπου ήξερα ότι γίνεται «πόλεμος» και χτυπώ το κουδούνι.
Ανοίγει μια ευγενέστατη και από ό,τι είδα στη συνέχεια, άκρως υπομονετική νοσηλεύτρια, η οποία βλέποντας την εικόνα, αμέσως έδωσε εντολή να μεταφερθεί η ασθενής σε φορείο, ενώ ρωτούσε εμένα αν εκτός της βοήθειας, γνώριζα κάτι από το ιστορικό της ασθενούς, την οποία ήδη έβλεπα λοξά την εξέταζε γιατρός.
Βγήκα στη συνέχεια στο σαλόνι, όπου ο «πόλεμος» μαινόταν. Μια γιαγιά ήρθε βαριά τραυματισμένη στο πρόσωπο από πτώση. Άκουσα από μέσα να φωνάζουν ότι εκτός από τα θλαστικά τραύματα είχε πρόβλημα με την αναπνοή της, οπότε έπρεπε να τη δει πνευμονολόγος. Ένας κύριος είχε τραυματιστεί στη μέση από πτώση από ελιά και ήθελε επειγόντως ακτινογραφίες, ένας πιτσιρικάς είχε καταπιεί ένα κουμπί και η μητέρα του απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια.
Στο μεταξύ ο «πόλεμος» μαινόταν όχι μόνο μέσα αλλά και έξω.
Η ηρωίδα νοσηλεύτρια εκεί, απτόητη. Να εξηγεί σε συνοδούς τι γίνεται με τους ασθενείς τους, να καθησυχάζει τη μάνα ότι το παιδί της είναι σε καλά χέρια και το κουμπί θα βγει, να δίνει εξηγήσεις στη γιαγιά ότι δεν φταίει εκείνη και δεν μπορεί να κάνει κάτι, που έφερε τον ασθενή άνδρα της στο Νοσοκομείο, αλλά… ξέχασε αναμμένη τη σόμπα, λέγοντάς της να πάει να την κλείσει, μέχρι ο παππούς να πάει σε θάλαμο νοσηλείας, να… να.
Δεν προλάβαινα να καταγράφω αυτή την ωραία, ελληνική ατμόσφαιρα, όταν είδα, μαζί με συγγενή και της δικής μου ασθενούς, που στο μεταξύ έφτασε, να καταφτάνει τρέχοντας ο πνευμονολόγος Σπύρος Γανιάρης. Προφανώς για την τραυματία γιαγιά. Στο μεταξύ μια παιδίατρος αφού είδε τον μικρό, που απορούσε γιατί γίνεται τόση φασαρία για ένα… κουμπί, τον έστειλε με τη μαμά του σπίτι τους.
Δεν πρόλαβα να ακούσω πώς έγινε η προσγείωση του τραυματία από την ελιά, να την πίσω πάλι η μαμά με τον πιτσιρικά.
Μα δεν σας είπε, να πάτε σπίτι, η νοσηλεύτρια; Μα η παιδίατρος μας τηλεφώνησε να γυρίσουμε πίσω για να δει τον μικρό και γιατρός άλλης ειδικότητας.
Ας μην πολυλογώ άλλο. Η ασθενής που συνόδευσα εγώ βγήκε μετά από τρεις ώρες, με εξετάσεις, με μαγνητική, με διάγνωση και με φάρμακα. Εγώ είδα μεν μια «πολεμική» ατμόσφαιρα, αλλά είδα παράλληλα όχι ΕΝΑ γιατρό των ΤΕΠ, αλλά γιατρούς πολλών ειδικοτήτων, είδα νοσηλευτές μέσα στην ένταση αλλά με υπομονή και κυρίως χαμόγελο, είδα φιλότιμο και προσφορά.
Για τα υπόλοιπα τώρα θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες. Για προτάσεις βελτίωσης, για ελλείψεις, για, για. Εγώ ξέρω ότι όταν ένας συνάνθρωπός μας μεταφέρθηκε από έναν τρίτο, εμένα, στα επείγοντα, βρήκε φροντίδα και αντιμετωπίστηκε με αξιοπρέπεια.
ΥΓ. Όταν είπα τα ίδια πράγματα ραδιοφωνικά δέχτηκα βροχή τηλεφωνημάτων ότι όλο αυτό έγινε επειδή είδαν στην αναμονή των ΤΕΠ εμένα. Τι απαντώ; Ό,τι απάντησα και τηλεφωνικά. Ότι δεν το δέχομαι. Αυτά.
