Αδέλφια να μην σας απογοητεύσω, αλλά απλά θέλω να σας μεταφέρω εν όψει και της κυκλοφορίας την Δευτέρα του εκδοτικού μου πονήματος σε βιβλίο «Μια σταγόνα ιστορίας της Χίου» Α’ τόμος από τις εκδόσεις Α.Π. ότι η βλακεία είναι ΑΝΙΚΗΤΗ.
Αυτό προκύπτει όχι μόνο από τα γεγονότα αλλά κυρίως από την μελέτη τους και αυτό δεν το γράφω για να απογοητεύσω τις γενιές, που θα ακολουθήσουν. Εύχομαι να κερδίσουν, αλλά ας είναι έτοιμες και να χάσουν. Εγώ ξέρω τον… νικητή, αλλά είπαμε όχι απογοήτευση.
Επειδή λοιπόν πολλοί βλέποντας την μελέτη επί 20 χρόνια για το Λιμάνι της πόλης, όπου καταλήξαμε πως ότι γίνει θα χρειαστεί εκτός από ένα σκασμό εκατομμύρια, που κανείς δεν ξέρει που θα βρεθούν και άλλα 20 χρόνια για να γίνει αυτό που τελικά θέλουμε, αν ξέρουμε τι θέλουμε, αυτές τις μέρες μελετώ στην Βιβλιοθήκη, εν όψει της έκδοσης του 2ου τόμου του βιβλίου, την συζήτηση που κάναμε ως τοπική κοινωνία, πάλι για το ίδιο Λιμάνι τον Νοέμβριο του 1935.
Από τότε, πριν από 88 χρόνια δηλαδή, (δείτε την σχετική φωτογραφία) κάποιοι έλεγαν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει από το 1904 (τότε επί Οθωμανικής σκλαβιάς έγινε το Λιμάνι) και ότι πρέπει να δούμε… μπροστά. Ότι δεν μπορεί να έχουμε προ του κύματος δρόμο, ότι άλλο σουλάτσο και βόλτα και άλλο λιμάνι, ότι λιμάνι χωρίς χερσαίους χώρους δεν υπάρχει, ότι κάποια στιγμή τα πλοία θα μεγαλώσουν και δεν θα χωράνε, ότι… ότι.
Σας πληροφορώ ότι όλες αυτές οι λογικές αιτιάσεις πήγαν στον γάμο του Καραγκιόζη, επικράτησε η λογική της τσέπης, οι άνθρωποι που έβλεπαν μπροστά θεωρούνταν γραφικοί και οι βλακεία του εφήμερου νίκησε κατά κράτος.
Αποτέλεσμα μέχρι και χθες γίνονταν παράπονα από Ραδιοφώνου, γιατί η σκάλα του Πολεμικού είναι λέει πάνω στο πεζοδρόμιο και εμποδίζει κάποιον να βαδίσει, για να εισπράξει την λογική απάντηση του Θοδωρή Χαβιάρα, που άκουγε, ότι ο χώρος αυτός είναι για τα πλοία και όχι για τους πεζούς.
Με την ευκαιρία ανεξαρτήτως της σκάλας, το ΠΟΛΕΜΙΚΟ προσδένει λανθασμένα στο συγκεκριμένο σημείο, διότι εκεί θα «στουκάρει» άνα πάσα στιγμή ξανά, στην πρώτη δυσκολία καιρού, το πλοίο της Ακτοπλοϊας και έτσι θα πάμε και γι’ αυτό το Νόμπελ βλακείας, ένα πλοίο της Ακτοπλοϊας να… επιτεθεί κατά ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ εντός γνωστής αβαθούς σκάφης, που παριστάνει το Λιμάνι.
Τέλος πάντων για να μην χαθούμε, γιατί έχω εγώ αυτή την τάση, σας κάνω κοινωνούς ότι παρακολουθώντας τον τύπο πριν από σχεδόν 100 χρόνια, τα ίδια πράγματα λέγονταν, με το γνωστό για την σημερινή μας τύφλα αποτέλεσμα, ευχόμενος παρά ταύτα συνέχιση του διαλόγου.
Με την ευκαιρία και ασχέτως του λιμένος, στην αυριανή σύσκεψη υπό τον Πρωθυπουργό για τους βλαμμένους των γηπέδων, θα παρθεί υπ’ όψιν τι συζητήθηκε στις προηγούμενες συσκέψεις που προηγήθηκαν; Πότε δηλαδή θα πούμε, πανάθεμα μας, ότι είχαμε αποφασίσει αυτά, έγιναν αυτά και προχωράμε στα επόμενα; Τι νόημα έχει να μπορούν οι βλαμμένοι να σκοτώνουν; Γιατί να γίνονται τα αθλήματα παρουσία κοινού σε δημόσιους χώρους; Ας βρίσκονται οι ψυχικά άρρωστοι ιδιωτικά και ας αλληλοσκοτώνονται. Σε τελική ανάλυση αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Μέχρι πότε θα σκοτώνονται ή θα σημαδεύονται για όλη τους τη ζωή αθώοι άνθρωποι, εν προκειμένω ένας 30 χρόνος Αστυνομικός;
Υ.Γ.: Άσχετον. Ο Κώστας Φασουλάκης, αφού ανέφερε το θέμα αυτό, μπορεί και 10 φορές απ’ ότι μας είπε στις υπηρεσίες του Δήμου, ρωτάει τώρα δημοσίως μέσω ημών. Γιατί 4 μεγάλοι προβολείς κάθε βράδυ από το ερείπιο του Γιαμού στον Καρφά φωτίζουν την… θάλασσα; Υπάρχει κάποιος λόγος που οι δημότες πρέπει να στηρίζουν οικονομικά τον ΔΕΔΔΗΕ;
