Τρόπος του λέγειν, αφού ξύλο δεν φάγαμε αλλά το… περιγράψαμε.
Το σκεφτόμασταν το μεσημέρι στο δημοσιογραφικό πηγαδάκι, την ώρα που τρώγαμε το παραδοσιακό μαντολάτο του «πατροπαράδοτου» που μας κέρασαν οι οργανωτές, ότι είναι η πρώτη και μακάρι όχι η τελευταία φορά, που πήγαμε στην ΒΙΑΛ όχι με την ψυχή στο στόμα και όχι για κακό, αλλά προγραμματισμένα και για καλό.
Αμέτρητες φορές τις πιο απίθανες ώρες τρέξαμε για επεισόδια, για ξυλοδαρμούς, για απειλές αυτοκτονίας, ακολουθώντας μια «κλούβα» ή ένα ασθενοφόρο, για λύματα, για κλεφτοπόλεμο γειτόνων και Αστυνομικών για… για…
Αυτή τη φορά το χαρμόσυνο νέο ήρθε κι’ ας καθυστέρησε ανεπανόρθωτα. Το τελευταίο, γιατί το δικό μας έγκλημα, δεν αναπληρώνεται με τίποτα. Λέω το δικό μας, γιατί ευθύνη για το προσφυγικό δεν έχουμε, ούτε ως χώρα ούτε ατομικά, αλλά εκείνο που μας βαραίνει είναι ότι δείξαμε μειωμένα έως μηδενικά αντανακλαστικά στο πρώτιστο καθήκον μιας οργανωμένης πολιτείας, να προσφέρει την γνώση στην τρυφερή παιδική ηλικία.
Ετσι με καθυστέρηση χρόνων ήρθε η πρώτη επίσημη λειτουργία Νηπιαγωγείου μέσα στην ΒΙΑΛ, ως παράρτημα του Νηπιαγωγείου Καμποχώρων με 7 αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, αφού την λέξη μόνιμοι μάλλον θα την ξεχάσουμε, χωρίς όμως να είναι αυτό το θέμα μας.
Είδαμε λοιπόν 50 παιδάκια, αντί να είναι σκαρφαλωμένα στα δένδρα ή να εξασκούνται στον πετροπόλεμο, να ζωγραφίζουν και να παίζουν, να σχηματίζουν φράσεις και λέξεις να μιλούν με τις Νηπιαγωγούς την γλώσσα της αγάπης και της γνώσης.
Σε ποιά γλώσσα γίνεται το μάθημα; Βιαστήκαμε να ρωτήσουμε, αν περιμέναμε λίγο δεν θα μέναμε με το στόμα ανοιχτό. Ένα σμάρι παιδιά ζωγραφίζουν, στην άκρη η Δασκάλα προτρέπει. Καφέ για τη γή, θαλασσί για τον ουρανό, άσπρο για τα σύννεφα. Μέχρι να φύγουμε ο Αχμέτ και η αδελφή του υποδέχονταν την μαντηλοφορούσα μητέρα τους, φωνάζοντας όλα τα χρώματα στα ελληνικά. Τα έλεγαν τραγουδιστά, τα έλεγαν ένα – ένα, αυτά τα παιδιά μέχρι να φύγουν, μεσολαβεί μέσω όρο ένας χρόνος, θα μιλούν και θα γράφουν ελληνικά.
Αυτό είναι η μία πλευρά, γιατί υπάρχει και αυτή του εκπαιδευτικού. Μέσα απ’ την διαδικασία αυτή ο εκπαιδευτικός , μας είπε η Ευτυχία Βλυσίδου ολοκληρώνεται, βλέπει την ομορφιά και το ύψος της αποστολής του, παίρνει απέραντη αγάπη γιατί δείχνει αγάπη, απ’ την αγάπη δεν χάνει κανείς.
Η Ευτυχία εκτός από Προϊσταμένη εκπαίδευσης, είναι και μια άριστη εκπαιδευτικός. Και όμως το χεράκι της για να γράψει το πρωτόπιασε η μάνα της, που σαν παιδί διηγούνταν κάποτε η ίδια στην Χριστίνα Ψυλλή, προσφυγάκι, μάλλον στην Κύπρο αν θυμάμαι καλά, τότε που κυνηγημένοι από τους Γερμανούς κάναμε την… ανάποδη διαδρομή (όσοι ενδιαφέρονται ας διαβάσουν ιστορία) κάποιοι εκεί στις σκηνές φρόντισαν να την μάθουν γράμματα, για να τα μεταφέρει στο παιδί της, που έφτασε στις ανώτατες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Μπράβο λοιπόν στους εκπαιδευτικούς αλλά και στο υπουργείο Παιδείας, που έστω και καθυστερημένα ξεκίνησε στη Χίο αλλά και στα άλλα νησιά την προσπάθεια και τον ανθρώπινο καθήκον εκπαίδευσης των προσφυγόπουλων.
Υ.Γ Ξέρω ότι υπάρχουν κι’ αυτοί που λένε να μείνουν αμόρφωτοι, να πάνε στον αγύριστο, να… να… Δεν με εκπλήσσει. 25 έλληνες στους 100 πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, άλλοι τόσοι ότι η γη είναι επίπεδη και το 70% πιστεύει ότι ο μεγαλύτερος φίλος της Ελλάδας είναι ο Πούτιν… γιατί έτσι.
