Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ακούγεται το ελικόπτερο να ετοιμάζεται για άλλη μια έξοδο έρευνας και διάσωσης ίσως την τελευταία για απόψε το βράδυ μετά από 3μέρες!
Και ενώ στα αυτιά όλων μας αντηχεί η αφήγηση του διασωθέντα Γιάννη Πολιτάκη, εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ότι ο πατέρας και πιθανότατα και γιος Καβάφης πνίγηκαν στην κυριολεξία σε… μια κουταλιά νερό.
Το πώς μπήκαν νερά στη βάρκα, μπορεί να το συνάγει κανείς από τις καταθέσεις των δύο διασωθέντων αλλά ουδείς μπορεί να παρακάμψει το αξίωμα.
Σε 5’ μέσα μπορεί ένα σκάφος να βυθιστεί.
Τι προκύπτει όμως ακόμα από την αφήγηση Πολιτάκη;
Το σκάφος συνέχισε να επιπλέει σε μπουνάτσα και λίγες εκατοντάδες μέτρα απ’ την Οινούσσα, κοντά δύο ώρες, με τους τέσσερις ναυαγούς γύρω απ’ αυτό.
Τουλάχιστον πέντε σκάφη πέρασαν δίπλα μας είπε και δεν μας είδαν.
Μετά διαχωρίζονται από τα κύματα και ακολουθεί η γνωστή σε όλους μας συνέχεια.
Αξίζει όμως να σταθούμε σε ένα μόνο ερώτημα, αυτό του τίτλου.
Γιατί τα σωσίβια άραγε έχουν το συγκεκριμένο χρώμα; Μα γιατί για να φανεί ένα κεφάλι μέσα στη θάλασσα πρέπει να είναι σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Αλλιώς γίνεται ότι είπε ο Πολιτάκης. Περνούσαν δίπλα μας και δεν μας έβλεπαν.
Απλά λοιπόν πράγματα και χωρίς περικοκλάδες. Αν οι τέσσερις τηρούσαν τον κανονισμό που λέει, μπαίνουμε στο σκάφος φοράμε σωσίβιο, σήμερα θα μετράγαμε τέσσερις διασωθέντες και η είδηση θα ήταν μονόστηλη. Οι άνδρες του Πολεμικού ναυτικού, που τους βλέπουμε να φοράνε σωσίβια ακόμα και την ώρα που το σκάφος τους έχει απόπλου ή εισέρχεται για να δέσει προφανώς δεν είναι χαζοί. Αλλά εκεί είναι στρατός και ο έλληνας είναι κάτι παραπάνω από 6 μήνες και κάτι ψιλά (γνωστή χρονική διάρκεια της πλάκας) στρατιώτης και τα υπόλοιπα της ζωής του χύμα στο… κύμα, εδώ κυριολεκτούμε.
Γιατί δεν έβαλαν λοιπόν σωσίβια οι τέσσερις; Το είπε μέσα στην αλήθεια των λεγομένων του ο Γ. Πολιτάκης. Γιατί δεν φοράει κανείς, γιατί στις βάρκες τα σωσίβια τα έχουμε όλοι για να μην μας γράψει το Λιμεναρχείο, όπως φοράμε κράνος όχι για να σώσουμε την άδεια κεφαλή μας αλλά για να μην μας γράψει ο Κολόμβος.
Συνεπώς και γιατί αυτή είναι η αλήθεια, θα μπορούσε κανείς να ευχηθεί το πάθημα να μας γίνει μάθημα, πλην όμως ματαίως.
Αύριο θα ξανακάνουμε ακριβώς τα ίδια αφού δυστυχώς αυτό είναι το σκαρί μας.
Και δεν μπορεί να αλλάξει;
Δεν απαντώ για να μην απογοητεύσω.
Υ.Γ. Φυσικά δεν μπαίνει καμιά ζωή σε οικονομική βάση, αλλά έχει υπολογίσει κανείς πόσα χρήματα έχουν ξοδευτεί τρεις μέρες τώρα στην έρευνα και διάσωση των ναυαγών;
Τουτέστιν η νοοτροπία μας κοστίζει και κοστίζει πανάκριβα.
