Δείτε με προσοχή αυτή τη φωτογραφία.
Έχει και λεζάντα: «Ο χαμένος μας παράδεισος».
Και αφού τη δείτε προχωρήστε στο κείμενο. Δεν είναι δικό μου, εγώ άλλα είχα σκοπό να γράψω όταν έφτασε αυτό το γράμμα.
Περιέχει τις σκέψεις μιας αξιόλογης αγαπημένης ψυχής, μιας συμπατριώτισσάς μας με ακάματη κατάθεση δημιουργίας μέσα από το θέατρο και όχι μόνο, της Θυμιανούσαινας Μαριέτας Σκανδάλη.
Θα μπορούσα να το τιτλοφορήσω «Ο θρήνος της Αμανής», αλλά δεν το κάνω, γιατί εκτός από θρήνο έχει και πείσμα, και το πείσμα είναι δημιουργία.
Κουράγιο Μαριέτα, κουράγιο όλοι. Η Αμανή, η βόρεια Χίος, θα μείνει ζωντανή.
Τουλάχιστον όσο υπάρχουν… Μαριέτες. Ο λόγος στην ίδια:
«Γεννήθηκα στα Θυμιανά. Το χωριό που αγαπώ όσο τίποτα στον κόσμο. Όμως έχω ρίζες και από τη Βόρεια Χίο. Από το χωριό της Νέας Ποταμιάς. Που έγινε ο πρώτος μάρτυρας στην καταστροφή της Αμανής.
Η ζωή, που κάνει πάντα κύκλους, με οδήγησε σ’ αυτό το αδικημένο κομμάτι του νησιού μας. Έζησα στη Βολισσό, λάτρεψα το χωριό, τις παραλίες, φτιάξαμε έναν μικρό παράδεισο σ’ ένα κομματάκι γης. Το καθαρίσαμε, το περιφράξαμε, το φυτέψαμε, το λατρέψαμε όσο τίποτα. Ο άνθρωπός μουκουράστηκε, μόχθησε, μάζεψε μια-μια τις πέτρες που φύτρωναν στο χώμα του, έχτισε τις ξερολιθιές, ακούμπησε εκεί τους κόπους και τα όνειρά του. Εκεί που καμαρώναμε τα δεντράκια μας, που γευτήκαμε τους άγουρους καρπούς τους, που μαζέψαμε τις ελιές από τη μοναδική ελιά μας και περιμέναμε να «γίνουν». Εκεί που νιώσαμε πραγματικοί αγρότες, εκεί που το μποστάνι μας θέριευε και μας έδινε λαχανικά για όλους τους αγαπημένους μας, εκεί που ευωδίαζε το ρυγχόσπερμα και τα γιασεμιά μας, εκεί που ένιωθες τη μυρωδιά από το χρυσαφένιο μέλι μας. Εκεί που μαζευτήκαμε σε όμορφες παρέες τραγουδώντας, εκεί που αγναντεύαμε τον πράσινο και τον γαλάζιο ορίζοντα, εκεί που κάναμε όνειρα για τη συνέχεια… Ζούσαμε εκεί από επιλογή και όχι λόγω καταγωγής. Ζούσαμε εκεί γιατί η ψυχή μας γαλήνευε, γιατί η ηρεμία και η σιωπή γλύκαινε την καρδιά μας, ξεκούραζε το μυαλό μας, μας απομάκρυνε ευεργετικά από τον «πολιτισμό» και την πολύβουη ηχώ του.
Αφεθήκαμε, νιώσαμε, γίναμε ένα με τον χώρο και τους ανθρώπους του.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα που χάθηκαν, δεν είναι μόνο οι κόποι τόσων χρόνων, είναι η ζωή μας που κόπηκε στα δυο. Είναι ο φόβος που μας έκανε να σκεφτούμε τη φυγή, την επάνοδο στο κέντρο του νησιού μας, για να έχουμε πιότερη σιγουριά, πως ό,τι δημιουργήσουμε από εδώ και πέρα θα είναι πιο προστατευμένο από την καταστροφή. Νιώσαμε πως δεν έχουμε το κουράγιο να γυρίσουμε πίσω. Σαν τον Λωτ που έτρεξε μακριά από τον χαμό για να σωθεί.
Όμως ΟΧΙ.
Θα σηκωθούμε ξανά με όση δύναμη μας απομένει. Θα προσπαθήσουμε, θα βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε, γιατί αν φύγουμε αυτός ο τόπος θα υπάρχει μόνο μέσα από τις φωτογραφίες κι αυτό δεν του αξίζει. Γιατί τη ζωή την αναγεννούν οι άνθρωποι και οι ψυχές τους. Γιατί θα θυμόμαστε για πάντα εκείνο το βραδάκι του Αυγούστου «στα Μάρκου» της Πισπιλούντας, που αγαλλίασε το είναι μας, συμμετέχοντας στην εκδήλωση για τις ψυχές των ανθρώπων. Των ανθρώπων που άφησαν τα πατήματά τους σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο».
ΥΓ. (δικό μας): Ακόμα ο Δήμος δεν δρομολόγησε λεωφορείο στην Αμανή. Αδράνεια, ΤΙΠΟΤΑ και ύπνος μαζί. Απίθανος, πρωτόγνωρος, συνδυασμός.
