«Έννοια σου και θα του κανουήω».
Αυτό μου έλεγε γελώντας στην φωτογραφία που βλέπετε η γιαγιά μας, όταν της έκανα πλάκα, όποτε θέλει ο Ταξιάρχης, να μην πάει μαζί του Καθαρά Δευτέρα, γιατί θα μας χαλάσει το έθιμο του Αγά.
«Έννοια σου και θα του κανουήω» μου έλεγε, «τάχουμε πεί ή πριν να γίνει ή μετά».
Και όντως έγινε πριν, έτσι και που το έθιμο να μην χαλάσει, αλλά όλη την Καθαρά Δευτέρα στο Λιβάδι η μορφή της να είναι πάνω μας, στις Δίκες αλλά και καθημερινά.
Γιατί βλέπετε η γιαγιά μας η Μαριάνθη ήταν το Σύμβολο των Μεστών και αυτό δεν ισχύει τα τελευταία χρόνια, που είναι της μόδας οι διαδικτυακές αναρτήσεις.
Έχω την γιαγιά Μαριάνθη να τραγουδά πριν 30 χρόνια σε ένα Αγά στο αρχείο της τηλεόρασης, μερικοί την έχουν και πιο πρίν, γιατί βλέπετε η γιαγιά Μαριάνθη τραγουδούσε πάντα. Όχι γιατί ήθελε να γίνει τραγουδίστρια, αλλά γιατί με μια απίστευτη μεταδοτικότητα και άνεση, καταλάβαινε πως αυτός ήταν ένας τρόπος προβολής των Μεστών, γιατί ένοιωθε όχι μόνο το βάθος των εθίμων, αλλά και το χρέος της μετάδοσης τους.
Και έτσι η γιαγιά μας η Μαριάνθη έχει μεταδώσει σε χιλιάδες ανθρώπους τραγούδια, ρίμες, παροιμίες, παραδόσεις, ιστορίες.
Η απόδοση του τραγουδιού του Μισεμού, που οφείλεται στην Χορωδία μας είναι μνημειακή. Εγώ έχω την τιμή, εκτός από την τιμή της αγάπης της, να έχω καταγράψει την ιστορία με το «Μοιρολόϊ που έσωσε ένα χωριό» μια συγκινητική αληθινή ιστορία της κατοχής.
Η γιαγιά μας η Μαριάνθη από σήμερα 13 Μαρτίου 2024 δεν είναι πιά μαζί μας, έφυγε από αυτή την ζωή και πέρασε στην αιωνιότητα. Όχι μόνο της δικής μας μνήμης αλλά της συνολικής και συλλογικής, γιατί ότι μετέδωσε, ότι απέδωσε, ότι διέσωσε, ότι τραγούδησε, ότι καταγράψαμε, δεν θα χαθεί ποτέ, θα μεταφέρεται από γενιά, θα υπάρχει στο διηνεκές.
Στο καλό γιαγιά Μαριάνθη. Δεν είναι τυχαίο, που έφυγες παραμονές μιας μεγάλης Μεστούσικης γιορτής, δεν είναι τυχαίο, που θα σε πάρει στην αγκαλιά της αυτή η γή, που τόσο αγάπησες στην σκιά του Ταξιάρχη, γεμάτη μαργαρίτες, τουλίπες και αγριολούλουδα.
Εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, αλλά δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ και οι υπόλοιποι Μεστούσοι και Χιώτες στο βάθος των αιώνων.
Διέσωσες την συλλογική μνήμη, έγινες η φωνή του χθες που δεν χάθηκε, μας χάρισες το χρώμα, τους ήχους και το ηχόχρωμα του αύριο. Σε ευχαριστούμε. Το σε αγαπούμε πρέπει να βρούμε τον τρόπο να στο πούμε τραγουδιστά.
