Για σκεφτείτε το, ένας τόνος είναι η διαφορά.
Καταδίκη από την μια, κατάδικη του όμως η αγκαλιά των παιδιών.
Το σκεφτόμουνα το πρωϊ μετά την συνέντευξη του πατ. Αντώνιου, μετά την καταδίκη του για… ηθική αυτουργία, ύστερα από καταγγελία για κακοποίηση παιδιών σε μια Δομή της οργάνωσης του.
Και καλά θα πεί κανείς. Οι Δικαστές τρελάθηκαν; Όχι βέβαια, αλλά όποιος το λέει, προφανώς δεν έχει ιδέα περί απονομής του δικαίου, τουλάχιστον στην χώρα μας.
Δεν μπορεί να έγινε κάτι βίαιο σε μια Δομή της Κιβωτού; Μπορεί. Και αφού καταγγέλθηκε και αφού έφτασε ενώπιον της Δικαιοσύνης και εφόσον αποδείχθηκε, λέμε εμείς, υπήρξε καταδίκη του παπά, όχι γιατί το έκανε, αλλά γιατί δεν το έλεγξε.
Έτσι ψυχρά και απόλυτα. Οι Δικαστές δεν είναι πολιτικοί να κρίνουν συνολικά ένα έργο, αυτό το κάνουν οι… ψηφοφόροι. Οι Δικαστές εξετάζουν μια προσφυγή πολίτη εναντίον ενός άλλου και κρίνουν αν αυτό έγινε σύννομα ή όχι.
Γι’ αυτό όσα είπε το πρωϊ στο Ράδιο αλήθεια, ο παπά Αντώνης πρέπει να ιδωθούν από την συνολική και σωστή τους πλευρά και σειρά. Κακοποίηση μπορεί να υπήρξε. Σε μια Δομή με εκατοντάδες παιδιά, δεκάδες εργαζόμενους και εκατοντάδες εθελοντές, θα υπήρξαν και μελανά σημεία. Αυτά αφορούν την καταδίκη. Την… κατάδικη όμως αγκαλιά χιλιάδων ψυχών, που σώθηκαν ποιός θα την κρίνει;
Ο Θεός, λέει κατά βάση ο παπά Αντώνης. Θα συμφωνήσουμε, αλλά δεν φτάνει και χαιρόμαστε που επιτέλους το κατάλαβε ο ιδρυτής της Κιβωτού.
Περιμένουμε λοιπόν να κάνει αυτό, που έπρεπε να κάνει από την πρώτη μέρα. Να προσφύγει στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, γιατί του ΕΚΛΕΨΑΝ εν ψυχρώ μια Δομή, μια οργάνωση, ένα ταμείο, μια τεράστια περιουσία.
Δεν θα σταθούμε εμείς στο τι έγιναν αυτά. Δεν θα σταθούμε στο τι είναι σήμερα η Κιβωτός. Δεν θα μας απασχολήσουν εμάς τα χιλιάδες παιδιά, που δεν μπορούν πιά να σωθούν. Αυτά θα έπρεπε να ξεσηκώσουν ολόκληρη την κοινωνία, που παράλυτη στάθηκε να παρακολουθεί την εκτέλεση, την σταύρωσή ενός ανθρώπου, που ενέπνευσε, συνεπήρε, ξεσήκωσε, έσωσε.
Αυτό που πρέπει να επιδιώξει ο παπά Αντώνης είναι η καταδίκη μιας τεράστιας κλοπής στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια. Και να εγείρει την ανάλογη αποζημίωση που δικαιούται. Όχι για να λυτρωθούν από τον φθόνο αυτοί που γκρέμισαν, αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Ο καθένας χαρίζει από αυτά που έχει. Απλούστατα για να μπορέσει να κτίσει ξανά από την αρχή αυτό που του γκρέμισαν.
Μα είναι εύκολο; Όχι, αλλά θα είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους δεν αντέχουν την αγκαλιά των παιδιών. Γιατί εν τέλει μερικοί δεν το μπορούν. Γι’ αυτό γατζώθηκαν στην καταδίκη. Γιατί μια δική τους, κατάδικη τους αγκαλιά, ενός παιδιού, όπως τις αμέτρητες του παπά Αντώνη δεν θα τις χαρούν ποτέ.
Υ.Γ: Άντε και βρήκαμε μια ημερομηνία για το Φράγμα Κόρης Γεφύρι. Να δούμε τώρα που θα βρούμε και τα λεφτά; Τα οποία εν τέλει κάποια στιγμή δεν μπορεί κάποιος θα τα… μετρήσει.
