Βρίσκονται δίπλα μου εδώ και μέρες και κάθε φορά τα τρώει η μαρμάγκα. Το μυθικό δημοσιογραφικό φίδι, που τρώει λόγω επικαιρότητος, συνήθως ποιοτικά πράγματα, που πάντα… δεν χωράνε.
Ε, αυτή την φορά είπα ότι και να γίνει, είναι η σειρά τους.
Καλά καταλάβατε, μιλάμε για δύο βιβλία των εκδόσεων ΑΠ. Το ένα της πολυγραφότατος και πολυαγαπημένης Μέλης Βυζανιάρη - Τσακού, που σε μόνιμη βάση, εκδίδει ένα βιβλίο, γράφει ένα άλλο, στο μυαλό της σχεδιάζει ένα τρίτο και μπορεί ξαφνικά να γίνει η ανατροπή σχεδιασμού και να βγεί κάτι… έκτακτο.
Τώρα αυτό αν ήταν σχεδιασμένο ή προέκυψε, εκείνη μόνο ξέρει. Εγώ αυτό που γνωρίζω είναι ότι το πήγα μονορούφι, με μια ιστορία, που αρχίζει από δυό μωρά «πεταμένα» στην κυριολεξία στην Μικρασιατική καταστροφή και καταλήγει, εδώ σας αφήνω να το ανακαλύψετε εσείς. Τίτλος του «Η μπαστάρδα» που έχει κοινά στοιχεία, όσον αφορά την έμπνευση, από το «Μπάσταρδος είσαι μωρέ» του Γιάννη Κολλιάρου.
Το άλλο βιβλίο το επιμελήθηκε η Κυριακούλα Γ. Χούλη και μπράβο της, που αξιοποίησε ή καλύτερα αποκρυπτογράφησε χειρόγραφα του Κωνσταντίνου Δημητρίου Κεφαλονίκα, από σημειώσεις που κρατούσε στο μέτωπο της Μικρασίας. Αν δεν καταλάβατε, ο συγχωρεμένος εννοείται Κωνσταντίνος, είναι ο πατέρας του πολυγραφότατου Κυριάκου Κεφαλονίκα, που με γνώσεις και αυτός Δημοτικού, και με σοβαρά προβλήματα όρασης, όχι μόνο διαβάζει αλλά συνεχίζει και μας χαρίζει τα παραμύθια του, που προσπαθούμε να διασώσουμε μέσα από την στήλη της έντυπης ΑΛΗΘΕΙΑΣ «Ο παππούς μας ο Κυριάκος». Τίτλος του βιβλίου «Τάξε κερί στην Παναγιά». Η αξία του τεράστια ως ιστορικό ντοκουμέντο, εντάσσεται και αυτό σας αμέτρητα κειμήλια μνήμης του μεγάλου δράματος του Μικρασιατικού Ελληνισμού.
Εννοείται κοινή κοιτίδα και των δύο η Μικρασία, που συνεχίζει ένα αιώνα μετά να εμπνέει. Αναζητήστε και τα δύο αξίζει τον κόπο.
Με την ευκαιρία, να ευχαριστήσω την Ένωση Αγιοπαρασκευουσίων Μικράς Ασίας όχι για την απόφαση της να χαρίζει το βιβλίο μου «Μια σταγόνα ιστορίας της Χίου» στους αποφοίτους του Βούρειου (καλά το δικό μου βιβλίο το κάνει για συναισθηματικούς λόγους) αλλά γιατί το δώρο αποφοίτησης των παιδιών είναι ότι πολυτιμότερο, ένα ΒΙΒΛΙΟ.
Επιτρέψτε να κλείσω την στήλη με μια φιλοξενία σκέψης. Ο προβληματισμός είναι πολιτιστικός και τον βάζει ο Κοινωνιολόγος Γιώργος Χάμπας. Παρακολουθήστε τον.
«Επί δύο ημέρες η παράσταση Βότκα Μολότοφ γέμισε ασφυκτικά το Ομήρειο, ένδειξη της δίψας του κόσμου για ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις. Η εικόνα αυτή ας γίνει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, η αρχή ο κόσμος της Χίου να απαιτήσει ένα πολιτιστικό καλοκαίρι. Επί τόσα χρόνια το νησί στερείται παραστάσεις και συναυλίες εξαιτίας της ανικανότητας κάποιων να σχεδιάσουν κάτι τέτοιο. Στην υπόλοιπη Ελλάδα από τον Γενάρη-Φλεβάρη σχεδιάζονται τα πολιτιστικά δρώμενα, στην Χίο πετάμε χαρταετό.
Ντρέπομαι που ένα νησί με τέτοια ιστορία, με τόσο κόσμο που διψάει για θέατρο και μουσική να μην έχει τις δυνατότητες αυτές. Επειδή βλέπω και την νέα δημοτική αρχή να έχει πελαγώσει σε δεκάδες θέματα, η υπομονή του κόσμου εξαντλείται. Η περίοδος χάριτος και για εσάς τελείωσε.
Όλα αυτά τα χρόνια προχωράμε λάθος και το πρώτο εξάμηνο του 2024 δείχνει ότι συνεχίζουμε το ίδιο.
Πολιτιστικό καλοκαίρι 2024; Αγνοείται μέχρι σήμερα από την νέα λαλίστατη μέχρι να εκλεχθεί δημοτική αρχή.
Είναι η 3η συνεχόμενη χρονιά που αναφέρομαι στην έλλειψη πολιτιστικού καλοκαιριού.»
Υ.Γ.: Άσχετο με όλα τα παραπάνω, σχετικό με την καθημερινότητα, που λέγαμε. Σκοπεύει να κάνει κάτι η ΔΕΥΑΧ με την βρώμα και δυσωδία του Βιολογικού; Μιλάμε η ατμόσφαιρα είναι αποπνιχτική.
