Και τώρα τι να γράψω Μέλη για σένα; Δεν θα τα διαβάσεις, αλλά τι θα λέγαμε και μαζί; Για μας γράφουμε ή για τους άλλους;
Για μας γράφομε Γιάννη μου έλεγες και τα διαβάζουν και οι… άλλοι.
Ας διαβάσουν λοιπόν ότι στεναχωρήθηκα γιατί προσπάθησα να σε βρω, διάστημα ικανό μετά την περιπέτεια της υγείας σου και δεν τα κατάφερα. Το ξέρει η μια γλυκιά σου κορούλα.
Γειά σου Μέλη λοιπόν, το ταξίδι τελείωσε και ενώ άλλοι ίσως να έγραφαν θλιβερά πράγματα, εγώ έτσι θέλω να σε κρατήσω στη μνήμη μου, «έξω καρδιά».
Έτσι όπως ήσουν πάντα, ζωντανή, κεφάτη, γεμάτη όρεξη, γεμάτη δημιουργία.
Δεν θα ξεχάσω όταν μου εμπιστεύτηκες τα πρώτα σου χειρόγραφα, λέγοντας μου με δισταγμό αν αξίζουν δημοσιότητα.
Μέλη σου είπα έχεις ένα θησαυρό μέσα σου βγάλτον, ζωντάνεψε μέσα από αυτόν την γιαγιά σου, αυτή που κατ’ ουσίαν κουβάλαγε η Μέλη μέσα της.
Και τα άρθρα έγινα πολλά και τα βιβλία περισσότερα.
Έτσι λοιπόν Μέλη εγώ θέλω να σε αποχαιρετήσω, σκασμένη στα γέλια. Γιατί ευτύχησες να έχεις δίπλα σου ένα καλό σύντροφο, γιατί μαζί με τον Λάκη απέκτησες τρία υπέροχα κορίτσια, μαζί με τον πρώτο, τον Στράτο σου, γιατί γέννησες κι΄άλλα παιδιά, τα βιβλία σου, γιατί χάρηκες μια ζωή γεμάτη νόημα, δημιουργία, γιατί κράτησες πάντα μέσα σου, ένα χαρούμενο κορίτσι ντυμένο με μια μαθητική ποδιά.
Γι΄αυτό διάλεξα Μέλη να σε αποχαιρετήσω έτσι, με αυτό το βίντεο της γιορτής των 50 χρόνων από την αποφοίτηση σας, μαζί με τις αγαπημένες σου συμμαθήτριες.
Ήταν αργά θυμάμαι ένα βράδυ (31 Ιουλίου 2019) που μου τηλεφώνησε ο «χωριανός» μου ο Δημήτρης Ζαφείρης. Γιάννη μου λέει, έπεσα τυχαία πάνω στην γιορτή των 50χρονων του σχολείου της Μέλης, είναι στο Μπαχάρι με την Μικέδη, να το τραβήξω;
Μέλη και Στέλλα, τον ρωτάω; Ναι, επιβεβαιώνει. Γιατί του λέω μπορείς να κάνεις κάτι άλλο;
Και ιδού το αποτέλεσμα. Έτσι ήταν η Μέλη, έτσι θέλω να την αποχαιρετήσω, γεμάτη ζωή και χαμόγελο.
Με τις συμμαθήτριες της και την θύμηση της μαθητικής της ποδιάς.
Στο καλό Μέλη, έζησες, ευτύχησες, γέννησες, μεγάλωσες εγγόνια, δημιούργησες, τα υπόλοιπα μας τα λέει ο Νίκος Καζαντζάκης στο γράμμα του προς την Μουντίνα, ταξιδεύοντας στην Μονή Σινά. Διαβάστε τα στο υστερόγραφο
ΥΓ. «Είμαστε ένας ίσκιος, γεννοβολούμε ίσκιους, κουβαριαζόμαστε μια στιγμή απάνω στα χώματα κι’ ύστερα διαλύουμε και σβήνουμε»…
