Μικροί περιμέναμε να… μεγαλώσουμε.
Ε, δεν είχε και… περιβαλλοντική εκπαίδευση η γενιά μας.
Και ήρθε η επόμενη γενιά και ο ένας Δάσκαλος έγιναν πολλοί, τα μονοθέσια, πολυθέσια και άρχισαν να οργανώνονται και οι Δήμοι και άρχισε να συζητά ο κόσμος για ανακύκλωση.
Και ήρθε η ίδια η ανακύκλωση και η γενιά της Helmepa και μαζί και η περιβαλλοντική εκπαίδευση και τα προγράμματα και η εξειδικευμένη γνώση και αυτή η τρίτη γενιά σε λίγο θα γεννήσει την τέταρτη και αγάντα ρε Έλληνα να διαψεύσεις τον κανόνα, ότι τα πάντα είναι… παιδεία.
Αυτή που φαίνεται καθημερινά το πρωί, πριν οι είλωτες σαρωτές του Δήμου βγούν στους δρόμους. Αυτή που αντικρύζουν οι μόνιμοι κάτοικοι της Μυκιάδων, της Αγελάστου, της Δρίμακου, των πεζοδρόμων ντε της Απλωταριάς, που κάθε βράδυ γίνεται υπαίθριο πάρτι και απ’ όπου τα παιδιά των παιδιών μας, η γενιά που λέγαμε η μορφωμένη ντε η… ντελικάτη, αφήνει φεύγοντας τις εικόνες που αποτύπωσε ο φακός.
Άντε και καλή… Ανάσταση στα μυαλά μας και την συμπεριφορά μας.
Υ.Γ.: H ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Αν… ανασταίνεται δεν ξέρω.
