Χορτάτοι από λόγια, μπουχτισμένοι από ΘΑ, μεγαλωμένοι στον στίβο των ανέξοδων και ανερμάτιστων υποσχέσεων, έχουμε πλέον διδαχθεί όλοι το απλό και σημαντικό.
Κριτήριο τελικώς όλων και κυρίως των πολιτικών, είναι η πράξη.
Συνεπώς είτε αρέσει σε κάποιους ή όχι ο Μηταράκης έχει βαλθεί να μη διαψευστεί η δήλωση του, ότι στο προεκλογικό φυλλάδιο του στις ερχόμενες εκλογές (τις προγραμματισμένες εννοείται γιατί… πότε – πότε σ’ αυτή τη χώρα έχουμε και απρογραμμάτιστες) δεν θα υπάρχει το διαχρονικό τρίδυμο αίτημα, Αεροδρόμιο, Φράγμα, Λιμάνι.
Έτσι δια στόματος Κάρμαντζη, έχει και αυτό την σημειολογική του αξία, ανακοίνωσε σήμερα κάτι που ταλανίζει τον τόπο, πάνω από το 1/4 του αιώνα.
Ανακοίνωσε ημερομηνία δημοπράτησης του έργου του Αεροδρομίου, που δεν αφορά μόνο την… ιμιτασιόν επέκταση του, αλλά και το έργο κατασκευής νέων κτιριακών εγκαταστάσεων 1500 m2.
Aν σκεφθεί κανείς ότι το θέμα ταλάνισε όλους μα όλους τους αιρετούς, το γεγονός ότι ο Μηταράκης το ανακοινώνει, δεν αναιρεί βεβαίως τις προσπάθειες όλων, αλλά του προσδίδει την δόξα του τερματισμού. Το πιστώνεται, όπως θα πιστωθεί όπως πάει και το Φράγμα Κόρης γεφύρι, αν τελικά δεν κολλήσει σε κακοτεχνίες, που θα σημάνουν νέο Γολγοθά και άλλες δυό γενιές Χιωτών στα βρυσάκια για νερό σε μπιτόνια.
Ο Μηταράκης έτσι αποδεικνύεται όχι μόνο αποτελεσματικός, αυτό φαίνεται άλλωστε από το Μεταναστευτικό, αλλά και πείσμων.
Σ’ αυτούς που υποστήριξαν ότι με δυό καρπούζια σε κάθε μασχάλη, θα ρίξει κάτω αυτά της Χίου, έρχεται να τους διαψεύσει πανηγυρικά.
Αυτό όμως αφορά τον ίδιο, την προσωπική του ιστορία, το πολιτικό του παρόν και μέλλον και κανείς δεν ξέρει αν θα του πιστωθεί και σε ανανέωση της εμπιστοσύνης, αφού ο Έλλην ψηφοφόρος έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι λειτουργεί με μια ιδιάζουσα λογική.
Εκείνο όμως που αφορά εμάς είναι ότι ξεκολλούν επιτέλους έργα, ανοίγουν κλειδιά για επενδύσεις, δίνονται δυνατότητες ανάπτυξης.
Το να έχει Αεροπορική υποδομή ένας τόπος είναι ανάπτυξη, το να κουβαλάει νερό με τα μπιτόνια σπίτι του, ότι και να κάνει τον κατατάσσει αναπτυξιακά στον 18ο αιώνα.
Αν το τελευταίο επιτέλους λυθεί, αν τρέξει νερό στις βρύσες και όχι φυσικό ή τεχνητό αλατόνερο, αν σταματήσει το Αεροπορικό εμπόδιο εισόδου, αν η Χίος εκμεταλλευτεί μέσω αυτών την τουριστική της… αγνότητα, ανοίγουν δρόμοι, που θα κλείσουν αυτούς που θα οδηγήσουν και τα εγγόνια μας εκτός Χίου, αφού τα παιδιά μας, αν δεν το έχετε καταλάβει, τα χάσαμε.
Έτσι πρέπει να δούμε, με αυτό το πρίσμα κατά την γνώμη του τα όσα σημαντικά εξήγγειλε ο Νότης Μηταράκης δια στόματος Σταμάτη Κάρμαντζη, δείχνοντας πρώτα απ’ όλα ότι εκτιμά την συμβολή του σ’ αυτά.
Έδειξε βέβαια και κάτι άλλο. Πόσο… πολιτικά σκέπτεται. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει και θα το βρείτε δεν είναι δύσκολο.
Υ.Γ.: Όχι πως παίζει κανένα ρόλο η γνώμη μου, ούτε έχει καμιά σημασία, απλά έτσι για την ιστορία να την επαναλάβω. Η Χίος μέσα από την όλη διαδικασία του Αεροδρομίου, είχε την χρυσή ευκαιρία να το απομακρύνει μέσα από την πόλη. Την έχασε.
