Δεν είναι βέβαια ώρα για γκρίνια και το κύριο είναι ότι την Κυριακή η Χίος θα έχει την τιμητική της με την επίσκεψη της Αυτού Εξοχότητος της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, για τις εκδηλώσεις μνήμης στων Σφαγών στον Ανάβατο, αλλά αυτά τα έχουμε σχολιάσει ποικιλοτρόπως και εν τέλει μην πάμε και τελικά στον… Παράδεισο από την μεγάλη καλοσύνη.
Προς τούτο και για την ασφάλεια της Προέδρου και επειδή είδαμε μέχρι και τον Στρατηγό της Αστυνομίας από την Μυτιλήνη, μαζί με τον δικό μας Αστυνομικό Διευθυντή, και καλά κάνουν, να επιθεωρούν προσωπικώς τους χώρους, που θα επισκεφθεί η Πρόεδρος, ας πάρουν υπ’ όψιν τους την εικονιζόμενη… λεπτομέρεια.
Πρόκειται για την τσιμεντένια αυτή κολώνα, που βρίσκεται στην γωνία του Μητροπολιτικού Ναού, απέναντι από την κεντρική είσοδο του 1ου Γυμνασίου, ιστορικής Σχολής της Χίου στο παρελθόν. Εκεί ντε που περιμένουν καθημερινά δεκάδες γονείς και περνούν παιδιά και προσκυνητές και διαβάτες, μέχρι και η κυρία Σακελλαροπούλου θα περάσει, αφού ζήτησε ιδιωτικά να επισκεφθεί τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό, το μεσημέρι της Κυριακής.
Θα πεί κανείς, μα εδώ και χρόνια ο ΔΕΔΗΗΕ γνωρίζει το πρόβλημα, που όλο και χειρότερο γίνεται και εν τέλει στραβωμάρα έχει και στην τελική θα είμαστε τόσο γκαντέμηδες, την ώρα που ακόμα δεν έχει προσγειωθεί κανένα κομμάτι τσιμέντο να σκοτώσει κανένα παιδάκι, στο κεφάλι της Προέδρου θα πέσει;
Ο διάολος έχει όμως πολλά ποδάρια και εγώ το λέω σοβαρά να μην το ρισκάρει η ασφάλεια της Προέδρου, ας την περάσει από το απέναντι πεζοδρόμιο ή στην τελική ας της βάλει ένα… κράνος από εκείνα της ΔΕΗ τα καλά, νάμαστε σίγουροι.
Εκτός αν προλαβαίνει ο ΔΕΔΗΗΕ και φτιάξει την κολώνα. Τι στο καλό, μισό μεροκάματο δουλειά είναι τα τριφτούν τα σίδερα, να μινιαριστούν, να πέσει νέο τσιμέντο και να μπεί και ένα σιδερένιο τσέρκι ασφαλείας, και έτοιμη η κολώνα και… ασφαλής η Πρόεδρος.
Γιατί εν τέλει τέτοιοι που είμαστε, γιατί να μην θέλουμε και την επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας, για να φτιάξουμε μια τσιμεντένια κολώνα μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος προτού την φάμε στο κεφάλι.
Υ.Γ.: Σε κάτι τέτοια αυτονόητα, που δεν λύνονται μέχρι τελικής πτώσεως, αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχουμε ακόμα σαν χώρα. Μια εξήγηση είναι ότι με τον χαρακτήρα που έχουμε δεν μας θέλει κανείς, μάλλον περισσότερο μπελάς θα είμαστε υπόδουλοι, οπότε μας άφησαν να βράζουμε στις τσιμεντένιες κολώνες μας.
