Άφησα να περάσουν πολλές ώρες πριν γράψω. Θυμόσαστε εκείνο, το δεν γράφουμε εν θερμώ;
Αφού λοιπόν «θερμανθήκαμε» αρκετά στην πυρκαγιά της Κατάβασης, ας γράψουμε κάποιες σκέψεις και που ξέρεις, μπορεί να πιάσουν τόπο τον… επόμενο αιώνα, αν υπάρχει ένα πεύκο για δείγμα.
Να διευκρινίσω αρχικά ότι δεν ήμουν μπροστά στο τροχαίο ατύχημα, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πυρκαγιά της Κυριακής είχε αιτία.
Αν ο οδηγός έτρεχε, αν έκανε «κωλιές» αν ήταν νηφάλιος ή πιωμένος, αν είχε δίπλωμα, αν το Ι.Χ. ήταν πιθανά «πειραγμένο» αυτά θα τα βρεί η Αστυνομία και ο Εισαγγελέας, δεν είναι δική μας δουλειά.
Εδώ να διευκρινίσω, όχι πως νοιάζει κανέναν η δική μου άποψη, ότι το χόμπυ της οδήγησης με ταχύτητα, που συνοδεύεται από απότομα φρεναρίσματα, δεν το θεωρώ άθλημα. Πολλές φορές δε αναρωτήθηκα ειδικά στην Βόρεια Χίο, όπου το οδικό δίκτυο επιτρέπει στο άνοιγμα κάποιων κόμβων την διενέργεια του εν λόγω χόμπυ, πότε θα ρθεί η «κακιά ώρα» που θα θρηνήσουμε θύματα.
Στο τροχαίο της Κυριακής ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπους, αλλά είχαμε την δυσάρεστη απώλεια δασικού πλούτου, αλλά και την κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού, συν αυτό των εθελοντών, που ξέρετε εκτός των υπολοίπων αυτό μετριέται με κόστος.
Εδώ λοιπόν θέλω να σταθώ, παίρνοντας αφορμή από την ραδιοφωνική παρέμβαση το πρωϊ, επί του θέματος, του εξαίρετου Καθηγητή της Βολισσού Λεωνίδα Πυργάρη.
Πρώτο στον παράγοντα πυρκαγιές, έθεσε ο Φιλόλογος Καθηγητής, αυτόν της ατομικής ευθύνης.
Πολύ σωστά. Ποιός όμως την ορίζει; Εκτός της ηθικής και η Πολιτεία με τους Νόμους της, που ψηφίζονται από τους εκπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο.
Τι λένε λοιπόν αυτοί οι Νόμοι; Ας μην το εξετάσουμε αναλυτικά, ας δούμε το αποτέλεσμα. Μηδέν εις το πηλίκο. Άρα το σύστημα πάσχει και ξέρετε γιατί πάσχει; Γιατί η Νομοθεσία μας βρίσκεται στην καρακοσμάρα της.
Για παράδειγμα, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, αν οι ευθύνες μιας πράξης δεν είναι μόνο ποινικές αλλά και οικονομικές.
Αντιλαμβάνομαι το πρόβλημα ενός ατυχήματος, στο καθένα μας μπορεί να συμβεί. Αν όμως το «ατύχημα» έχει εισαγωγικά μεγαλύτερα από το μπόι μου, αν αποδεικνύεται ότι το «έγκλημα» ήταν προδιαγεγραμμένο, τότε γιατί αυτός που προκαλεί το ατύχημα να μην έχει αστικές ευθύνες αποζημίωσης;
Με πιά λογική κινητοποιείται ολόκληρος κρατικός μηχανισμός με τεράστιο κόστος και στο τέλος ουδείς ευθύνεται πρακτικά, ούτε υποχρεώνεται σε αποζημίωση;
Για να αλλάξει η Νομοθεσία και ο δικαστής να μπορεί να απαιτεί αποζημίωση από αυτόν που προκάλεσε μια δημόσια βλάβη, να δούμε θα είμαστε στο ίδιο… χαλαροί;
Γιατί τώρα, με συγχωρείται, αλλά πέραν του σοκ, πέραν των τραυματισμών, πέραν της προσωπικής ταλαιπωρίας, αυτός που αποδεδειγμένα προκαλεί δημόσια βλάβη εν τέλει δεν πληρώνει δεκάρα τσακιστή.
Υ.Γ.: Aπό την επιστολή Μηταράκη μετά την… παραίτηση του.
«Παραδέχομαι τη λάθος κρίση μου να βρεθώ για 2 μέρες εκτός Αθηνών, επισκεπτόμενος την οικογένεια μου, καθώς με τη στάση αυτή δόθηκε λάθος μήνυμα σε αυτούς που αγωνίζονταν στην πρώτη γραμμή. Ανέλαβα λοιπόν την ευθύνη και παραιτήθηκα».
Άρα το πήρε πάνω του. Άρα, μετάφραση για την… λογική Μητσοτάκη. Ο Νότης βρίσκεται σε «ψυχρή εφεδρεία». Όποιος νομίζει ότι ο Μηταράκης, μετά την παραίτηση του του, τέλειωσε πολιτικά σε κεντρικό επίπεδο, ας αλλάξουν πλευρό.
