«Η Χίος δεν έχει πάρει χαμπάρι από την κρίση». Το ακούσαμε συχνά τούτο το διάστημα από επισκέπτες μας και ξέρουμε όλοι ότι δεν ισχύει βεβαίως για όλους αλλά έχει δόση αλήθειας, όπως δόση αλήθειας έχει ότι πρέπει να φοβάσαι όταν έχεις μοναδική χρηματοδοτική βρύση. Το γιατί το γνωρίζουμε όλοι καλά, όταν εκτός της πραγματικότητας, οι αριθμοί που ποτέ δεν κάνουν λάθος μας λένε ότι οι Τούρκοι τουρίστες, μέχρι σήμερα πλησιάζουν από την αρχή του χρόνου τους μόνιμους κατοίκους του νησιού…
Συνεπώς αν μπορούμε να φανταστούμε τη Χίο χωρίς ναυτιλία και μαστίχα, λίγο δύσκολα και τα δύο, μπορούμε όμως να τη φανταστούμε χωρίς την τουρκική τουριστική ένεση την οποία δεν είχαμε πάντως και χθες, όπως δεν είχαμε όμως και κρίση. Με δεδομένο λοιπόν ότι την κρίση την έχουμε παντρευτεί… αξίζει να γνωρίζουμε τι συμβαίνει δίπλα μας, γιατί αύριο μπορεί το δρομολόγιο Τσεσμές – Χίος να γίνεται μόνο από έλληνες που επιστρέφουν από την Σμύρνη.
Κατ’ αρχήν δίπλα δεν έχουμε Κυβέρνηση, καμιά σχέση βέβαια με την Ελλάδα, όπου αυτό δεν μας επηρεάζει αφού και όταν έχουμε Κυβέρνηση είναι σαν να μην υπάρχει… Η Τουρκία δεν είναι έτσι, έχει μάθει σε μια δομή και μιά σταθερότητα, που επιδρά στον τούρκο πολίτη, ο οποίος ζεί πρωτόγνωρες καταστάσεις, ανεξάρτητα αν δεν τις ζεί άμεσα αυτός που μας ενδιαφέρει κυρίως τουριστικά, ο κάτοικος της Δυτικής Ευρωπαϊκής Τουρκίας. Όμως αυτός ο πολίτης δεν μπορεί να μην επηρεάζεται όταν βλέπει να υπηρετούν στρατιώτες πέριξ της Σμύρνης όλοι οι βουτυρομπεμπέδες της εξουσίας, παιδιά Κυβερνητικών, Κρατικών αξιωματούχων και Ανώτατων Αξιωματικών, γιατί αν τα στείλει η Πατρίδα στις Νοτιο- - Ανατολικές επαρχίες της, οι πιο τυχεροί μπορεί να γυρίσουν χωρίς γλώσσα…
Είναι γνωστά τα μπλόκα που στήνουν στα λεωφορεία Κούρδοι αντάρτες σε 28 περιοχές και 13 Νομούς της Ν/Α Τουρκίας, που έχουν κηρυχθεί «ζώνες ειδικής ασφαλείας» και που σε ένα νεύμα του Οτσαλάν θα αποτελέσουν τμήμα του Κουρδικού Κράτους, όπου το λεωφορείο σταματά στη μέση του πουθενά και αρχίζει έλεγχος ταυτοτήτων… αλλά από Κούρδους αντάρτες. Οι Κούρδοι επιβάτες, τυπικά τούρκοι πολίτες δείχνουν με άνεση τις δικές τους, αλλά μόλις ο «έλεγχος» φτάσει στον τούρκο στρατιώτη, που υπηρετεί στην περιοχή, η διαδικασία είναι ολιγόλεπτη. Ενας αντάρτης του εγκλωβίζει το κεφάλι στο μαξιλάρι του καθίσματος, ο δεύτερος του ανοίγει το στόμα και ο τρίτος βγάζει το ψαλίδι απ' την κολότσεπη και του κόβει τη γλώσσα… με τους υπόλοιπους επιβάτες να κάνουν ότι δεν βλέπουν, αν δεν το απολαμβάνουν κιόλας. Η συνέχεια επίσης είναι γνωστή, το λεωφορείο συνεχίζει το δρομολόγιο του, οι αντάρτες εξαφανίζονται και ο αιμόφυρτος αφήνεται στο δρόμο, σε σημείο που στο επόμενο μισάωρο θα περάσει το Τούρκικο περίπολο να τον μαζέψει, να τον στείλει στο νοσοκομείο της μονάδας χωρίς γλώσσα και το μήνυμα να φύγει και στους υπόλοιπους, που πρέπει να αισθάνονται και τυχεροί γιατί παλιότερα η ποινή ήταν το κόψιμο ενός άλλου οργάνου απαραίτητου στους άνδρες και στην ούρηση…
Για πρώτη φορά ο τούρκος πολίτης βιώνει το πρωτοφανές να φυγαδεύεται για να μην λιτζαριστεί στην Προύσσα ο υπουργός Υγείας Μ. Μουεζιόνογλου, γιατί τόλμησε προχθές να παραστεί στην κηδεία στρατιώτη, που έπεσε υπέρ πατρίδος… από αντάρτες του PΚΚ. Το αυτόν ισχύει και για Τούρκους ανώτατους Αξιωματικούς, επίσης πρωτοφανές, γιατί όλως περιέργως το πλήθος ρωτά γιατί τα δικά τους παιδιά υπηρετούν στη… Σμύρνη, όπου κινδυνεύουν από τους Σύρους μετανάστες…
Μέσα σε όλα αυτά βάλτε και την λεπτομέρεια ότι η τουρκική λίρα υποτιμάται καθημερινά, με τελευταίο σταθμό το -22% έναντι του δολαρίου, που σημαίνει μεγάλες ανατιμήσεις στο πετρέλαιο και το καλάθι της νοικοκυράς.
Όλα αυτά, ανεξάρτητα από τα δικά μας χάλια, αποτελούν ένα εκρηκτικό μίγμα, που είναι έτοιμο να αποδώσει όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και στις τσέπες, οπότε το ταξιδάκι στην Ελλάδα και τη Χίο, μπορεί να συνάδει στη λογική, όσοι τυχεροί πρόλαβαν... Οι σκέψεις αυτές δεν κατατίθενται φυσικά κινδυνολογικά, άλλωστε περιγράφουν μια πραγματικότητα, αλλά γιατί από τώρα πρέπει να προετοιμαστούμε ότι η τουρκική τουριστική ένεση δεν είναι δεδομένη και καλά είναι στην οικονομία να συμβαίνει ότι και στη ζωή. Καλύτερα να έχεις μικρά βρυσάκια να στάζουν έστων νερό παρά μια μεγάλη βρύση, που ξαφνικά θα στερέψει.
