Μεσούντος του Μεταναστευτικού προβλήματος, προτείνω να μιλήσουμε για… αγάλματα, μπας και ξεκολλήσουμε. Τόχουμε εμείς αυτό στη Χίο. Παλιά θυμάμαι όταν δεν είχαμε με τι να ασχοληθούμε, τρόπος του λέγειν, πιάναμε το… αεροδρόμιο. Τελικά η ζωή αυτή δεν θα δείξει ποιός είχε δίκιο, αν ένα αεροδρόμιο μέσα στην Πόλη θα μας κάνει καλό ή όχι, με την έννοια ότι οι πρωταγωνιστές είτε της μιάς είτε της άλλης άποψης, δεν θα είναι εν ζωή, αφού το Ελληνικό Δημόσιο μέχρι να κουνήσει το ένα του σκέλος βρωμάει το άλλο, άρα από την απαλλοτρίωση, μέχρι την ισοπέδωση, μέχρι την διαμόρφωση, μέχρι τον διάδρομο, καλώς ήρθες …2116.
Ετσι και με το άγαλμα Πλαστήρα, που Μικρασιάτες με επικεφαλής τον αείμνηστο Πρόεδρο του «Φάρου» Ανδρέα Αξιωτάκη, που ξεκίνησε νέος και είδε το έφιππο άγαλμα λίγο πριν… πεθάνει, το έστησαν φτύνοντας στην κυριολεξία αίμα.
Θυμάμαι το Δημοτικό Συμβούλιο των ανθρώπων, που οι… Εβραίοι έφυγαν από το νησί τους, γιατί δεν μπορούσαν να τους ανταγωνιστούν, που αποφάσιζε αφού άκουσε την τιμή, να παραγγείλει τον Πλαστήρα άνευ αλόγου, γιατί το άλογο ήταν ακριβό. Πάλι καλά που έκανε πιο φτηνά ο σκέτος Πλαστήρας, γιατί μπορούσαμε να παραγγείλουμε μόνο το… άλογο.
Τέλος πάντων προέκυψε ένας Πλαστήρας… τάπας, τα γράφω για τους νεότερους και αφού ο Αξιωτάκης απηύδησε απ’ τους άχρηστους, βρήκε χορηγό και αντιγράψαμε το έφιππο άγαλμα της Καρδίτσας, ιδιαίτερης Πατρίδας του Πλαστήρα, που τελικά τοποθετήθηκε στη θέση του παλιού, που βρίσκεται στην είσοδο της Ταξιαρχίας, αφού το… περιμάζεψε ο τότε Ταξίαρχος Μενέλαος Μεϊμάρης.
Όταν συζητιούνταν τότε, που θα πάει ο έφιππος Πλαστήρας, ακούστηκαν γνώμες, ειδικών μάλιστα, περί του υπερβολικού ύψους του αγάλματος, σε σχέση με την Πλατεία, που φέρει το όνομα του και καμιά δημοτική αρχή μέχρι σήμερα δεν έχει τοποθετήσει ένα πινακιδάκι να το σημειώνει! Ακούστηκαν επίσης, πάλι γνώμες ειδικών, περί αξιοποιήσεως του… συντριβανιού, που την τελευταία φορά που το είχα δεί εν λειτουργία, δηλαδή με τον κόσμο να παρακάμπτει την Πλατεία για να μην γίνεται… μούσκεμα, αφού δεν κάνεις συντριβάνια σε μέρη που τα δέρνουν οι αέρηδες, τροφοδοτούνταν νερό με μια σωλήνα, που διέσχιζε την Πλατεία. Πάλι καλά που δεν την διέσχιζε άλλη μία εξαγωγής του νερού, που δεν χρειάζονταν αφού το νερό πετιόνταν όλο έξω.
Όλα αυτά σκεπτόμουνα το πρωί, στις εκδηλώσεις Μικρασίας του «Φάρου» μαζί με τις γενικότερες σκέψεις ότι πεθαίνει ότι ξεχνιέται και πως λαοί που δεν γνωρίζουν την ιστορία τους είναι υποχρεωμένοι να την… ξαναζήσουν.
Επειδή το επόμενο νησί μετά τη Χίο είναι η… Εύβοια, μήπως χάριν της ιστορίας μας αλλά και της αισθητικής της Πλατείας μας, που έχει σήμερα μια άδεια γούρνα στη μέση, πρέπει να επαναφέρουμε προς συζήτηση, εντός πάντως της παρούσης… δεκαετίας, να μεταφέρουμε το άγαλμα του έφιππου Πλαστήρα, στη μέση της Πλατείας που φέρει το όνομα του;
Υ.Γ. Για την ιστορία και επειδή κάποιοι μπορεί να θυμηθούν τον πολιτικό Πλαστήρα, θέμα για το οποίο μπορεί να συζητάμε ώρες. Η Χίος τίμησε και τιμά, τον πρώτο Στρατιωτικό της Διοικητή, μετά την απελευθέρωση του 1912 Λοχαγό Ν. Πλαστήρα, που οργάνωσε την πρώτη άμυνα του νησιού (τα σημεία που επέλεξε είναι και σήμερα Στρατιωτικά Φυλάκια). Τον Διοικητή του Συντάγματος Χιωτών, Νικόλαο Πλαστήρα, που το οδήγησε στις μάχες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και στην εποποιϊα της Μάχης του Σκρά. Τον Διοικητή του ηρωϊκού 5/42 Συντάγματος ευζώνων, που είχε πάντα Χιώτες Επιτελείς δίπλα του, Συνταγματάρχη Ν. Πλαστήρα, του μοναδικού που υποχώρησε συντεταγμένα στην Μικρασιατική καταστροφή του 1922, αφού προηγουμένως επιβίβασε στις βάρκες για τη Χίο και τον τελευταίο Τσεσμελή, Αλατσατιανό, ΑγιοΠαρασκευούση και ΚάτωΠαναγούση Έλληνα.
