Ο Άγιος Κωνσταντίνος και ο… παπά Μουσουρούλης

Γιάννης Τζούμας
Τρί, 21/05/2024 - 21:06

Δεσπόζει μόλις μπαίνεις στο χωριό. Κατεβαίνεις την Αμανή και ακολουθείς την λογική των ανθρώπων. Σπίτια κρυμμένα από τους πειρατές. Εκεί βρίσκεται η Πισπιλούντα, κρυμμένη και τώρα εδώ και δεκαετίες ΑΔΕΙΑ, όπως άδεια είναι όλα σχεδόν τα χωριά μας στη Βόρεια Χίο.

Βλέπεις λοιπόν την δεσπόζουσα Εκκλησιά των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, που γιόρταζαν σήμερα, όπως γιόρταζε και η Πισπιλούντα, που είχε το πανηγύρι της.

Εγώ λοιπόν τιμώντας αυτή τη γιορτή, επιτρέψτε μου να θυμηθώ μια εμβληματική μορφή, που υπηρέτησε αυτή την Εκκλησιά, αυτό το χωρίο και τα Βορειόχωρα, τον αείμνηστο παπά Μουσουρούλη, για τον οποίο έγραψα στις 24 Δεκεμβρίου του 2015 αυτό το κείμενο, σε αυτή τη στήλη, με τίτλο «Ο παπά Μουσουρούλης και ο… Θεός».

 

Το θυμίζω ξανά, γιατί έτσι μου βγήκε και γιατί θέλω να συμπληρώσω κάτι σαν υστερόγραφο, τιμώντας την σημερινή γιορτή αλλά και την μνήμη του.

 

«Πως περνάει ο καιρός… Τέσσερα χρόνια συμπληρώνει μια εκπομπή που έμελλε να γράψει ιστορία στην τοπική τηλεόραση κι’ ακόμα είμαστε στη μέση. Ηταν τότε που φαίνονταν η κρίση και είπα πως τούτο το θεριό θέλει δημιουργία. Αποφάσισα λοιπόν να γυρνάμε τα χωριά καταγράφονταν τη ζωή τους στην "Ομορφη και παράξενη πατρίδα μας" όχι όμως στημένα. Θα ξεκινούσαμε από το Βορειότερο άκρο τα Λεπτόποδα και θα κατεβαίναμε ως τα Μεστά, ακόμα είμαστε στα… Νένητα, αλλά όχι όποτε ήθελαν οι χωριανοί, καλοκαίρι κ.λ.π. για να έχει κόσμο… Θέλαμε να δούμε την πραγματική εικόνα. Κάναμε λοιπόν το εξής. Ειδοποιούσαμε τον Πρόεδρο, που πολλές φορές στα Βορειόχωρα ήταν μόνιμος κάτοικος της Πόλης, ότι την επόμενη Κυριακή θα είμαστε στο χωριό του και… ότι βρούμε.

Ετσι λοιπόν μια Κυριακή φτάσαμε στους πρόποδες της Αμανής, στο χωριό με τα Πίσπιλα, κάτι σαν καρπό αγριαχλαδιάς αν κατάλαβα καλά, την Πισπιλούντα. Απέναντι μας το Πελιναίο, μαζί μας 49 χιλιόμετρα από την Πόλη της Χίου, η μοναξιά. Αρχίζαμε να κατηφορίζουμε στο χωριό. Από μακριά δεσπόζουζα η Εκκλησιά αφιερωμένη στους Αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη. Οσο πιο μικρό το χωριό τόσο πιο μεγάλη η Εκκλησιά, κάτι σαν άμυνα, σαν υπόσχεση, σαν μυστικό πρόσταγμα, γυρίστε, σας περιμένω. Βγάλαμε τις κάμερες και στρωθήκαμε στα πλάνα, ψυχή πουθενά, ούτε σκυλί που λέει ο λόγος.

Αφεθήκαμε να ακούμε τον αέρα κι’ ένα γλυκό μουρμουρητό, μια ψαλμωδία. Ναι, η πόρτα της Εκκλησίας ήταν ανοικτή, μέσα είχε Λειτουργία. Προχωρήσαμε με σεβασμό στον χώρο αλλά και την ησυχία της απόλυτης μοναξιάς. Συντροφιά μας τα αναμμένα κεριά, τα λουλούδια στην εικόνα κι’ εκείνη η γλυκιά και τραχιά συνάμα ψαλμωδία, που έβγαινε απ’ το Ιερό. Ξαφνικά τον είδαμε με γυρισμένη την πλάτη του στον Ναό, πρόσωπο προς τον Ιησού να… συνομιλεί μαζί του. Οι κάμερες δεν μπορούσαν να σηκωθούν, τα πόδια είχαν στυλώσει. Ο Ιερέας ψηλός, ξερακιανός, με τα άσπρα καθαρά μα τριμμένα άμφια του δεν ήταν εκεί… πετούσε. Δεν χρειάστηκε να γνέψω στο συνεργείο, είχαν καταλάβει πως δεν θα βγάζαμε άχνα αν δεν μας έβλεπε. Μπροστά μας ήταν ο παπά Μουσουρούλης, που τελούσε την Θεία Λειτουργία σαν παπάς και ψάλτης μαζί και ως μοναδικός… Εκκλησιαζόμενος.

Ξαφνικά μας είδε, σκύψαμε τα κεφάλια από σεβασμό, συνέχισε να ψάλλει χαμογελώντας μας πλατιά όπως ξέρουν μόνο οι κάτοικοι των Πανωχώρων, μέχρι που είπε το «Διευχών» σε μας και σε μια γιαγιά, που κάπου είχε πεταχτεί και βρέθηκε να μας κοιτάζει με γρουλωμένα τα μάτια.

Τελείωσε ο παπά Μουσουρούλης και από του Ιερού βήματος μας πέταξε ένα λεβέντικο. «Βρε καλώς τα παιδιά». Μετά από λίγο τα λέγαμε στον καφέ, ήρθε και ο Πρόεδρος, ήρθαν κι’ άλλοι απ’ την Χώρα, το ρεπορτάζ άρχιζε, το θέμα στήνονταν αλλά το καλύτερο οι κάμερες τ’ άφησαν απ’ έξω. Ηταν ο Εκκλησιασμός που πήρε μαζί της η ψυχή μας, εκεί που δεν υπάρχει καμιά υποκρισία, καμιά επίδειξη πλούτου, εκεί που δεν χρειάζονται οι βαθιές μετάνοιες, εκεί που μπορείς να παρακολουθήσεις τον παπά Μουσουρούλη να συνομιλεί με το Θεό.

 

Υ.Γ: Παπά Μουσουρούλη τον ρώτησα μετά. Πως έκανες την Λειτουργία, έτσι μόνος σου. «Μόνος μου Γιάννη; Μα δεν είδες πως ήταν μαζί μου ο… Θεός

Σχετικά Άρθρα