Πως προσπερνάμε τα καλά παραδείγματα γύρω μας;
Έχουμε ευθύνη και εμείς οι δημοσιογράφοι, αν δεν τα προβάλλουμε;
Την ίδια ώρα που ο Πρωθυπουργός της χώρας, είχε συνάντηση με τους αξιοσέβαστους, πάντα, Προέδρους των ΠΑΕ της χώρας, για το πρόβλημα της βίας στα γήπεδα, μένοντας με την απορία γιατί συζήτησαν μαζί του ένα θέμα που… δεν υπάρχει, έκανα που λέτε, τις προαναφερόμενες αυτές χαζές έως… ούργιες σκέψεις.
Έτσι ανέβηκα τα σκαλιά του Ομηρείου, για να δώ όσο προλαβαίνω την έκθεση ζωγραφικής του Γιάννη Μπενέτου, που έχει τίτλο «Πινελιές από την Χίο».
Και εκεί αφού την περιηγήθηκα, του ζήτησα να μου πεί κάποιες σκέψεις, γιατί ξέρετε ο Γιάννης δεν δηλώνει… ζωγράφος.
Ότι ήταν «μαμούνι» το ήξερα, ότι τα χέρια του «έπιαναν» επίσης το ήξερα. Μια χουφτίτσα η Χίος, τον Γιάννη τον γνώριζα, γιατί από το μηδέν έστησε μαζί με τον φίλο του τον Γαλάτουλα τον «Άνεμο» με τα προϊόντα μαστίχας, ήξερα τον έρωτα του για το Πυργί, το χωριό του, γνώριζα το μαγαζί λαϊκής τέχνης, που λειτουργούσε εκεί με την σύζυγο του, τον είχα δεί σε ρεπορτάζ να κάνει κατασκευές, μου άρεσε το μυαλό και οι προβληματισμοί του για το τουριστικό προϊόν της Χίου, αλλά και για κοινωνικά προβλήματα, τον είχα κατατάξει στους προοδευτικούς, πάει να πεί χρήσιμους ανθρώπους.
Εκείνο που δεν ήξερα είναι ότι ο άνθρωπος είναι ταλέντο, ζωγραφικό ταλέντο, που το ανακάλυψε στα 60 του χρόνια, όταν ήρθε στο χωριό του ο Μπάμπης Κοιλιάρης να διδάξει ζωγραφική στον Πολιτιστικό Σύλλογο.
Θα μου πείτε εδώ ο Νίκος Καζαντζάκης, ο πλέον γνωστός παγκοσμίως Έλληνας συγγραφέας, ο μέγας και τεράστιος Καζαντζάκης είδε το βιβλίο του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» να εκδίδεται όταν ήταν 71 χρόνων (αλήθεια πόσοι το έχουμε σκαφθεί αυτό και πόσο γνωστό είναι;) ναι, άλλο να το λές και άλλο να το βλέπεις μπροστά σου.
Και ο Γιάννης Μπενέτος είναι μια τέτοια περίπτωση, από αυτές που διδάσκουν την δύναμη της θέλησης.
Τι χρειάζονταν; Ένα τράνταγμα, στην περίπτωση μας ήταν ασθένεια, ένα «χαστούκι» που ξαφνικά μας ξυπνά, ένα χτύπημα που άλλους τους ρίχνει κάτω και άλλους τους απογειώνει.
Γιατί αυτό έχει υποστεί ο δικός μας ο Γιάννης. Όταν ένας φτασμένος πιά επαγγελματίας, που έχει φάει τη ζωή και τη δουλειά με το κουτάλι, σου λέει, δεν ξέρω, με παίρνουν στην Σχολή Καλών Τεχνών, τώρα που είμαι 66 χρόνων;
Όταν σου λέει, ξέρεις τι είναι να έχεις ένα βολαράκι χρώμα και ξαφνικά με το πινέλο να αρχίζει και να παίρνει ζωή, να σου μιλάει;
Όταν σου ομολογεί ότι στεναχωριέται όταν πουλάει ένα έργο γιατί το αποχωρίζεται.
Όταν ξέρει κάθε πίνακας που έχει δώσει, που έχει πάει, που βρίσκεται αυτή τη στιγμή και ποιος τον κατέχει.
Όταν δηλώνει άγνοια τι είναι καβαλέτο, γιατί όταν πρώτο ζωγράφισε δεν είχε τη δύναμη ούτε το χέρι του να κρατήσει όρθιο και δημιουργούσε στο… γόνατο.
Όταν αυτά που παρουσιάζει είναι εκπληκτικά, ε, ναι αυτός ο άνθρωπος απογειώθηκε και αυτό από μόνο είναι εκπληκτικό.
Αξίζει να γίνετε κοινωνοί αυτής της έκπληξης. Εξάλλου θα διαπιστώσετε αν εγώ είμαι τυχόν υπερβολικός. Η έκθεση θα είναι ακόμα ανοικτή μέχρι τις 19 Αυγούστου.
Υ.Γ.: Kύριε Πρωθυπουργέ, όταν λέτε θα κλείσουν οι Λέσχες των οργανωμένων…οπαδών εννοείται και τα… club;
