Ο Ξενοφών, ο λεβέντης στην κορμοστασιά και στην ψυχή Ξενοφών, γεννήθηκε μέσα στη θάλασσα. Όχι μόνο γιατί έτσι κι’ αλλιώς κάθε Καστρουσάκι εκεί βαφτιζόταν, αλλά γιατί ο πατέρας του Σταμάτης Μηνιώτης καραβοκύρης της γενιάς του πολέμου, ήταν ένα με το πλοίο του, αυτό που με κίνδυνο της ζωής του, κάτω από τη μύτη των Γερμανών φυγάδευε από τη Χίο στην Αγρελιά (ακρωτήριο της Μ. Ασίας απέναντι από τη Χίο) Αξιωματικούς του ελληνικού αλλά και συμμαχικού Στρατού, αλλά και παλληκάρια, που για να αποφύγουν την επιστράτευση των Γερμανών έφευγαν για τη Μέσα Ανατολή.
Για όλα αυτά ο Σταμάτης Μηνιώτης τιμήθηκε με παράσημα από την Μεγάλη Βρετανία.
Αν αυτό ήταν ηρωϊκή παρακαταθήκη ο Ξενοφών πήρε από την οικογένεια του και κάτι άλλο, την παρακαταθήκη της ναυτοσύνης και της προσφοράς.
Σε καιρούς δύσκολους προσπάθησε και για πολλά χρόνια στέριωσε με αξιόπλοα σκαριά και χωρίς μισό αιώνα να έχει ούτε ένα ναυτικό ατύχημα, μια ναυτιλιακή Εταιρεία μικρών σκαφών, που στην ουσία χρεώθηκε με 108 όλα τα μικρονήσια του Αιγαίου.
«Αφροδίτη», «Ψαρά», «Καπετάν Σταμάτης» σημασία δεν έχει πόσες χιλιάδες φορές ο Ξενοφών πήγε στα Ψαρά, αλλά κάτω από τι καιρικές συνθήκες πήγε, πόσες φορές αψήφησε τα πάντα για να μην αφήσει το νησί χωρίς σύνδεση με τη ζωή.
Σημασία δεν έχει πόσες χιλιάδες φουρτούνες έφαγε, αλλά πόσες φορές γύρισε ακόμα και πίσω στο λιμάνι, ενώ βρίσκονταν ας πούμε στο Καστέλλο για να πάρει έναν Ψαριανό, που είχε ξεμείνει στην Προκυμαία.
Σημασία δεν έχει πόσες φορές πήγε στη Σάμο, στους Φούρνους, στους Λειψούς αλλά πόσες φορές του έλεγαν οι Καπετάνιοι του «Αφεντικό μπαίνομε μέσα» και δεν τους άκουγε, θέλοντας να πάει και στο ακριτικότερο μικρονήσι ακόμα και 10 μπάλες ζωοτροφή, για να μην πεθάνουν τα κατσίκια και του φτωχότερου βοσκού.
Τον θυμάμαι σε δύο περιπτώσεις. Μια φαντάρος, ήμουνα ο μοναδικός επιβάτης με μετάθεση από τη Χίο στη Σάμο. Δύο φορές φύγαμε, με το Λιμεναρχείο να δίνει απαγορευτικό και τον Ξενοφώντα να εκδίδει… δικό του δελτίο, μέχρι που μας γύρισαν με το ζόρι πίσω για να φύγουμε την τρίτη.
Η δεύτερη ήταν όταν ανοίξαμε με άλλους δημοσιογράφους μετά τα Ιμια την πόρτα της Τουρκίας. Πριν πάω στο περίφημο πρώτο ταξίδι συνάντησης με τους Τούρκους δημοσιογράφους στη Σμύρνη, αυτό που στην ουσία άνοιξε τις ελληνοτουρκικές επαφές, πήγα να τον συμβουλευτώ, αφού για χρόνια έκανε θλιβερά μόνος το δρομολόγιο Χίου – Τσεσμέ.
Ακου μου είπε, είναι ωραίοι άνθρωποι, φιλόξενοι, φιλότιμοι, μας αγαπούν αλλά… μην ξεχνάς δύο πράγματα. Ότι υπάρχουν δυό Τουρκίες, μια απέναντι μας η μικρή και μια παραμέσα η μεγάλη, την μικρή την ξέρομε την μεγάλη όχι.
Και κάτι άλλο, ο Τούρκος πρέπει να βλέπει πως φυλάς τον ταβά με τα κουλούρια, άμα τα φυλάς δεν τολμάει να ρίξει ματιά. Ετσι και τον αφήσεις τον ταβά αφύλακτο δεν θα βρείς ούτε ένα σπυρί σουσάμι.
Χρόνια μετά, τα ίδια πράγματα, αυτά που είπε Δωρικά ο απλός αυτός ναυτικός, τα διάβασα στα βιβλία του Πρύτανη της εξωτερικής μας πολιτικής αείμνηστου Πρέσβη Βύρωνα Θεοδωρόπουλου.
Καλό ταξίδι καλέ άνθρωπε Ξενοφώντα Μηνιώτη, σε κάθε μικρονήσι του Αιγαίου υπάρχει η σφραγίδα σου κι’ ας μην φαίνεται γιατί είναι… θαλασσινή.
Υ.Γ. Ασχετον και δεν είναι δικό μου. Απλά το σκέφτηκα τώρα με τους επιτυχόντες στα ΑΕΙ, βλέποντας και το σχετικό ρεπορτάζ για τους μαγείρους της σχολής DATA, που εργάζονται και μάλιστα σε δικά τους καταστήματα. Ας μην στεναχωριούνται όσοι δεν πέρασαν στα ΑΕΙ. Ας ανοίξουν μια δουλειά και μετά παίρνουν τους αποφοίτους των Πανεπιστημίων… γκαρσόνια.
