Κατ’ αρχήν δεν έχω κάτι με τον παραλιακό δρόμο του Αεροδρομίου και δεί όσον αφορά το περπάτημα, άλλωστε δεν θα είχε μετονομαστεί η Λεωφόρος Ενώσεως σε Λεωφόρο Καρτάλη, από το επώνυμο του… εθνικού μας Καρδιολόγου, αλλά σκεφτόμουνα πόσο μας αδικεί να περπατάμε δίπλα στο καυσαέριο, την ώρα που η μέρα και το φώς είναι δίπλα μας.
Και τι… περίεργο, πάλι τον δρόμο μας τον δείχνουν τα παιδιά.
Ακολουθήσαμε λοιπόν τους μαθητές του TEENS, στην υιοθεσία ενός μονοπατιού στον Κορακάρη, με την βοήθεια του ακάματου Γιώργη Χαλάτση.
Για την ακρίβεια δεν τους ακολουθήσαμε, αλλά τους βρήκαμε στην κατάληξη, σε ένα χώρο που βρίσκεις στις… ταινίες, στον Άγιο Παντελεήμονα Μονοδενδρίου.
Και τι μας είπαν; Ότι αντί να πάνε να… χοροπηδούν στην Φάρκαινα, δεν έχουμε τίποτα με τον Δημοτικό χώρο αναψυχής, περπάτησαν από το Βαρβάσι, μισή ώρα περίπου μέσα στο δάσος και απλά προχωρώντας καθάριζαν και το υπάρχων μονοπάτι.
Γιατί όπως εξήγησε ο Γιώργης Χαλάτσης, οι φίλοι των Μονοπατιών της Χίου, έχουν ήδη καθαρίσει, θέλουν όμως μονίμως συντήρηση, όλο το δίκτυο μονοπατιών του περιαστικού δάσους Μονοδενδρίου, μήκους 15 χιλιομέτρων, που δεν βρίσκεται δίπλα στην πόλη, αλλά ΜΕΣΑ στην πόλη.
Ξεκινάς από το Βαρβάσι, από τον Καστρομηνά, από την Παναγία Ευρετή, από της Κόρης το γεφύρι και βρίσκεσαι σε μια ώρα στον Άγιο Παντελεήμονα, όπου πάλι αρχίζεις να κατηφορίζεις στον χώρο, που άφησες το αυτοκίνητο σου.
Ε, περπατώντας δεν ρυπαίνεις, καθαρίζεις, κοντολογίς δεν κάνεις τίποτα, ακολουθάς τον δρόμο της… κατσίκας, τον δρόμο της φύσης, γεμίζεις τα πνευμόνια σου οξυγόνο, αγκαλιάζεις τα πεύκα, ξεκουράζεσαι στον Άγιο Γιάννη των Σπετσάρηδων, στην Αγία Άννα (πάνω από το Θέατρο Καστρομηνά) αντικρύζεις το τοίχος με τους Αμωνίτες, ένα γεωλογικό φαινόμενο ηλικίας μόνο 235 εκατομμυρίων χρόνων, ακούς τα πουλιά, μυρίζεις τις πευκοβελόνες, απολαμβάνεις αυτό που τσάμπα και απλόχερα μας χαρίζει η φύση του νησιού μας, από το οποίο φεύγοντας τελικά, απλά το είδαμε ως… τυφλοί.
Ο διευθυντής του TEENS Θανάσης Καραπούλιος, με την βοήθεια του καθ’ ύλην αρμόδιου συναδέλφου του, έβαλαν τους μαθητές στον δρόμο του μονοπατιού και αυτοί το έδειξαν σε όλους εμάς.
Όσοι δεν το πιστεύουν ας το περπατήσουν μαζί μας στο σχετικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ, αφού μάθαμε πιά, όλη μας η ζωή να περνάει μέσα από μια… οθόνη.
Αλλιώς την επόμενη φορά, που θα περπατήσετε, αφήστε τις λεωφόρους και πιάστε τα… μονοπάτια. Αυτά του δάσους Μονοδενδρίου, δεν είναι κοντά στην πόλη, είναι ΜΕΣΑ στην πόλη.
Απλά, όπως και αμέτρητα άλλα πράγματα, δεν τα βλέπουμε ή δεν προλαβαίνουμε να τα δούμε.
Υ.Γ.: Τα ίδια ισχύουν και για το Δασάκι της Βοήθειας. Αφού πάμε που πάμε να πάρουμε νερό, ως γνήσιοι Χίοι, ας το συνδυάσουμε με περπάτημα στην φύση και ας υιοθετήσουμε το δικό μας μονοπάτι.
