Πύρρος Δήμας, ο άνθρωπος που σήκωσε μια χώρα στα… χέρια του.
Ο χρυσός μας Ολυμπιονίκης, ο αθλητής που έφερε στην Ελλάδα 4 Ολυμπιακά μετάλλια, τα 3 χρυσά !
Τον είχαμε σήμερα στο νησί στην παρουσίαση του πολύ ωραίου βιβλίου του Νίκου Ευσταθίου «Πύρρος με το μικρό μου όνομα» που προλόγισε ο Δήμαρχος Χίου, με τον οποίο τον συνδέει βαθιά φιλία, από τότε που βρέθηκαν στην Βουλή, το 2012 ο ένας ως Βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, ο δεύτερος ως Βουλευτής Χίου της Ν.Δ.
Είχα την τιμή να του πάρω επίσης συνέντευξη, που θα μεταδοθεί προσεχώς στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤV στην εκπομπή «Αυτοπροσώπως» για να διαπιστώσουμε όλοι ότι ο Πύρρος, δεν είναι μόνο ένας κορυφαίος αθλητής, αλλά συνδυάζει το αρχαιοελληνικό «νους υγιής» με τις ώριμες απόψεις του, με την απλότητα του, με τα αγνά του συναισθήματα.
Όμως μέχρι την μετάδοση επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας, κάτι που πρώτη φορά ο Πύρρος «εξομολογείται» τηλεοπτικά. Από εκεί θα φανεί και το μέγεθος του ανδρός.
Τον ρώτησα αν το 1992 στην Βαρκελώνη, στους Ολυμπιακούς αγώνες, που πήρε το χρυσό, αυτό που φώναξε «Για την Ελλάδα» αργότερα η Πατουλίδου προσέθεσε και ένα ελληνικότατο «γαμώτο» το είχε προγραμματίσει ή του βγήκε αυθόρμητα και γιατί του βγήκε.
Σας μεταφέρω την απάντηση και προσπαθήστε να το κάνετε εικόνα.
Ο Πύρρος είναι ελληνόπουλο της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου. Γεννήθηκε το 1971 στην Χειμάρρα.
Κολυμπούσαμε, μου λέει και απέναντι μας ήταν η Κέρκυρα. Εκεί είναι η χώρα μας η Ελλάδα, του έλεγε η γιαγιά του, γιατί με εργαζόμενους γονείς στα Τίρανα, μεγάλωσε μαζί της. Αργότερα και πριν να ρθεί στην Ελλάδα, με μια τσάντα ρούχα και ένα… γάτο, έπαιρνε συνέχεια μετάλλια στο αγώνισμα του με την σημαία της Αλβανίας.
«Ε, κάθε φορά, μου λέει, έρχονταν όλοι και μου έδιναν συγχαρητήρια πλην της… γιαγιάς».
«Αυτά που παίρνεις, καλά είναι, του ψιθύριζε η γιαγιά Ελένη, αλλά δεν είναι… δικά μας, δικά μας θα είναι σαν θα τα πάρεις για την πατρίδα, την Ελλάδα μας».
Βγαίνοντας λοιπόν στον αγωνιστικό για να σηκώσει τα βάρη, που του αναλογούσαν το 1992 στην Βαρκελώνη, ήταν η εποχή που οι Αλβανοί τον έλεγαν υποτιμητικά… Έλληνα και οι Έλληνες, παρομοίως… Αλβανό, ακούει έναν από τους προπονητές, να λέει μέσα στον ανελκυστήρα. «Ο Αλβανός είναι μαζί μας;» Δεν το είπε υποτιμητικά ο άνθρωπος, του βγήκε αυθόρμητα, αλλά του Πύρρου, του ελληνόπουλου της Βορείου Ηπείρου του καρφώθηκε στο… κρανίο.
«Μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο, λοιπόν και λέω, Αλβανός ε; Τώρα θα πάρω για την Ελλάδα το χρυσό. Έτσι λοιπόν μόλις είδα ότι το σήκωσα και επειδή γιαγιά Ελένη δεν ζούσε να με δεί, της το φώναξα «Για την Ελλάδα» μας το πήρα γιαγιά και γι’ αυτόν που με φώναξε… Αλβανό.
Λέει και άλλα στην συνέντευξη, που δείχνουν ότι η ωριμότητα του είναι ανάλογη με τα βάρη που σήκωνε στους αγωνιστικούς χώρους με τα εθνικά χρώματα.
Λέει για την θητεία του στην Βουλή, για την υπερηφάνεια που ένοιωσε, μετά από 100 χρόνια να μπεί Βουλευτής από την Βόρεια Ήπειρο στον ναό της Δημοκρατίας, για την επίθεση ρατσισμού, που δέχτηκε εντός του Κοινοβουλίου από την «Χρυσή αυγή» και τέλος «σημαδεμένος» από τον πρόωρο θάνατο της γυναίκας του, ξεκαθαρίζει, ποιός, ο μεγαλύτερος Έλληνας Ολυμπιονίκης, πιά είναι τα μεγαλύτερα μετάλλια του.
Υ.Γ.: Τα μεγαλύτερα μετάλλια μου, μου λέει, είναι η οικογένεια μου και τα τέσσερα παιδιά μου.
