Της ζήτησα να μιλήσουμε.
- Που το μάθατε; Όχι προς Θεού, που ξανακούστηκε, όχι κάμερες. Δεν το έκανα για να φανώ, ούτε για να το δείξω. Το έκανα γιατί έτσι έπρεπε.
Τελικά την έπεισα πως μόνο θα μιλήσουμε. Πού;
- Μπα σκουπίζω τώρα πίσω από το Ομήρειο. Αν θέλετε ελάτε, αλλά σκέτος χωρίς… κάμερες, το είπαμε.
Την είδα εκεί στο στενό της… Πολυκλινικής, με τα Ιατρεία δεκάδων γιατρών.
Θέλεις να κεράσω ένα καφέ, να τα πούμε;
- Α, όχι, τώρα εργάζομαι, αλλά να θα αφήσω εδώ το καρότσι και τα λέμε.
Καθίσαμε σε ένα μαρμάρινο πεζούλι, έξω από ένα κλεισμένο μαγαζί. Πριν, έβγαλε ένα υγρό χαρτομάντηλο και το καθάρισε.
- Να σας… κεράσω, ένα;
Έβγαλε τα γάντια, καθάρισε και τα δικά της χέρια, έβγαλε και την μάσκα.
- Σας είπα, όχι κάμερες, αλλά να… βλεπόμαστε τουλάχιστον. Έτσι;
Εσύ μου είπες όχι, κάμερες, εγώ σου λέω, κρατώ για μένα αυτόν που μου έδωσε την πληροφορία, άρα να σημειώνω σε ένα χαρτί, πές μου τι έγινε.
- Σιγά μωρέ. Καθάριζα την Τετάρτη το μεσημέρι έξω από το Ξενοδοχείο ΔΙΑΝΑ και εκεί μεταξύ ΔΙΑΝΑ και Super market το είδα. Ήταν καφέ και χοντρό, πολύ χοντρό.
Το έπιασα, άφησα το καρότσι δίπλα και τράβηξα την ανηφόρα για την Αστυνομία. Γιατί να το ανοίξω; Τι με νοιάζει εμένα, δεν ήταν κάτι δικό μου. Εξάλλου δεν έχει σημασία αν έχει ένα πορτοφόλι, ένα ή χίλια ευρώ. Δεν είναι δικό σου, τέλος. Κάποιος το έχασε, οφείλεις να το παραδόσεις στην Αστυνομία.
Αυτό και έκανα και κοίτα σύμπτωση. Όταν έμπαινα εγώ έφευγε ένας κύριος. Στάσου, μου λένε οι Αστυνομικοί, τώρα έφυγε, κύριε – κύριε, βρέθηκε το πορτοφόλι σας.
Να δείτε μια χαρά, που πήρε ο άνθρωπος; Είχε μέσα διπλώματα, κάρτες τραπεζών, τον άκουσα να λέει στους Αστυνομικούς, πως θα ήθελε… ένα χρόνο για να τα ξαναβγάλει.
Αν στάθηκα; Γιατί; Ντράπηκα, ας πήγαινε ο άνθρωπος στο καλό. Το καλό δεν έρχεται με το ευχαριστώ. Υπάρχει μέσα μας. Πήρα μια χαρά! Και είναι η δεύτερη. Το κοριτσάκι μου πέρασε στην ΑΕΝ Ασπροπύργου. Άρα δύο χαρές, τι άλλο θέλω;
Α, την δουλειά, ναι την χρειάζομαι, αλλά προς Θεού μην γράψετε κάτι γι’ αυτό, το πορτοφόλι είναι άσχετο με την δουλειά. Θα το έκανα, δούλευα δεν δούλευα εδώ. Δεν μας ανήκει κάτι, το επιστρέφομε, εγώ αυτό έμαθα από τους γονείς μου. Επίσης έμαθα να κάνω το καλό, γιατί το καλό μετά επιστρέφει με κάποιο τρόπο.
Παιδεία; Ναι έχω, αλλά μην το γράψετε. Αφήσατε κάτω την πένα, δεκτό, αλλά ξέρω τώρα γράφετε με το… μυαλό.
Όμως για την δουλειά, για την δουλειά που κάνω δεν χρειάζονται πτυχία.
Εντάξει, εσείς μου εξηγηθήκατε τόσο ωραία, άντε βγάλτε μια φωτογραφία, αλλά να μην φαίνομαι πολύ. Για να την δώ; Εντάξει, βάλτε αυτήν αλλά ξαναλέω, γιατί χρειάζονται όλα αυτά;
Κύριε Δήμαρχε, Πάνο Αναγνώστου, έχετε ένα διαμάντι στην Υπηρεσία καθαριότητας. Λέγεται Δέσποινα Μπουρλάκη, δουλεύει 8μηνήτισα στα σάρωθρα. Βρήκε ένα πορτοφόλι εν ώρα εργασίας και το παρέδωσε. Απλά, αθόρυβα και μετά πεποιθήσεως. Αν περνάει από το χέρι σας ανανεώστε την σύμβαση της. Αξίζει. Και αξίζει διπλά, γιατί μας όρκισε να μην το συνδέσομε με την εύρεση και την παράδοση.
Υ.Γ.: Η Στέγη παιδιών για Αυτισμό, που θα γίνει έχει… ονοματεπώνυμο. Λέγεται Στέγη Ζερβάκη – Πατεριμού. Πίσω από όλα τα πράγματα είναι οι Άνθρωποι.
