Κανονικά αυτά τα πράγματα δεν έπρεπε να τα συζητάμε, αλλά αυτό ισχύει για τα… κανονικά νησιά. Διαβάστε τους προβληματισμούς του καθηγητή Ιάκωβου Μπριλή για την πορεία των έργων στην Χίο και ξανασυζητάμε την… κανονικότητα μας: https://www.alithia.gr/apopseis/hronologika-stoiheia-gia-merika-ateleiota-erga-tis-hioy-poy-mas-provlimatizoyn
Εγώ έχω μόνο μία ένσταση. Ο Πλαστήρας οραματίστηκε και ονομάτισε το Φράγμα στη θέση Κόρης γεφύρι το 1912, περιδιαβαίνοντας το νησί για την τοποθέτηση Φυλακίων για την άμυνα του, ως πρώτος Στρατιωτικός Διοικητής Χίου, με τον βαθμό του Λοχαγού, και όχι το 1922, άρα το Φράγμα για να τελειώσει δεν μας πήρε 102 χρόνια αλλά 112, αλλά ας μην «μαλώσομε» τώρα στις… λεπτομέρειες.
Αν είμαστε λοιπόν κανονικό νησί δεν έπρεπε να συζητάμε τώρα περί ηλεκτροδότησης της Παλαιάς Ποταμιάς, κάτι που έγινε στην Οικονομική Επιτροπή του Δήμου, αλλά για τον τρόπο και το πώς αυτή θα γίνει, δεδομένης της ιδιομορφίας της περιοχής, ως μοναδικού ησυχαστηρίου.
Διότι νομίζω ότι η συζήτηση περί ρευματοδότησης δεν έχει καμία αξία. Φυσικά και δεν πρέπει να υπάρχει ούτε εκατοστό του νησιού χωρίς τις σύγχρονες ανέσεις του πολιτισμού. Είναι δυνατόν να συζητάμε να μην υπάρχει κάπου ηλεκτρικό ρεύμα;
Αυτό δυστυχώς μας βάζει στην διαδικασία της μη… κανονικότητας, που λέγαμε προηγούμενα, αφού δεν έχομε ούτε καν την σοφία της Καμήλας που ερωτώμενη αν προτιμά την κατηφόρα ή την ανηφόρα, προέκτεινε το ερώτημα. «Μα, χάθηκε ο ίσιος δρόμος»;
Αντί λοιπόν να αναρωτιόμαστε αν πρέπει να ηλεκτροδοτηθεί η Παλαιά Ποταμιά, γιατί δεν θέτομε το θέμα στην σωστή του βάση.
Φυσικά να ηλεκτροδοτηθεί αλλά πως; Φυτεύοντας «κέρατα» στο τοπίο της; Ορθώνοντας στειλιάρια πέριξ του ερημητηρίου της; Μα, επιτέλους όταν η φύση έριχνε μυαλά γιατί έκανε τέτοια… παράκαμψη για χάρη μας;
Επιστρέφοντας λοιπόν στο ερώτημα της… καμήλας να ρωτήσουμε το εξής απλό;
Ανάμεσα στο σκότος και τα «κέρατα» χάθηκε η υπογειοποίηση; Αλήθεια, πόσο παραπάνω θα κοστίσει να ρθεί η ρευματοδότηση μέχρι την τελευταία στροφή του «χωριού» με τον κλασικό τρόπο και στην συνέχεια, ότι γίνει να γίνει υπογείως; Έτσι και ηλεκτρικό ρεύμα θα φτάσει εκεί που υπάρχει στοιχειώδης ζωή, αναφερόμαστε στο παλιό Σχολείο, που υπάρχει στόχος να γίνει εκεί μια μικρή μονάδα εστίασης, και δεν θα γεμίσουμε το τοπίο καλώδια.
Δηλαδή από το παράδειγμα των Μεστών, ας πούμε, δεν διδαχτήκαμε τίποτα; Αν το ηλεκτρικό ρεύμα μπήκε στον οικισμό, γιατί δεν μπορούσε την εποχή που έγινε να γίνει κάτι άλλο, σήμερα πόσο θα στοιχίσει η υπογειοποίηση;
Γιατί λοιπόν και στην Παλαιά Ποταμιά να κάνουμε στην ουσία ένα έργο δυό φορές και αφού «μουνουχίσουμε» την φυσιογνωμία της, μετά εκ των υστέρων να ρθούμε να εφαρμόσομε την υπογειοποίηση; Γιατί μια και καλή δεν κάνουμε την δουλειά σωστά; Αλήθεια, γιατί έχουμε μαλώσει με την κανονικότητα;
Υ.Γ.: Όσοι με την ρευματοδότηση μυρίστηκαν… ψοφίμι στην Παλαιά Ποταμιά ας ψάξουν λίγο το ιδιοκτησιακό καθεστώς του «χωριού». Θα εκπλαγούν.
