Πείτε το… διαστροφή του επαγγέλματος, παίζει ρόλο και το ποδήλατο, που έχω επιλέξει να κινούμαι, που επιτρέπει την ήπια κίνηση και διευκολύνει την παρατήρηση, προχθές βρέθηκα στην Πλατεία, αυτή που εύχομαι η νέα Δημοτική αρχή να καταφέρει το… διαστημικό επίτευγμα να λειτουργήσει το συντριβάνι και ετοιμαζόμουν να περάσω απέναντι, για το καθημερινό άναμα του καντηλιού της αγοράς εφημερίδας, όσο διάστημα αυτές ακόμα θα κυκλοφορούν.
Παρατηρώ λοιπόν ένα κύριο να παρκάρει το… κάρο, με τις εκτός Χίου πινακίδες, σε διπλή γραμμή έξω από του Γερμανού, ξέρετε για… δύο λεπτά να πληρώσει κάποιο λογαριασμό.
Δεν περνούν 5’ και εμφανίζεται ένας τροχονόμος με δίκυκλη μοτοσυκλέτα, εμφανώς κάθιδρος, ντάλα μεσημέρι, με την ζέστη και το κράνος, βγάζει την σφυρίχτρα και με τον πρώτο ήχο, πετάγεται ο νεοέλλην με το μισοκακόμοιρο ύφος, γνέφοντας του ότι… τελειώνει.
Συγκαταβατικό το όργανο της τάξης, προφανώς είχαν και κατεύθυνση, να δείχνουν μια μικρή ανοχή, να μην γίνουν ξινές οι διακοπές των επισκεπτών μας, δέχθηκε την διαβεβαίωση του οδηγού, που όντως αγχώθηκε γιατί στο τρίλεπτο πάνω, έφυγε από του Γερμανού και σταμάτησε στου… Βενέτη.
Τσιμπήθηκα αν βλέπω καλά, αλλά μια απλή πρεσβυωπία έχω, όχι στραβισμό, συνεπώς όντως το κάρο μετακινήθηκε τέσσερα ολόκληρα μέτρα, αλλά έλα που ο Βενέτης είχε κόσμο και ο δικός μας προφανώς δεν ήθελε να πάρει μόνο τον άρτον ημών τον επιούσιον, διότι εμφανώς τσατισμένος τώρα, βαστώντας μια φραπεδιά στο χέρι, είπε μερικά φωνήεντα του οδηγού ενός Λεωφορείου, που κορνάριζε, έχοντας το… θράσος να περάσει.
Τέλος πάντων, πληρωμένος ο Γερμανός, πληρωμένος και στο χέρι και ο καφές, φεύγει το αυτοκίνητο, φεύγει και το Λεωφορείο, φεύγει και η ουρά και… να σου ο δικός μας, με σπινθηροβόλο βλέμμα και ένα χαμόγελο μέχρι τα γόνατα, βρίσκει επιτέλους να παρκάρει έξω από το Ομήρειο, οπότε βρεθήκαμε στου Χαβιάρα, εγώ με την «Καθημερινή» στο χέρι και εκείνος να ψάχνει να βρεί περιοδικά με… σταυρόλεξα.
Όσο έψαχνε, δεν κρατήθηκα πιά και του λέω ευγενικά. Μήπως πρέπει να βιαστείτε, γιατί ξέρετε έχετε σταθμεύσει σε θέση... ΑμΕΑ.
Η απάντηση την φαντάζεστε βέβαια, ελληνικότατη.
Και σε σένα ρε φίλε τι σε νοιάζει και πριν προλάβω να απαντήσω, με … αποτελειώνει. Και εσύ που ξέρεις ότι δεν είμαι ΑμΕΑ;
Δεν συνέχισα γιατί σκέφθηκα ότι σε τελική ανάλυση μπορεί να είχε δίκιο αφού η σχετική πινακίδα δεν διευκρινίζει αν αφορά την κινητική δυσκολία των ανθρώπων ή αν όντως αφορά ΑμΕΑ αλλά στα… μυαλά.
Να μην τα πολύ λέμε κάποια στιγμή το τριο… παλλήκαρο, το λέω γιατί ήταν κοντά στα 60 έφυγε, για να συνεχίσει ένας άλλος, γιατί εκείνη τη στιγμή σε κάποιον σφύριζε πάλι ο τροχονόμος, αλλά έκρινα σκόπιμο να την κάνω για την Απλωταριά να αλλάξω παραστάσεις, προτροπή της… προσωπικής μου γιατρού Ελένης Βουτιέρου.
Υ.Γ. Με αυτή την συμπεριφορά, που δυστυχώς δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας, συγχαρητήρια στον Παντελή Καλανδρόπουλο και σε όλους τους άνδρες και γυναίκες της Τροχαίας, αλλά και αυτών της Τροχαίας του Λιμεναρχείου, που κατάφεραν να κουμαντάρουν με τέτοιο επίπεδο και παιδεία ανθρώπων, 4200 Ι.Χ συν 1000 περίπου από Τουρκία συν 3050 δίκυκλα, που προστέθηκαν το 15αύγουστο στα ήδη υπάρχοντα του νησιού μας.
