Κοίτα να δείς, που και ο Χριστούλης μωρό ήτανε.
Όλοι από μωρά ξεκινάμε και σε… μωρά καταλήγουμε.
Εκείνος την γλύτωσε, ο πατέρας του αποφάσισε να πεθάνει νέος.
Σύμπτωση μια φορά. Και οι αρχαίοι έλεγαν ότι όσους αγαπούν οι Θεοί, αυτοί είχαν πολλούς, τους παίρνουν…νέους.
Κάτι θα ξέρανε, αλλά ανεξάρτητα απ’ αυτό την ζωή την αγαπάμε όλοι, σε τέτοιο βαθμό, που είμαστε σίγουροι ότι θα πεθάνουν όλοι οι άλλοι και εμείς θα την… γλυτώσουμε.
Αλλά τι γράφω τώρα. Εδώ γιορτάζουμε τα γεννητούρια του γιού του Θεού, που ευτυχώς και αυτό έγινε πριν 2019 χρόνια, γιατί θα κάθιζε ο Θεούλης στο εδώλιο για… διακρίσεις, διότι ερωτώ εγώ γιατί έστειλε επί γής τον γιό του και όχι την… κόρη του, για να μην το παρατραβήξουμε το πράγμα, διότι υπάρχουν και άλλα… φύλα;
Τέλος πάντων, Θεός ήτανε ότι ήθελε έκανε, γιό έστειλε και μάλιστα για να μας σώσει.
Τώρα τι υπολογισμούς έκανες Θεούλη μου ότι αυτό το είδος μπορεί να σωθεί, αυτό το αφήνουμε γιατί είναι αλλονού παπά Ευαγγέλιο.
Άσε που έκανες και άλλα ακατανόητα. Αντί ο γιός σου ο μονογενής να γεννηθεί σε καμιά Πολυκλινική γεννήθηκε σε… σπήλαιο!
Αντί να έχει κουνίτσα τελευταία λέξη της μόδας τον βάλανε σε μια πάχνη, που τρώνε τα ζωντανά!
Αντί να δουλεύουν δίπλα όλοι οι κλιματισμοί, τα ερκουντίσια ντε, που λένε και οι Μεστούσοι, πήγαν τα ζώα με τα χνώτα τους να τον ζεσταίνουν.
Μπιάξ… που θα λέγαμε σήμερα στα ελληνικά.
Και το χειρότερο απ’ όλα; Επειδή ο Ηρώδης φοβόντανε όπως ο… Ερντογάν, αυτές οι μπούρδες που λέει για επέκταση της Τουρκίας από την Κίνα μέχρι το Γιβλαρτάρ, δείχνει ότι φοβάται μην τον φάνε οι δικοί του, πράγμα που δεν αποκλείεται, διέταξε να σφαχτούν όλα τα μωρά!
Έτσι η Παναγίτσα μας και ο Ιωσήφ, κάτι πρέπει να προσέφερε στην οικογένεια του και αυτός ο… Χριστιανός, για να γλυτώσουν τον μικρό έφυγαν πρόσφυγες! Αν είναι δυνατόν.
Ο γιός σου. Φτωχός, καταδιωκόμενος και πρόσφυγας.
Κάτι πρέπει να θες να μας πείς, με όλα τούτα τα… παλαβά, αλλά 2019 χρόνια βλέπω να τα καταλαβαίνεις μονάχος σου, Θέ μου συγχώρεσε με, που λένε.
Όλες τούτες οι βλάσθημες σκέψεις ήρθαν στο μυαλό μου, όταν περνώντας απ’ την Πλατεία με σταμάτησε ο Τζελάλ Αλ Αχμέτ, με την γυναίκα του Αλιά Αχμέτ, να μου ζητήσουν να τους φωτογραφίσω με τον Δήμαρχο, για να την στείλουν στους δικούς τους, όπερ και εγένετο.
Τον Τζελάλ δεν τον έβλεπα πρώτη φορά. Είναι Ιρακινός και είναι Χριστιανός, τι περίεργο αφού ο Χριστός ήταν… έλλην, τουλάχιστον, γιατί ο Θεός είναι… σίγουρα.
Τον είχα ξαναδεί με την γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά τους, να παρακολουθούν τα μαθήματα για τους πρόσφυγες, που γίνονται στο ΕΠΑΛ.
Τότε ο Τζελάλ, που είναι υδραυλικός, μου είπε ότι θέλει να μείνει στην Ελλάδα, σπάνια περίπτωση, αλλά η διαδικασία είναι δύσκολη.
Τι λέμε τώρα, έτσι γίνεσαι… έλληνας;. Ο Τζελάλ όμως δεν θέλει να γίνει έλληνας, Ιρακινός είναι, αλλά κυνηγημένος, πρόσφυγας, αλλά και μετανάστης ακόμα και θέλει να ζήσει εδώ με τα τέσσερα παιδιά του, που πηγαίνουν Σχολείο και μαθαίνουν ελληνικά.
Τι κάνουμε; Τίποτα. Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Μαζί με τον αριθμό των παρανόμως εισερχομένων, που δεν αντέχουμε, χάνεται και ένας αριθμός ανθρώπων, που η χώρα μας θα μπορούσε να απορροφήσει.
Αλλά ας μη…βλασθημώ τώρα μην βρεθώ στην κόλαση, μέρες που είναι, αν και έχω τις αμφιβολίες μου για την ύπαρξη της, σε αντίθεση με τους Χριστιανούς ας πούμε του Ιράκ ή της Αιθιοπίας, που είναι σαφώς βαθύτερα θρησκευόμενοι από τους έλληνες.
Υ.Γ. Μην μου πεί κανείς ότι ο Χριστούλης που θα γεννηθεί ήταν… Αιθίοπας γιατί θα λωλαθώ.
