Είναι φίλος και δεν έχουν καμιά σημασία τα στοιχεία του, όσο ότι με έκανε κοινωνό της χαράς του.
Είμαι, μου είπε, ένας από τους υπέρ τυχερούς της ΕΜΧ, που κλήρωσε μεταξύ των μαστιχοπαραγωγών από 10 δεντρύλλια του Φυτώριου της. Οι κληρώσεις, με ενημέρωσε, συνεχίζονται, εξαιρουμένων των ήδη τυχερών.
Ξέρετε λοιπόν τι σκέφτηκα; Ότι υπάρχει ένας φορέας στο νησί, η Ένωση Μαστιχοπαραγωγών, που δεν στέκεται στα λόγια, που δεν αμπελοφιλοσοφεί, που δεν βγάζει τα απωθημένα της στο πληκτρολόγιο, που μοχθεί, που σκέπτεται, που το παλεύει, που εμπνέει και εξασφαλίζει εργασιακή ασφάλεια δημιουργίας για την μισή Χίο.
Σκέφτομαι ακόμα αν έχουμε καταλάβει τι καταιγίδα έρχεται στη ναυτιλία και πως θα βγούμε από αυτήν, διότι υπάρχουν αυτοί που θεωρούν ότι οι δασμοί νοιάζουν ας πούμε Αμερικανούς και Κινέζους, αλλά παρακάμπτουν την… λεπτομέρεια (εδώ την παρακάμπτει ολόκληρο Ελληνικό κράτος) ότι η διακίνηση των εμπορευμάτων του κόσμου γίνεται από την Ελληνική ναυτοσύνη, εφοπλιστές και ναυτεργάτες.
Και όταν η διακίνηση αυτή σταματάει κάποιος την πληρώνει και αυτό είναι η άλλη μισή Χίος, που εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, μια τρανή είναι η ΕΜΧ, βρίσκεται στην καρακοσμάρα της.
Αλλιώς κάποιος θα άκουγε την φωνή του Γιάννη Ρε, που μας λέει ότι οι μαθητές στο νησί μειώθηκαν 10%, άρα μαθηματικά πάμε ντουγρού στο νεκροταφείο, κάποιος θα έλεγε, μήπως ωρέ αδέλφια, το Αντιμόνιο είναι το δώρο της φύσης στην Βόρεια Χίο;
Κάποιος θα έλεγε στην Κυβέρνηση ότι μέχρι να κουνήσει το ένας της σκέλος, εκτός ότι θα βρωμίσει το άλλο, σε λίγο δεν θα υπάρχει κανείς στα Ψαρά και τις Οινούσσες να χαρεί την μείωση του ΦΠΑ.
Κάποιος θα ταρακούναγε αυτούς, που μεταθέτουν τα έργα από τετραετία σε τετραετία, θα αισθάνονταν ότι είναι υψίστη χαζομάρα, να βρέχει ο Θεός καρεκλοπόδαρα και εμείς να τα αφαλατώνομε.
Κάποιος θα ντρέπονταν να βλέπουμε τα τσάρτερ να σφυρίζουν δίπλα και εμείς να κοιτάμε τις μπουλντόζες να λιάζονται στο Αεροδρόμιο.
Κάποιος θα έλεγε, κάτι κάνουμε λάθος όταν τα πλοία την κοπανάνε από το Λιμάνι της πόλης να… γλυτώσουν, κάποιος θα έκανε χαρακίρι για το γεγονός ότι εδώ κινούμαστε με ρυθμούς… γενιάς.
Να μετρήσουμε πόσα χρόνια το Τελωνείο είναι κουφάρι; Να αναρωτηθούμε οι μπετόβεργες στο περικυκλωμένο, πάλι Λιμάνι, να μην πέσει στην θάλασσα, αν θα φυτρώσουν; Να ρωτήσουμε εκείνο το Υδατοδρόμιο θα γίνει, δίπλα στο Κόκκινο φαναράκι, που τίναξε στον αέρα το «στουκάρισμα» ενός πλοίου;
Είναι λοιπόν τόση η μιζέρια, τόση η ρουτίνα, τόσο το ξέχασμα, τέτοιος ο βάλτος, τόσο φτωχό το πολιτικό δυναμικό, που αυτά τα μαστιχόδενδρα που κληρώθηκαν φαντάζουν ως φωτεινή ελπίδα ότι δεν χάθηκαν όλα και ότι ακόμα και αυτός ο Χιακός κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του.
Και επειδή θα αναρωτηθείτε τι δουλειά έχει στον τίτλο ο… Δορυφόρος του Δένδια, διαβάστε στο υστερόγραφο ένα σχόλιο, από την πολιτική επικαιρότητα, του δικού μας Κώστα Μαρδά.
Υ.Γ: Δένδιας στη Βουλή για τις αδυναμίες μας, που θα αρχίσουν να καλύπτονται με το εξοπλιστικό πρόγραμμα των 28 δις: «Δεν έχουμε δορυφόρο ! Δεν μπορούμε να επικοινωνούμε ! Σε οποιαδήποτε περίπτωση θερμού επεισοδίου θα σταματήσουν οι επικοινωνίες μας στο επόμενο δευτερόλεπτο από τον αντίπαλο...".
Και να σκεφθεί κανείς ότι το 2020, στην κρίση του Ορούτς Ρέϊς , βγήκαν κάποιοι ...αναλυτές που ζητούσαν να επεκτείνουμε αμέσως τα χωρικά μας ύδατα στα… 12 μίλια.
Για να πάρουμε ...την Πόλη !»
