Σκέψη πρώτη. Βρίσκει κανείς κάτι που χάνεται;
Σκέψη δεύτερη. Θέλει; Αν ναι, μπορεί να προστατεύσει, να διασώσει, να αναδείξει.
Σκέψη Τρίτη. Δείτε καλά αυτή την φωτογραφία. Αν ο αείμνηστος φωτο – ποιητής του νησιού Νίκος Χαβιάρας, δεν είχε τοποθετήσει λεζάντα κι’ δεν το πρόδιδαν τα βουνά, θα μας μπέρδευε με την… Βενετία.
Και όμως αυτό είναι το γεφύρι της Φάρκαινας, την δεκαετία του 1960.
Το περνάμε και σήμερα, εκεί ντε που βάλαμε τα φανάρια, που εδώ και ένα χρόνο δεν έχουν ανάψει, εκεί που φτιάξαμε και ένα τσιμεντο - τοιχίο να μην βγαίνει έξω η… θάλασσα, και γράψαμε και πάνω Παναθηναϊκός, εδώ που τα λέμε καλύτερα από το να το γράφομε σε πινακίδες οδικής σημάνσεως.
Κοντολογίς ένα ακόμα σημείο του νησιού, που μουνουχίσαμε και το κάναμε αγνώριστο.
Και όμως παρά ταύτα το γεφύρι είναι εκεί. Αν ήμουν η… Βάση, ξέρετε τι θα έκανα; Τώρα που θα φτιάξουν τον νέο δρόμο, ο Θεός βοηθός δηλαδή, αναγκαίος για την επέκταση του Αεροδρομίου, θα τους έβαζα ως προϋπόθεση να αποκαταστήσουν το γεφύρι ακριβώς όπως δείχνει η φωτογραφία.
Το γεφύρι είναι βέβαια είναι ένα παράδειγμα. Αν παρακολουθήσει κανείς την ωραία δουλειά των συμπατριωτών μας, που γίνεται μέσα από τον ιστότοπο «Παλιές φωτογραφίες Χίου» θα δεί δεκάδες τέτοια σημεία, που απλά αν δεν τα γκρεμίσαμε τους αλλάξαμε τα φώτα.
Το νησί βλέπετε που γεννηθήκαμε είχε την ιστορική ατυχία τριών καταστροφών.
Η πρώτη έγινε το 1822 από τους Οθωμανούς τούρκους με την μεγάλη Σφαγή, για την οποία παρεμπιπτόντως να δείτε ότι για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 η Χίος θα παρουσιάσει μόνο το νέο βιβλίο της Αθηνάς Ζαχαρού – Λουτράρη, για την πλατεία Βουνακίου… της θυσίας, χορηγία της Μητροπόλεως και τίποτα άλλο (!!!) η δεύτερη έγινε με τον σεισμό του 1881, τον μεγάλο Χαλασμό της 3ης Απριλίου, τον φονικότερο της Ελλάδας, που όχι μόνο σκότωσε 4.200 ανθρώπους αλλά αφάνισε τον αρχιτεκτονικό χαρακτήρα του νησιού και τέλος η τρίτη καταστροφή έγινε από μας τους νέο – Χιώτες τα τελευταία 50 χρόνια, όπου αποτελειώσαμε ότι απέμεινε.
Επειδή όμως όπως ειπώθηκε αρχικά ότι δεν θέλει κανείς δεν γίνεται, θέλουμε πράγματι να σώσουμε πράγματα; Καταλαβαίνουμε την σημασία αυτής της κληρονομιάς;
Αν ναι, ας ενθαρρύνουμε την αποκάλυψη των παβέδων. Ήδη στην Βενιζέλου ρίξαμε άλλη μια στρώση πίσσα και στην οδό Ράλλη, παραμένει αυτή η κατασκευαστική αθλιότητα, που περιμένουμε να διορθωθεί. Η Προκυμαία έχει επίσης παβέδες. Εμείς προς το παρόν βρισκόμαστε στην επισκευή των παραλιακών, που προτείνουμε αν δεν πατιούνται πάλι, να τους… ξαναφτιάξουμε σταμπωτούς, έτσι για να κάνουμε ότι και ο… διάβολος στα παιδιά του όταν πλήττεται από ανεργία.
Αλήθεια κανείς δεν σκέπτεται ότι δεν φταίει μόνο η κακοτεχνία, αλλά ότι δεν είναι και το πλέον ευχάριστο να περπατάει κανείς και να αναπνέει καυσαέρια από την μια και να εισπνέει σκατίλα από την άλλη;
Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα απαγόρευσης της κυκλοφορίας της Προκυμαίας δεν αφορά τα μαγαζιά της, αλλά την δική μας ποιότητας ζωής; Κανείς δεν καταλαβαίνει ότι αυτή η περνάει μέσα από ένα ενιαίο περιπατητικό σύνολο, που να συνδέει Κάστρο, ιστορικό κέντρο, Απλωταριά, Προκυμαία, με ταυτόχρονη ανάδειξη της ιστορίας μας και πάνω και κάτω. Αν κανείς περπατά στην άσφαλτο ή σηκώνει το κεφάλι του και βλέπει το κτίριο της ένθετης φωτογραφίας, το ξεχασμένο δημοτικό ακίνητο, στη γωνία Απλωταριάς και Χωρέμη, γιατί να ρθεί στο νησί, για να δεί πως αισθάνθηκε ο Πύρρος, που ως γνωστόν πήγε στον Άδη από… κεραμίδα στο κεφάλι;
Όχι, το καταλαβαίνουν όλοι αλλά δεν τολμούν, δεν θέλουν να συγκρουστούν, δεν θέλουν για να ξαναγυρίσουμε στο παράδειγμα μας να αναδειχθεί το γεφύρι της Φάρκαινας, τους αρκεί που το πατούν.
Έτσι όμως δεν πάμε μπροστά, πάμε πίσω.
Υ.Γ.: Οι κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, που ομοφώνως σχεδόν είπαν να κλείσει η Προκυμαία, γιατί ήπιαν το αμίλητο νερό με την απόφαση της Λιμενικής επιτροπής, τους ικανοποιεί;
Δεν βαριέστε ας πατήσουμε άλλη μια χρονιά το… γεφύρι κι’ ας ρίξουμε ξανά τα σκουπίδια κάτω απ’ το χαλί.
