Επιτρέψτε μας σήμερα να ξεφύγουμε λίγο από τα καθιερωμένα και τα τετριμμένα.
Άλλωστε μερικά από αυτά, αντιλαμβάνονται και οι πλέον αδαείς, ότι οι αιρετοί μας, οι εκλεκτοί μας, η εικόνα και ομοίωσή μας, αυτό να μην το ξεχνάμε ποτέ, θα τα λύσουν αναγκαστικά.
Ένα παράδειγμα είναι το πάρκινγκ του Αεροδρομίου. Δεν τους «παίρνει» να αδρανούν άλλο. Όπως δεν θα τους «πάρει» και φέτος να μένουμε βλαστημώντας αδρανείς και να περιμένουμε να φυτρώσουν… μολόχες στο οικόπεδο του Δημοσίου (;) έναντι του «Ελληνικού Κάστρου».
Είπαμε όμως, φυγή σήμερα με αφορμή μια είδηση, που μας ήρθε διαδικτυακά, διότι και στα Μέσα αυτά βρίσκεις αυτό που σε εκφράζει, από ουσία μέχρι μπούρδα με τη δεύτερη να κυριαρχεί κατά κράτος.
Τι αλιεύσαμε λοιπόν; Μια τιμή στον Δάσκαλο, για την ακρίβεια μια τιμή σε ένα ζευγάρι, συνταξιούχων σήμερα εκπαιδευτικών του νησιού μας, που τους κάλεσαν οι μαθητές τους, σε μια συγκέντρωσή τους, μετά από 40 ολόκληρα χρόνια στο Μόναχο της Γερμανίας.
Έτσι ο Μαθηματικός Δημήτρης Κομνηνός και η Φιλόλογος σύζυγός του, που δίδαξαν και εμάς για χρόνια στα θρανία του νησιού μας, βρέθηκαν στα παλιά τους λημέρια, εκείνα των νεανικών τους χρόνων, όταν εκείνοι κλήθηκαν να διδάξουν τα Ελληνάκια της Γερμανίας και εκείνα στο περιβάλλον της σκληρής εργασίας των γονιών τους, να μετέχουν της Ελληνικής παιδείας.
Τι κρατήσαμε από την συγκινητική αυτή εκδήλωση; Μα πρώτα απ’ όλα τα λόγια των «ασπρομάλληδων» πλέον μαθητών.
«Ήσασταν» είπαν στον Δημήτρη Κομνηνό «από εκείνους τους σπάνιους δασκάλους, που κάνουν τον μαθητή να μη βλέπει τα Μαθηματικά σαν φόβητρο αλλά σαν πρόκληση, σαν γλώσσα που όταν τη μάθεις σου αποκαλύπτει έναν ολόκληρο κόσμο πολύ πιο πέρα από τους αριθμούς και τα σχεδιαγράμματα. Σας θυμόμαστε να στέκεστε μπροστά στον πίνακα σοβαρός, συγκεντρωμένος, με εκείνη τη φλόγα στο βλέμμα, που πρόδιδε πόσο αγαπούσατε αυτό που κάνατε, αλλά και όλους τους μαθητές σας ανεξάρτητα των επιδόσεών τους. Και τότε καταλάβαμε, ίσως όχι όλοι αμέσως, αλλά αργότερα το συνειδητοποιήσαμε. Σύμφωνα με τον συγγραφέα William Arthur Ward: "Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει". Και εσείς χωρίς καμιά αμφιβολία μας εμπνεύσατε.
Όσο για την κυρία Χαρίκλεια Κομνηνού, την θυμόμαστε πάντοτε παρούσα, με μια σιγαλιά γεμάτη δύναμη. Μια μορφή ήρεμη, αυστηρά ευγενική, διακριτική και όπως αποδείχθηκε βαθιά παρούσα. Και έτσι εμείς οι μικροί τότε μαθητές σας αντιληφθήκαμε ότι πίσω από έναν σπουδαίο δάσκαλο, μπορεί να βρίσκεται μια επίσης σπουδαία δασκάλα.
Δεν ξέραμε πολλά για σας τότε και αυτό ίσως ήταν μέρος της σιωπηρής σας δύναμης. Δεν χρειαζόταν να γνωρίζουμε το βιογραφικό σας, τις καταβολές σας, τα προσωπικά σας. Δεν προβάλατε ποτέ το πρόσωπό σας, πάντα επικεντρωνόσασταν στο λειτούργημά σας, αυτό που αφήσατε πίσω σας, αυτό που μένει και αυτό είναι η επιρροή και αυτό δεν μπορεί να διαγραφτεί. Εσείς δεν σταθήκατε απλώς δάσκαλοι της γνώσης, αλλά και καθοδηγητές, στήριγμα και παρηγορητές μας. Δεν εργαστήκατε ποτέ με γνώμονα το ωράριο ή τον μισθό σας, διδάξατε με το παράδειγμά σας, με την ψυχή σας, με μια ανιδιοτελή αγάπη, που ξεπερνά κάθε επαγγελματικό καθήκον».
Εδώ σταματάμε, δεν έχει σημασία τι απάντησαν και μέσα από τέτοια συγκίνηση, οι δύο συμπατριώτες μας εκπαιδευτικοί. Και μόνο που βίωσαν αυτό που έγραφε για τον δάσκαλό του, Αριστοτέλη, ο Μέγας Αλέξανδρος πριν από 2000 χρόνια και ισχύει ατόφιο μέχρι σήμερα, φτάνει. «Στους γονείς μας οφείλουμε το ζην, στους δασκάλους μας το εύ ζην».
Άξιοι!!!
ΥΓ. Άσχετον με τα παραπάνω. Μπορεί να μας ενημερώσει κάποιος από τον Δήμο γιατί γίναμε ρεζίλι; Για την ακρίβεια ήρθε στο νησί η περίφημη μπάντα της Πολεμικής Αεροπορίας, και έδωσε μια συναυλία στα άδεια καθίσματα του Ομηρείου, επειδή δεν μπήκε κανείς στον κόπο να στείλει ένα δελτίο τύπου στα ΜΜΕ! Αφήνουμε κατά μέρος την 96 ΑΔΤΕ. Είναι πασιφανές ότι ο Διοικητής της έχει ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ δημόσιες σχέσεις.
