Δεν ξέρω τι με ελκύει σ’ αυτούς. Το ιδιότυπο θρησκευτικό τους συναίσθημα; Ή μήπως η αντοχή, η πίστη στα έθιμα; Ή μήπως θέλουν κάτι άλλο να πούν; Το ξέρουν και οι ίδιοι ή το εκπέμπουν στον χώρο, στον χρόνο, στο Θεό, στον εαυτό τους και όποιος ακούσει καλύτερα και πρώτος;
Φέτος είπα να τους ακολουθήσω. Δεν μου αρέσει να καταγράφω μασημένα γεγονότα, δεν θα με ικανοποιούσε ένα δικό τους βίντεο με την προσπάθεια, την πρωτοβουλία τους. Ήθελα να συμμετάσχω και τελικά το κατάφερα φέτος μετά από δυό μπορεί και τρείς… αναβολές και "στησίματα" στον Κώστα Ριμική.
Βρέθηκα στα μακρινά Λεπτόποδα, πιο μακρινά δεν γίνεται, γι’ αυτό και προσεγμένα.
Γατζωμένα στο βράχο της αντοχής, σμιλεμένα στο χρόνο, παντού η αγάπη να ξεχειλίζει και να πέφτει ξέπνοη στην αγκαλιά της εγκατάλειψης.
Μια χούφτα σπίτια και έστησαν Λαογραφικό Μουσείο, έβαλαν σε γλυπτό δέντρο τα τοπωνύμια του χωριού τους έξω από την Εκκλησιά και κάθε χρόνο με διάφορες αφορμές μαζεύονται στα ίδια χώματα, νέο… Λεπτοποδούσοι της Χίου, άνθρωποι από το κέντρο του νησιού, που καταφεύγουν στο εκεί ησυχαστήριο και Λεπτοποδούσοι της Αθήνας, που… βεντουζάρουν στα έθιμα για να μην κοπούν από τις ρίζες τους.
Και έκαναν και φέτος αυτό που θα δούμε την Τετάρτη σε ένα ωραίο ρεπορτάζ της Ειρήνης και του Κώστα Αναγνώστου, αυτό που παρακολούθησα και εγώ δίκην… λειτουργίας, αφού τις κανονικές ή τις ακούω από τα… μεγάφωνα του Ταξιάρχη στα Μεστά ή μπαίνω σ’ αυτόν να ανάψω κερί το τελευταίο μπορεί και… τρίλεπτο.
Χτύπησαν το νιότριτο τις καμπάνες της χωριοεκκλησιάς, έβαλαν μπροστά μια σημαία, κουβάλησαν στους ώμους δυό λάβαρα, «πληγωμένα» από την φθορά του χρόνου, έπιασαν στα χέρια τα εικονίσματα τους και άρχισαν το… περπάτημα.
Από τα Λεπτόποδα δεν φαίνονται τα Αγιάσματα. Το… αγιασμένο επίνειο των Λεπτοπόδων και του Κεράμου και του Εγρηγόρου, εκεί που οι ανθρώπινη λαλιά δεν ακούγεται στα χωράφια, να κάνει παρέα στα μυριάδες ερωτικά καλέσματα των κοτσύφων, εκεί που η γή που κάποτε έθρεφε εκατοντάδες στόματα, τώρα στολίζει τις πλαγιές της με βαλανιδιές και σπάρτους, εκεί που οι λαλάδες σπάνε με βαθιές κόκκινες πινελιές το κίτρινο μαργαριταρένιο χαλί με τις λουλακί ρίγες, εκεί που η καμπάνα δεν χτυπάει πιά, παρά μόνο στην ανάγκη.
Αυτούς τους λόφους αρχίζουν να κατεβαίνουν οι Λεπτοποδούσοι, σε μια λιτανεία πείσματος, σε ένα βηματισμό μνημόσυνο στα πόδια των προγόνων που μάτωσαν στα ίδια καντούνια, που ξεδίψασαν στα ίδια μονοπάτια, που είδαν την ίδια Ανατολή κι’ ας μην τους έκανε παρέα του Ψαριανό παπόρι, που άρχισε να σφυρίζει μόλις είδε το ανθρώπινο φίδι να γλύφει την πλαγιά.
Κι’ ύστερα αφού οι εικόνες λειτουργήθηκαν στο τριπλό προσκύνημα των Αγιασμάτων άρχισαν να παίρνουν τώρα την ανηφόρα για την επιστροφή. Μια κοπιαστική πορεία «λοκατζήδων» μόνο που τα όπλα εδώ είναι εικονίσματα και η εκπαίδευση τάμα στο άπειρο, στο χθές, στο τώρα ή μήπως στο αύριο;
Στο τέλος με συντροφεύει η φωνή του παπά Πλάτωνα, που ψέλνει και ταυτόχρονα μου δείχνει τα σπαράγγια, που τα κόβω για να πέσουν στην ομελέτα της κοινωνίας μας από… σούμα, γιατί στο τέλος, όλα αυτά τα μαγικά, τα τελετουργικά, τα ιστορικά, τα πεισματικά και εθιμικά καταλήγουν στο κοινό τραπέζι, όπου το κατσικοπίλαφο κι΄αυτό ευλογημένο έρχεται να συμπληρώσει το πείσμα αυτού του λαού να λέει είμαι εδώ , είμαι ζωντανός, έχω ρίζες, έχω αύριο και άμα λάχει χώνομαι και μέσα στα ρουμάνια και τις λαγκαδιές αγκαλιά με μια εικόνα και με μια σημαία.
Υ.Γ.: Και επειδή η εικόνα ισοδυναμεί με χιλιάδες λέξεις μην χάσετε το τηλεοπτικό ρεπορτάζ της Τετάρτης. Πάρτε μια μικρή γεύση από αυτό που δημοσιεύεται.
