Βασιλάκη χαιρετισμούς στον Αντώνη

Γιάννης Τζούμας
Δευ, 29/07/2024 - 18:45

Του άρεσε ο χορός του Βασίλη, ήταν έξω καρδιά άνθρωπος και ταυτόχρονα ψυχούλα.

Του άρεσε ο χορός γιατί από 7χρονο παιδί ορφάνεψε από πατέρα, που τον πήρε μαζί της η θάλασσα και έζησε τον αρχαίο χορό του θανάτου έτσι που η Λαγκάδα μόνο ξέρει να θρηνεί τους ναυτικούς της.

Με μια αίσθηση προστασίας για τον μικρό του αδελφό και μια απέραντη αγάπη για την μάνα του, που όσο έζησε δεν έβαλε την μαγουλίκα.

Γι’ αυτό ίσως και έπαιρνε κάποια πράγματα αψήφιστα αφού είδε πάνω και στη ζωή του γραμμένο το κισμέτ και μάλιστα με μαύρα γράμματα.

Τον Βασίλη Παππά εσείς ίσως τον θυμάστε έμπορο ή συνδικαλιστή εγώ τον θυμάμαι στην ΚΝΕ και μετά τον έζησα στον αγώνα της επιβίωσης.

Πάνε πολλά χρόνια τώρα, όταν το 1988 ο υπογράφων τρελός, αποφάσισε να στήσει τον πρώτο ιδιωτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό στο Αιγαίο, που δανείστηκε το όνομα του από την προ υπάρχουσα εφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ.

Συμπαραστάτης μου ο συνταξιούχος τώρα υπάλληλος του ΟΤΕ στην Θεσσαλονίκη Βασίλης Παντόπουλος, που τότε δούλευε στον ΟΤΕ Χίου.

Και πως στελεχώνεται ένα Ραδιόφωνο όταν δεν υπάρχει εμπειρία; Εκ των ενόντων, μαθαίνοντας από τα λάθη μας, με κουράγιο, θράσος και ρίσκο, τρέλα πραγματική.

Να θυμίσω στους πολύ παλιούς τους πρώτους εργαζόμενους στην ΑΛΗΘΕΙΑ και στην συνέχεια στο Ραδιόφωνο της; Ο Αντώνης Παληός, που ακολούθησε μετά τον εκδοτικό δρόμο και έφυγε ή σωστότερα τον έσκασαν στα 52 του χρόνια, η Ζένα Χατζηδημητρίου, ο Μανώλης Βερβεράκης, η Λίλα Κασαπα και ο Βασιλάκης ο Παππάς, μόλις τελειόφοιτος Λυκείου. Ατού του η όρεξη να δουλέψει, η αγάπη του για την έρευνα και μια βαθιά φωνή, που ήταν το δυνατό χαρτί του.

Η ζωή τάφερε αλλιώς, ο Βασίλης θέλησε να ακολουθήσει τον Εμπορικό δρόμο και τα κατάφερε. Όχι μόνο ως επιχειρηματίας αλλά και σαν συνδικαλιστής, σε ένα δύσκολο και απαιτητικό χώρο.

Μέχρι που ήρθε το εφιαλτικό πρωϊνό της Δευτέρας, που η τηλεφωνική γραμμή από την Πτολεμαϊδα, έσταζε δράμα και δάκρυ. Ο Βασίλης πήγε εκεί για τον γάμο του γιού του και πέθανε, ναι, πέθανε χορεύοντας.

Δεν υπάρχει γρηγορότερη είδηση από τον θάνατο, επίσης δεν υπάρχει τίποτα πιο  τελεσίδικο. Ο Βασίλης έφυγε χορεύοντας. Από την ώρα που το έμαθα, αυτό τριβελίζει στο μυαλό μου. Σίγουρα άγουρα, σίγουρα άκαιρα, σίγουρα θλιβερά, σίγουρα θέλεις να το αποβάλλεις, σίγουρα δεν το εύχεσαι σε κανέναν, ούτε στον εχθρό σου, αλλά δεν παύει να με τριβελίζει, έφυγε χορεύοντας, γευόμενος μια μεγάλη χαρά. Στο καλό Βασίλη και συνέχισε τον χορό.

Ξέρω ότι δεν γίνονται τέτοια πράγματα, αλλά αν γίνονταν θα ήθελα να πάρεις μια αγκαλιά τον Αντώνη. Καλή αντάμωση.

 

Υ.Γ: Συγνώμη για το προσωπικό του θέματος αλλά εδώ ο Βασίλης και πάλι χορεύει στα πρώτα γενέθλια του Ράδιο ΑΛΗΘΕΙΑ το μακρινό 1990

 

 

 

Σχετικά Άρθρα