Σωστόν, όπου καθίσεις ακούς μεγαλύτερο πόνο απ’ τον δικό σου. Οι μόνοι ευτυχείς είναι οι κάθε φορά κυβερνώντες, που ζούν στον κόσμο τους και με την ελπίδα να ρουφήξουν έστω και την τελευταία σταγόνα γάλα από την αγελάδα που ψοφάει.
Όμως σε τελευταία ανάλυση όσο κι’ αν το φιλοσοφήσεις, τα προβλήματα είναι οικονομικά.
Άλλο αυτό όμως και άλλο να μην έχεις μάνα, πατέρα ή κάπου να σε παράτησαν και σε θέση που μπορείς και… θυμάσαι. Είναι άλλο να μην έχεις ψωμί και άλλο να μην έχεις αγάπη, τη δική σου όμως αγάπη.
Αυτό ας πούμε ότι τόχασες πια, αλλά το αναπληρώνουν, παλεύουν για να το αναπληρώσουν τα μέλη της μεγάλης σου οικογένειας, γιατί αυτό είναι η «Κιβωτός» ξέρετε αυτή στο Αίπος, όπου τουλάχιστον εν Χίω βρίσκεται η κατοικία του Θεού.
Όμως μεγάλωσες πιά, τα παιδιά μας, μου είπε σήμερα η Κοινωνική λειτουργός Αννα – Μαρία Παλιούρα, θα πάνε Λύκειο, έχουν πιά αυξημένες ανάγκες. Αλήθεια, σκεφτήκαμε, πως θα καλυφθούν χωρίς αγάπη;
Που να την βρεί λοιπόν η «Κιβωτός» την ψάχνει και ιδού ένα πρόβλημα της και εδώ κολλάει το «βρε κάτι προβλήματα που έχει ο κόσμος».
Τι ζητάει η «Κιβωτός»; Εθελοντές, γυναίκες και άνδρες, που να κάνουν το εξής… απλό.
Να ανεβαίνουν στο Αίπος, με δικά τους εννοείται έξοδα, να παραλαμβάνουν από την Κοινωνική λειτουργό ένα μεγάλο παιδί πλέον, έναν έφηβο και να τον πηγαίνουν να παίξει μπάλα, ένα κορίτσι γιατί του αρέσει και θέλει να πάει στο μπαλέτο, να μάθει ένα μουσικό όργανο, να πάει στα εργαστήρια του Ομηρείου, να, να, να κάνει δηλαδή ότι και όλα τα παιδιά ή οι έφηβοι του κόσμου, που όμως έχουν έναν πατέρα, μια μάνα, έναν παππού, μια γιαγιά, που τα νοιάζεται και κάνει αυτό το απλό πράγμα, τον… μεταφορέα.
Αλήθεια, πόσες φορές το έχουμε κάνει αυτό στη ζωή μας; Απειρες, υπάρχουν ειδικά μανάδες που έχουν γράψει περισσότερα χιλιόμετρα από ΤΑΧΙ τζήδες, όμως αυτό το… απλό πράγμα πονοκεφαλιάζει την «Κιβωτό» και αφήνει τα παιδιά της με το παράπονο ότι μετά το Σχολείο είναι αναγκασμένα να μένουν στο Αίπος, γιατί κανείς δεν βρίσκεται να τους χαρίσει την δημιουργική απασχόληση ενός απογεύματος.
Σκέφτομαι λοιπόν, είναι τόσο δύσκολο για μας να αφαιρέσομε έναν απ’ τους πονοκεφάλους της «Κιβωτού»; Είναι δύσκολο ένα απόγευμα την εβδομάδα, αν είμαστε πολλοί μπορεί να μας βγεί και μια φορά το 15θήμερο να κάνουμε τους «ταξιτζήδες» αλλά και τους συνοδούς των παιδιών στο Αίπος; Δεν είναι, αλλά το κυριότερο δεν είναι αυτό. Είναι ότι θα δεθούμε με έναν έφηβο, θα του πούμε στην διαδρομή την συμβουλή και τον καλό μας λόγο, θα του δείξουμε ότι δεν είμαστε απλοί «μεταφορείς» αλλά φορείς αγάπης.
Και αυτή ξέρετε δεν γνωρίζει εποχή, χρώμα, θρησκεία, εθνικότητα, οικονομικά προβλήματα και μιζέρια, που μας έχει φορτώσει όλο αυτό το καφριλίκι.
Να λοιπόν το… πρόβλημα της «Κιβωτού» μας ζητά να χαρίσουμε αγάπη, γιατί και αυτό θα το δούμε στη συνέχεια, μόνο έτσι μπορούμε να πάρουμε. Και την αγάπη την έχουμε ανάγκη όλοι μας.
Υ.Γ. Σιγά εκτός από την αγάπη του για τη θάλασσα, να μην επέλεγε ο έφηβος Βρονταδούσης των 19.025 μορίων την Ιατρική έναντι της Ακαδημίας Μηχανικών. Στην πρώτη θα σπούδαζε μέχρι τα 30 και στη συνέχεια ή θα έφευγε μετανάστης ή θα τον τάϊζε ο πατέρας του. Στη δεύτερη στα 25 του θα οργώνει τα πέλαγα 6 μήνες το χρόνο και θα έχει για πλάκα ένα πεντοχίλιαρο το μήνα στην τσέπη. Χώρια όσα θα παίρνει τους μήνες που θα κάθεται.