Θα ήταν τέλη του ‘89, αρχές του ‘90, που γνωριστήκαμε...
Πρώτη εργασία στο ΚΕΝΤΡΟ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΩΝ ΧΙΟΥ, εκεί στην Στεφάνου Τσουρή.
Ο Πέτρος, δεν είχαμε και μεγάλη διαφορά ηλικίας, μόνο γνώσεων και εμπειρίας, συνέταιρος. Πρώτος εργοδότης. Άριστος γνώστης του αντικειμένου του!
Ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Τόση ευγένεια και κατανόηση στη νέα, όχι έμπειρη γραμματέα...
Πάντα πρόθυμος να εξηγήσει, να βοηθήσει ακόμη και να διορθώσει λάθη...
Με το χιούμορ του, τον θυμάμαι, σαν τούτη δα την ώρα, να κάθεται στο γραφείο του, να εργάζεται, παρέα με τον μέτριο -όχι στη ζάχαρη- καφέ που έφτιαχνα. Δεν θυμάμαι πια τι λέγαμε ανάμεσα στη δουλειά μόνο ότι αυστηρό, επικριτικό λόγο δεν άκουσα από τα χείλη του όσο διάστημα εργάστηκα στο γραφείο!
Οι κύκλοι της ζωής μας έφεραν κοντά χρόνια μετά, πάνω στα βουνά της Χίου, σε δασικές πυρκαγιές...
Ως ιδρυτικό μέλος της Εθελοντικής Ομάδας Δασοπυρόσβεσης " Όμικρον "
"ανταμώναμε" πια με άλλους ρόλους.
Εκείνος να συντονίζει το έργο της δασοπυρόσβεσης και εμείς να καταγράφουμε δημοσιογραφικά την προσπάθεια της εκπληκτικά οργανωμένης, έμπειρης με τον καιρό, Εθελοντικής Ομάδας "Όμικρον". Πόσες χιλιάδες ώρες είχε στερήσει από την γυναίκα του την Καίτη, την οικογένειά του όλη, την ξεκούρασή του για την οργάνωση, εκπαίδευση και δράση της Εθελοντικής Ομάδας Δασοπυρόσβεσης
"Όμικρον";
Πόσα δάση της Χίου και ζώα μέσα σε αυτά, έχουν σωθεί με τη συμβολή της Ομάδας που είχε συστήσει μαζί με άλλους εθελοντές;
Ποτέ δεν θα μάθουμε!
Αναρωτιέμαι συχνά, γιατί όταν μαθαίνουμε ότι ένας συνάνθρωπός μας
"έφυγε", συνήθως ρωτάμε "πόσο χρονών ήταν;", "από τι έπασχε;"
Τι ανούσια, αδιάφορα ερωτήματα...
Ίσως να ρωτούσαμε καλύτερα όχι πώς πέθανε αλλά πώς έζησε;
Ο Πέτρος δεν ήταν μόνο, κατά γενική ομολογία, ένας καλός άνθρωπος. Έθεσε εαυτόν στην εθελοντική υπηρεσία ενός δύσκολου έργου όπως η πυροπροστασία- δασοπυρόσβεση.
Στην πρώτη γραμμή της φωτιάς με τη μάνικα. Μάχιμος!
Γιατί αγαπούσε τη Χίο, τα δάση και τον εθελοντισμό πάνω από τον εαυτό του!
Φωτεινό παράδειγμα για τις νεότερες γενιές!
Αναρίθμητες οι φωτιές στα δάση της Χίου στην κατάσβεση των οποίων μετείχε ψυχή τε και σώματι.
Ακούραστος, με το ίδιο αγέραστο, αληθινό χαμόγελο!
Συνέβαλε με την Ομάδα του να σβήσει η φωτιά, να μην επεκταθεί σε δεκάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, καλλιεργειών, όλα αυτά τα χρόνια στο νησί.
Μια μόνο μας άφησε άσβηστη!
Αυτήν της απουσίας του!
