Υπάρχουν πολλές ταινίες τρόμου εκεί έξω, αλλά είναι και μερικές κλασικές που πρέπει να δεις τουλάχιστον μία φορά στη ζωή σου! Παρακάτω ακολουθεί η λίστα με τις top 10 καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.
1. Ο Εξορκιστής (The Exorcist)
Πιο all-time-favorite δεν γίνεται από το επαναστατικό θρίλερ του 1973 το οποίο λέγεται ότι επηρέασε ολόκληρο τον κινηματογράφο του τρόμου από τότε. Η ταινία των δύο ωρών έχει λάβει 2 βραβεία Όσκαρ, ενώ ήταν η πιο επιτυχημένη και εμπορική ταινία τρόμου για πάνω από 40 χρόνια, έως το 2017 που εκθρονίστηκε από Το αυτό (It). Σκηνοθέτης της είναι ο William Friedkin ενώ πρωταγωνιστούν οι Linda Blair στο ρόλο της μικρής Ρέγκαν, η Ellen Burstyn στο ρόλο της μητέρας της, ο Jason Miller στον ρόλο του ελληνο-αμερικάνου ιερέα Damien Karras και η Vasiliki Maliaros στο ρόλο της μητέρας του.
Η πλοκή της ταινίας είναι σε όλους μας γνωστή. Η Chris MacNeil είναι ηθοποιός και μεγαλώνει μόνη την κόρη της, Ρέγκαν, όταν η δεύτερη αρχίζει να παρουσιάζει περίεργες συμπεριφορές. Μετά από μία διαδικασία ιατρικών εξετάσεων, απελπισμένη η μητέρα της καλεί δύο ιερείς στο σπίτι της αφού πια είναι πεπεισμένη ότι η κόρη της είναι δαιμονισμένη.
Πολλά έχουν ειπωθεί γι’ αυτή την ταινία, η οποία έχει 8.1 στα 10 αστέρια στο IMDb, όπως το ότι δεν προοριζόταν αρχικά για ταινία τρόμου καθώς και για τις αντίξοες συνθήκες των γυρισμάτων της, την εξαιρετικά χαμηλή θερμοκρασία στο δωμάτιο της μικρής Ρέγκαν την οποία έπρεπε να υποστεί η 14χρονη τότε Linda Blair και οι υπόλοιποι ενήλικες ηθοποιοί, τον μόνιμο τραυματισμό της Ellen Burstyn στη σπονδυλική της στήλη για τις ανάγκες μίας σκηνής και τις διαδικασίες στις οποίες υπέβαλε τον εαυτό της η Mercedes McCambridge, η οποία προκειμένου να αποδώσει πιστά την «δαιμονική» φωνή του δαίμονα Pazuzu που είχε καταλάβει την μικρή Ρέγκαν στην ταινία, κατάπινε ωμά αυγά, κάπνιζε και έπινε.
Παρόλα τα ανησυχητικά backstages της, παραμένει μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών.
2. Το Κάλεσμα (The Conjuring)
Σκηνοθέτης του Insidious, του πρώτου και εξαιρετικά πετυχημένου Saw καθώς και του Dead Silence αλλά και του Aquaman, ο Αυστραλιανός James Wan έδωσε ένα ακόμη boost στην καριέρα του μετά το Saw του 2004 με την ταινία Το Κάλεσμα. Η ταινία ήταν τόσο επιτυχημένη που ακολούθησαν άλλες δύο, το Κάλεσμα II (Conjuring II) και το Κάλεσμα III: Ο Διάβολος με έβαλε να το κάνω (The Conjuring III: The Devil Made me do it). Μετά από αυτή την ταινία του 2013 ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα η Άναμπελ (Annabelle) και οι υπόλοιπες ταινίες της (Annabelle Creation 2017, Annabelle Comes Home 2019) καθώς και η Καλόγρια (The Nun) η οποία εμπνεύστηκε από τον χαρακτήρα που συναντάμε στο Conjuring II.
Αυτή λοιπόν η ταινία η οποία σηματοδότησε την δημιουργία ενός ολόκληρου σύμπαντος που αργότερα ονομάστηκε το Σύμπαν του Καλέσματος, ακολουθεί την επταμελή οικογένεια των Περρόν η οποία μετακομίζει σε ένα παλιό σπίτι όπου περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Η μητέρα της οικογένειας παρατηρεί περίεργες μελανιές στο σώμα της, ο σκύλος της οικογένειας αρνείται να μπει στο σπίτι κι έπειτα μυστηριωδώς πεθαίνει, ενώ η μικρότερη κόρη της οικογένειας αρχίζει να έχει έναν φανταστικό φίλο και όλα τα ρολόγια σταματάνε στις 3:07 π.μ… Τότε είναι που η οικογένεια αποφασίζει να ζητήσει την βοήθεια των Εντ και Λορέιν Γουόρεν, ειδικών στις δαιμονικές παρουσίες.
Το concept μπορεί πλέον να ακούγεται κλισέ, ωστόσο το 2013 δεν ήταν και τόσο (αν και είχε προηγηθεί το Amityville Horror). Αντίθετα, δέκα χρόνια αργότερα, εξαιτίας αυτής της εξαιρετικής ταινίας έχει αντιγραφεί πάρα πολλές φορές, σε μία προσπάθεια να αντιγραφεί και η επιτυχία της. Δεν ήταν όμως μόνο οι εξαιρετικές ερμηνείες των Patrick Wilson και Vera Farmiga στους ρόλους των Εντ και Λορέιν Γουόρεν που έκαναν τόσο επιτυχημένη την ταινία, ούτε η αργή πλοκή της ταινίας που κλιμακώνεται στο τέλος με έναν εξορκισμό που σου παγώνει το αίμα. Η επιτυχία της εν λόγω ταινίας έγκειται στο γεγονός ότι ο James Wan βασίστηκε σε δύο αληθινούς «δαιμονολόγους», γιατί στ’ αλήθεια υπήρξαν οι Εντ και Λορέιν Γουόρεν, όπως και η υπόθεση της οικογένειας Περρόν, πάνω στην οποία βασίστηκε η ταινία.
Αυτό που δεν ανέφερε ο James Wan ήταν ότι στην πραγματικότητα οι Εντ και Λορέιν Γουόρεν εισέβαλλαν στο στοιχειωμένο σπίτι της οικογένειας Περρόν με το έτσι θέλω και οι Περρόν τους έδιωξαν μένοντας στο σπίτι για δέκα ολόκληρα χρόνια, κι όχι φεύγοντας μετά από έναν επικό διαστάσεων εξορκισμό, όπως παρουσιάζει η ταινία. Ακόμη, κάτι που αποφεύγει επίσης να αναφέρει συχνά ο James Wan και όλη ομάδα προώθησης και μάκρετινγκ των ταινιών του, είναι ότι οι αληθινοί «δαιμονολόγοι» Εντ και Λορέιν Γουόρεν ήταν στην πραγματικότητα κάποιοι θρησκόληπτοι απατεώνες που δεν είχαν στα αρχεία τους ουδεμία υπόθεση η οποία να τεκμηριώνει την ύπαρξη φαντασμάτων ή πνευμάτων, μόνο συνήθιζαν να τραβούν εικόνες με χαλασμένο φιλμ και να δείχνουν την μουτζούρα ως «δαιμονική» παρουσία. Αυτό ήταν κάτι που σίγουρα δεν ανέφεραν όταν έδειχναν στο κοινό την Λορέιν Γουόρεν στα backstages του Καλέσματος.
Όπως και να ‘χει, αυτή η ταινία άφησε εποχή στις ταινίες τρόμου και είναι μία ταινία που ένας true horror fan πρέπει να δει τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του.
3. Σε Βλέπω (Saw)
Αναφέρθηκε και πριν η ταινία που έφερε τον James Wan στο κινηματογραφικό προσκήνιο, αυτό το θρίλερ με το πρωτότυπο plot twist στο τέλος του και την αρρωστημένη του γλαφυρότητα. Τόσο μεγάλη ήταν η επιτυχία του το 2004 που ακολούθησαν άλλες οκτώ ταινίες στο ίδιο σύμπαν (franchise) και τον Οκτώβριο του 2023 αναμένεται και η ένατη προσθήκη του. Μερικοί δεν θα ευχαριστηθούν ιδιαίτερα από την δήλωση ότι το Saw ανήκει στο top 10 των καλύτερων ταινιών τρόμου όλων των εποχών, κυρίως γιατί μετά ακολούθησαν τόσα πολλά sequels και prequels που το σύμπαν ξεχείλωσε και το θρίλερ που έφερε τα πάνω κάτω την δεκαετία του 2000 κατέληξε σε μία φαρσοκομωδία με κάθε καινούρια ταινία χειρότερη από την προηγούμενη, λουσμένη στα splatters, ακολουθώντας σχεδόν πάντα μία χαοτική πλοκή.
Το ότι οι Αμερικάνοι έκαναν αυτό που κάνουν καλύτερα, δηλαδή ξεζούμισαν έως το μεδούλι μία επιτυχημένη ταινία κάνοντας μας τελικά να σιχαθούμε ολόκληρο το franchise, δεν σημαίνει πως η αρχική ταινία δεν ήταν επιτυχημένη και καλή. Το πρώτο Saw είναι από τα πιο σκληρά θρίλερ που υπάρχουν εκεί έξω. Προϋποθέτει γερό στομάχι γιατί περιέχει εικόνες που δεν θα τις αντέξει ο καθένας. Γι’ αυτό ακριβώς έγινε και τόσο διάσημο, για την ωμότητα του και τον συγκλονιστικό πρωταγωνιστή-mastermind των φονικών DIY escape room, Jigsaw, που κάθε φορά με την χαρακτηριστικά βραχνή του φωνή του και την ανατριχιαστική κούκλα του με τις δύο σπείρες στα μάγουλα, ανακοινώνει: Let the game begin.
Η ταινία περιστρέφεται γύρω από δύο άντρες, τον Cary Elwes στον ρόλο του γιατρού Lawrence Gordon και τον Leigh Whannell (σεναριογράφο της ταινίας) στον ρόλο του Adam Faulkner. Ξυπνάνε μέσα σε ένα παλιό μπάνιο με μία αλυσίδα στο πόδι, έναν νεκρό άντρα με τα μυαλά σκορπισμένα στο πάτωμα στην μέση του δωματίου και μία κασέτα στο χέρι του. Κατά τη διάρκεια της ταινίας μαθαίνουμε με αναδρομές στο παρελθόν το background των δύο ανδρών, καθώς και για ποιον λόγο βρέθηκαν σε εκείνο το δωμάτιο και ποιος στην πραγματικότητα τους έβαλε να τα περάσουν όλα αυτά…
Η ταινία αγαπήθηκε από το κοινό ενώ ολόκληρο το franchise της συνεχίζει να αγαπιέται από πολλούς, απλά αν αναγουλιάζετε εύκολα καλύτερα να την αποφύγετε.
4. Μάρτυρες (Martyrs)
![Review] 'Martyrs' is an Impassioned But Watered-Down Remake - Bloody Disgusting](https://bloody-disgusting.com/wp-content/uploads/2016/01/Screen-Shot-2016-01-21-at-10.26.43-PM.png)
Μία όχι και τόσο γνωστή ταινία, στον ελλαδικό χώρο τουλάχιστον, γαλλικής παραγωγής, του 2008 σε σκηνοθεσία Pascal Laugier. Αυτό το θρίλερ είναι ό, τι πιο δυνατό κυκλοφορεί εκεί έξω, αλλά απευθύνεται αυστηρά σε ενήλικες, όχι μόνο γιατί πραγματεύεται παιδική κακοποίηση, αλλά γιατί όσο περνάει η ώρα κλιμακώνεται σε μία αληθινά φρικιαστική εμπειρία. Αν επιλέξετε να δείτε αυτή την ταινία θα δείτε μία από τις χειρότερες ανθρώπινες φαντασιώσεις να παίρνουν μορφή μπροστά στα μάτια σας. Και μην φανταστείτε ότι μιλάμε απλά για λίτρα από ψεύτικο αίμα να ξεχύνονται στην οθόνη όπως μας έχουν συνηθίσει οι Αμερικάνοι. Μιλάμε για μία πραγματικά φρικτή εμπειρία, γι’ αυτό και αν ψάχνετε μία ταινία για ένα χαλαρό βραδάκι με τον σύντροφο ή τους φίλους σας, καλύτερα να την προσπεράσετε γιατί αυτή η ταινία είναι εξαιρετικά δύσκολη στη χώνεψη, ακόμα και από τους λάτρεις του τρόμου.
Από μια πρώτη ματιά, προτού την παρακολουθήσει κανείς, δεν περιμένει να αντιμετωπίσει αυτό το πράγμα. Η πλοκή μοιάζει σχετικά απλή έως και βαρετή εκ πρώτης όψεως, δύο κορίτσια που μεγάλωσαν μαζί σε ένα ορφανοτροφείο και αποφασίζουν να πάρουν εκδίκηση από τους ανθρώπους που τους κακοποίησαν κατά τη παιδική τους ηλικία. Βλέπουμε επίσης ότι πρόκειται για γαλλική ταινία και λέμε εντάξει, πόσο χάλια μπορεί να είναι. Οι Γάλλοι φημίζονται για το Παρίσι, τα γλυκά και τον ρομαντισμό τους, όχι για τα θρίλερ τους.
Κι όμως, τολμώ να πω ότι αυτή η ταινία είναι ό, τι πιο hardcore υπάρχει αυτή τη στιγμή στον κινηματογράφο, που έχω τουλάχιστον παρακολουθήσει εγώ. Σίγουρα στο dark web υπάρχουν πολύ πιο hardcore πράγματα, που είναι και αληθινά, κι όχι απλά εφέ. Απλώς, για να δώσω ένα μέτρο σύγκρισης, αν δεν θα μπορούσατε ποτέ να δείτε τι κρύβουν οι σκοτεινές γωνιές του dark web (το οποίο θα ήταν και το υγιές να μην θέλετε ούτε να μπορείτε να επεξεργαστείτε αυτό το αρρωστημένο υλικό που υπάρχει εκεί έξω) μην δείτε κι αυτή την ταινία, γιατί παρόλο που σε αυτή δεν τραυματίστηκε κανείς σε αντίθεση με τον Εξορκιστή, περιέχει εικόνες τόσο βίαιες και αποτροπιαστικές όσο και αυτές που κυκλοφορούν ελεύθερες στο dark web.
5. Το Ορφανό (Orphan)
Αυτή η ταινία του 2009 σε σκηνοθεσία Jaume Collet-Serra με πρωταγωνιστές την Isabelle Fuhrman στον ρόλο της Esther και τους Vera Farmiga και Peter Sarsgaard στους ρόλους των θετών γονιών της. Η εν λόγω ταινία είχε πάρει πολύ καλές κριτικές όταν πρωτό-κυκλοφόρησε (7 στα 10 αστέρια στο IMDb) αλλά είχε ξεχαστεί λίγο τα τελευταία χρόνια ώσπου πέρσι επέστρεψε με το πολυαναμενόμενο prequel της μετά από δεκατρία χρόνια αναμονής. Ωστόσο το Orphan: First Kill παρόλο που μας έδειξε λεπτομερώς το background της διαταραγμένης Esther, δεν έλαβε το ίδιο καλές κριτικές με την αρχική ταινία.
Ακολουθούμε ένα ζευγάρι το οποίο μετά από την προσπάθεια μία εγκυμοσύνης που δεν πέτυχε, αποφασίζει να υιοθετήσει ένα γλυκό κοριτσάκι από ένα ορφανοτροφείο που διευθύνουν καλόγριες. Η μικρή και γλυκιά εννιάχρονη Esther εντυπωσιάζει τους νέους της γονείς με την ωριμότητα της ηλικίας της και έρχεται κοντά στη νέα μικρή κωφάλαλη αδερφή της. Όμως ο αδερφός της δεν μπορεί να χωνέψει την παρουσία της και σιγά-σιγά αποκαλύπτεται ότι η Esther είναι κάτι περισσότερο από ένα αθώο μικρό παιδάκι.
Η σειρά είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία της Barbora Skrlova, η οποία προσποιήθηκε στην Νορβηγία ότι ήταν ένα δεκατριάχρονο αγόρι, ενώ στην πραγματικότητα ήταν 33 χρονών γυναίκα. Όπως καταλαβαίνετε, παρόμοια είναι και η ιστορία της Esther, η οποία όχι μόνο είναι μία ολόκληρη γυναίκα 33 ετών επίσης, αλλά και τρόφιμος ψυχιατρικού ιδρύματος που το έσκασε και απέδρασε στην Αμερική. Πολλοί θα αναρωτηθούν πως είναι δυνατόν, αφού η ηθοποιός δεν μοιάζει να είναι νάνος, έχει τη φυσιολογική σωματοδομή ενός μικρού παιδιού. Υπάρχει όμως στα αλήθεια μία ασθένεια η οποία ονομάζεται υποφυσιοπάθεια και είναι μια πάθηση που παρουσιάζει μη φυσιολογική μείωση των ορμονών που εκκρίνονται από την υπόφυση. Την ίδια ασθένεια είχε και η 33χρονη Barbora Skrlova. Είναι διαφορετική από τον νανισμό, καθώς το σώμα δεν αναπτύσσεται στην πραγματικότητα ποτέ, όχι μόνο από άποψη ύψους, αλλά και από άποψη γενετήσιων χαρακτηριστικών. Η Esther παρόλο που ήταν στην ηλικία της νέας μητέρας της δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αναπτύξει στήθος ή άλλα χαρακτηριστικά που αναπτύσσουν οι γυναίκες στην εφηβεία τους και τις ακολουθούν για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Έτσι η Esther, όπως και η πραγματική Barbora Skrlova, είχε προβλήματα ψυχολογικής φύσεως τα οποία άρχισε να εξωτερικεύει κάνοντας κακό στους άλλους, κι εδώ έρχεται και το στοιχείο του θρίλερ σε μία ταινία που αρχίζει φαινομενικά φυσιολογικά. Η τρομακτική αλήθεια σιγά-σιγά ξεδιπλώνεται στην οθόνη καθώς η αδίστακτη Esther κάνει τα πάντα προκειμένου να προστατεύσει το μυστικό της αλλά και να ικανοποιήσει τις παράξενες διαστροφές της…
6. Μην Ανασαίνεις (Don’t Breathe)
Άλλη μία ταινία που επέστρεψε με ένα sequel το 2021 μετά την επιτυχία της το 2016. Ο λόγος για το Don’t Breathe, μία ταινία τρόμου σε σκηνοθεσία Fede Álvarez στην οποία πρωταγωνιστούν οι Stephen Lang, Jane Levy και Dylan Minnette. Αυτή η ταινία δεν κατατάσσεται αυστηρά στην κατηγορία του τρόμου, καθώς κάποιος θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει και δράσης.
Τρεις νεαροί που συνηθίζουν την διάρρηξη σπιτιών προκειμένου να επιζήσουν, αποφασίσουν να κάνουν την τελευταία τους δουλειά: να μπουν στο σπίτι ενός τυφλού βετεράνου του πολέμου και να κλέψουν το τεράστιο ποσό που του δόθηκε αφότου πέθανε σε τραγικό ατύχημα η κόρη του. Παρόλο που οι πρωταγωνιστές εγείρουν στην αρχή ερωτήματα στον θεατή σχετικά με την ηθική τους ακεραιότητα, από τα πρώτα λεπτά με μία σύντομη ματιά στην ζωή τους η συμπάθεια για εκείνους αρχίζει να πηγάζει διάχυτη, όπως είναι και ο σκοπός της ταινίας. Μία αποστολή που την θεωρούν παιχνιδάκι, καθώς είναι τρεις εναντίον ενός τυφλού ηλικιωμένου, αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη καθώς αυτός ο άνθρωπος, όπως και όλοι οι τυφλοί, μπορεί να μην βλέπει, αλλά έχει εξαιρετική ακοή και όσφρηση και καταφέρνει να αποδειχθεί παραπάνω από άξιος αντίπαλος για την μικρή παρέα των διαρρηκτών…
Ενδιαφέρον δεν παρουσιάζει μόνο το πως η ταινία σε κρατάει σε συνεχή αγωνία, καθώς πολλές φορές οι πρωταγωνιστές προσπαθούν κάνουν τόση ησυχία, χωρίς σχεδόν να αναπνέουν, προκειμένου να μην τους ακούσει ο τυφλός βετεράνος, αλλά και ο εξανθρωπισμός του «κακού» της υπόθεσης, του τυφλού βετεράνου, ο οποίος γίνεται ακόμη πιο εμφανής στο sequel της ταινίας Don’t Breathe 2. Παρουσιάζει όλους τους χαρακτήρες στο μικρό χρονικό διάστημα που έχει στη διάθεση της η ταινία, ανάμεσα στο ανθρωποκυνηγητό και τον αγώνα επιβίωσης, όχι σαν μονοδιάστατα καλούς ή κακούς ανθρώπους, όπως μας έχει συνηθίσει το Χόλιγουντ, αλλά σαν πολυσχιδείς προσωπικότητες που κρύβουν μέσα τους πολλές κακές και καλές πλευρές, όπως όλοι άνθρωποι.
Εκεί που αρχίζεις να ανησυχείς ότι η ταινία έχει να προσφέρει ωραία δράση αλλά όχι και καμία τρομερή υπόθεση, ο τυφλός βετεράνος αιχμαλωτίζει την κοπέλα της παρέας και της αποκαλύπτει τι πραγματικά θέλει να της κάνει και για ποιον λόγο… Παρόλο τον αρρωστημένο χαρακτήρα που αποδίδεται στα πράγματα, αφού πρόκειται για ταινία τρόμου και πρέπει να τρομάξει και να αηδιάσει τον θεατή, οι συναισθηματικές μεταπτώσεις του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά είναι εμφανείς, και μέσα στο διάστημα της μίας ώρας και τεσσάρων λεπτών ζωγραφίζονται στην οθόνη τα πορτρέτα ανθρώπων που δεν είναι εκ γενετής διαβολικοί ή καλοπροαίρετοι· αλλά ένα συνονθύλευμα όλων αυτών που διαμόρφωσε η ίδια η ζωή.
7. Η κούκλα του Σατανά (Child’s Play)
Η ταινία του 1988 που μας σύστησε την κούκλα του Σατανά, ή αλλιώς Τσάκι, μία κούκλα μάρκας Good Guy μέσα στην οποία κατοικεί ο κατά συρροήν δολοφόνος Charles Lee Ray. Η ταινία άρεσε τόσο πολύ στο κοινό που ακολούθησαν από τότε άλλες επτά, εκ των οποίων η τελευταία βγήκε μόλις το 2019 και μεταφέρει τον Τσάκι στην σύγχρονη ζωή: ο Τσάκι πια δεν είναι μία κανονική κούκλα, αλλά μία ρομποτική κούκλα.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει πάντα, καμία από τις ταινίες που ακολούθησαν δεν πήρε τόσες πολλές καλές κριτικές ούτε αγαπήθηκε τόσο από το κοινό όσο η πρώτη. Σε αυτή, παρακολουθούμε την νεαρή μητέρα Karen Barclay (Catherine Hicks) να παίρνει μία κούκλα για τα γενέθλια του επτάχρονου γιου της Andy (Alex Vincent). Ενώ στην αρχή όλα φαίνεται να πηγαίνουν καλά, το ίδιο βράδυ, μία καλή φίλη της Karen (Dinah Manoff) μένει στο σπίτι να κάνει babysitting στον Andy και δολοφονείται μυστηριωδώς. Οι αρχές δεν μπορούν να υποψιαστούν άλλον παρά τον Andy, ο οποίος όμως υποστηρίζει ότι τα έκανε όλα η κούκλα του, ο Τσάκι. Φυσικά, όλοι, συμπεριλαμβανομένης και της μητέρας του, θεωρούν πως το παιδί λέει ψέματα, ώσπου αποκαλύπτεται σιγά-σιγά σε όλους η πραγματικά διαβολική προσωπικότητα που κατοικεί μέσα στη κούκλα.
Κι αυτό πλέον, το 2023, ακούγεται ένα κλασικό concept, στην πραγματικότητα όμως η ιδέα μίας δαιμονισμένης κούκλας μας φαίνεται τετριμμένη ακριβώς επειδή ταινίες με τεράστια εμπορική επιτυχία όπως το Child’s Play και η Annabelle πυροδότησαν κι άλλες αντιγραφές. Η πρώτη ταινία του Τσάκι δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα πολλά επίπεδα, ούτε και κάποιο συγκλονιστικό σενάριο πίσω από την ιστορία, αν και ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η κατασκευή της κούκλας εμπνεύστηκε από τις My Buddy dolls της Hasbro. Είναι ένα καλό θρίλερ που βλέπεται ευχάριστα και σήμερα, το οποίο δίνει αρκετό αίμα και αηδία για να εντυπωσιάσει το διψασμένο κοινό και παράλληλα λίγη μητρική αγάπη για να κρατήσει την πλοκή. Ήταν σίγουρα κάτι πρωτότυπο για την εποχή του και μία ωραία επιλογή για ένα χαλαρό βράδυ με παρέα και ποπκορν.
8. Scream
Άλλη μία ταινία η οποία επέστρεψε το 2023 με το sequel Scream VI. Πέντε ακόμη ταινίες βγήκαν από το 1996, όπου πρωτοεμφανίστηκε το Scream, σε μία περίοδο όπου επικρατούσε μία γενικότερη ανομβρία στον χώρο του τρόμου και το κοινό χρειαζόταν κάτι δυνατό για να ξυπνήσει. Αυτό έκανε και το Scream, το οποίο μέχρι και σήμερα θεωρείται η top επιλογή για να περάσει ευχάριστα την βραδιά της μία παρέα εφήβων. Η τρομακτική μάσκα με την αέναη κραυγή στοιχειώνει από τότε τις Απόκριες μας, καθώς άρεσε ιδιαίτερα στους νέους η απλή αλλά μη αναμενόμενη πλοκή της με το πολύ αίμα να ξεχειλίζει από την οθόνη.
Ξεκινάμε συναντώντας την έφηβη Casey Becker (Drew Barrymore) η οποία είναι μόνη της σπίτι ώσπου παίρνει μία κλήση από μία ανώνυμη, τρομακτική φωνή. Αυτό που στην αρχή μοιάζει με μία άκακη φάρσα, καταλήγει στο σαδιστικό παιχνίδι ενός δολοφόνου που εκτελεί μπροστά στην άτυχη κοπέλα τον φίλο της προτού δολοφονήσει και την ίδια.
Αργότερα μεταφερόμαστε στις δυσκολίες της Sidney Prescott (Neve Campbell) η οποία προσπαθεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι κλείνει έναν χρόνο μετά το βιασμό και τη δολοφονία της μητέρας της, όταν ο μυστηριώδης δολοφόνος ξανά χτυπά και κάνει μία απόπειρα να σκοτώσει την Sidney, κατά τη διάρκεια της οποίας η δεύτερη συνειδητοποιεί ότι το αγόρι της, το οποίο και την έσωσε από τον δολοφόνο, ίσως είναι ο ίδιος ο δολοφόνος.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας ο θεατής προσπαθεί να καταλάβει ποιος στ’ αλήθεια βρίσκεται πίσω από την τρομακτική μάσκα του δολοφόνου, ενώ παράλληλα τα στοιχεία μοιάζουν να μην είναι αρκετά και ως ένα σημείο η υπόθεση μοιάζει αψυχολόγητη, χωρίς λογική. Στο τέλος όμως γίνεται και το μεγάλο plot twist που όλοι αναμένουμε. Πρόκειται για μία κλασική ταινία τρόμου που προσφέρει αίμα μαζί με μία μέτρια πλοκή που σίγουρα δεν έχει την αριστοτεχνική αρμονία ενός αστυνομικού μυστηρίου, αλλά τουλάχιστον πιάνει τον θεατή απροετοίμαστο και τον ξαφνιάζει.
9. Η Ενσάρκωση του Κακού (Malignant)
Ταινία του 2021 σε σκηνοθεσία του για άλλη μια φορά αξεπέραστου James Wan στην οποία πρωταγωνιστεί η Annabelle Wallis, η οποία πρωταγωνιστούσε και στην ταινία του 2014 Annabelle, μόνο που αυτή τη φορά τη συναντάμε μελαχροινή στον ρόλο της Madison.
Η ταινία ξεκινά αρχικά με έναν τρομακτικό ασθενή στο Simion Research Hospital του 1933, του οποίου το πρόσωπο όμως δεν καταφέρνουμε να δούμε ποτέ. Αργότερα ακολουθούμε την ιστορία της εγκυμονούσας Madison, η οποία βρίσκεται σε μία κακοποιητική σχέση και δυσκολεύεται εδώ και χρόνια να κάνει παιδί. Ο κακοποιητικός σύντροφος της σε μία έκρηξη θυμού της χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο, και το ίδιο βράδυ ένας μυστηριώδης ξένος επιτίθεται στην Madison και σκοτώνει τον σύντροφο της. Το άλλο πρωί, η Madison ανακαλύπτει ότι το παιδί που είχε στα σπλάχνα της δεν κατάφερε να επιβιώσει.
Σιγά-σιγά η Madison αρχίζει να αναμοχλεύει το παρελθόν της, προσπαθώντας να καταλάβει τη σύνδεση μεταξύ του μυστηριώδους άντρα που σκοτώνει διάφορους ανθρώπους τους οποίους ενώνει ένα κοινό μυστικό και η Madison είναι σε θέση να βλέπει τις δολοφονίες σαν να βρίσκεται εκεί, χωρίς να μπορεί να δράσει. Αυτό που στην αρχή φαίνεται ένα τρελό σενάριο υπερφυσικού θρίλερ, αποκτάει μία αρκετά λογική εξήγηση στο τέλος που ξαφνιάζει και ανατριχιάζει μέχρι και τους πιο δύσκολους θεατές.
Βέβαια, η ταινία παρόλο που είναι αρκετά καλή στην σταδιακή της αποκάλυψη του ποιος είναι πραγματικά ο μυστηριώδης δολοφόνος Gabriel, ο οποίος φαίνεται να έχει μία στενή πνευματική σχέση με την Madison, δεν είναι πλέον για τα δεδομένα μας και τόσο πρωτοποριακή. Πολλοί λένε ότι είναι απλά μία εμπλουτισμένη μεταφορά του Σκοτεινού Μισού του Στίβεν Κινγκ στον κινηματογράφο, ενώ άλλοι υποστηρίζουν πως απλά ενσαρκώνει τον μύθο του Edward Mordrake, ο οποίος χρησιμοποιήθηκε και ως guest star χαρακτήρας στην 4η σεζόν του American Horror Story του Ryan Murphy.
Ίσως να μην καταφέρνει σαν ιδέα να εντυπωσιάσει και τόσο τους ψαγμένους που έχουν διαβάσει αρκετά μυθιστορήματα τρόμου, έχουν μελετήσει τους αστικούς μύθους του 19ου αιώνα, όπως αυτόν του Edward Mordrake, και έχουν δει και όλες τις σεζόν του American Horror Story, παραμένει όμως μία από τις τοπ επιλογές για τους ανθρώπους που τώρα ξεκινάνε την περιήγηση τους στον τρομακτικό κόσμο των θρίλερ ενώ αναμφίβολα είναι από τις καλύτερες ταινίες εκεί έξω που ζωντανεύει μία τέτοια ιδέα όπως αυτή των παρασιτικών διδύμων τόσο επιτυχημένα.
10. Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ (The Exorcism Of Emily Rose)
Αν ψάχνατε τόση ώρα για ένα δικαστικό θρίλερ μέσα σε αυτή τη λίστα, τότε ήρθε η ώρα του. Αυτή η ταινία του 2005 δεν θα ικανοποιήσει αυτούς που θέλουν να δουν μία αναμενόμενη αμερικάνικη «σπλατεριά» ούτε αυτούς που αρέσκονται στην ωμότητα ταινιών όπως το Martyrs ή το Saw και ούτε εκείνους που ψάχνουν την σκοτεινή ατμόσφαιρα ταινιών όπως το Conjuring που αποτελούν σύγχρονα άσματα στο υπερφυσικό. Αυτή η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούν οι Jennifer Carpenter, Laura Linney, Campbell Scott και Tom Wilkinson περιστρέφεται γύρω από την δικαστική υπόθεση της Έμιλυ Ρόουζ, φανταστικού χαρακτήρα ο οποίος είναι κατά πολύ εμπνευσμένος από την πραγματική ιστορία της Ανελίζε Μίχελ.
Η νεαρή και φιλόδοξη αγνωστικίστρια Erin Bruner (Laura Linney) αναλαμβάνει την υπόθεση του ιερέα Richard (Campbell Scott) ο οποίος κατηγορείται για αμέλεια της δεκαεννιάχρονης Έμιλυ Ρόουζ. Η Έμιλυ άρχισε να παρουσιάζει παράξενα συμπτώματα που θα μπορούσαν να συσχετιστούν με ασθένειες όπως η ψύχωση και η επιληψία, και παρόλο που έπαιρνε φάρμακα, δεν σημειωνόταν καμία βελτίωση στην κατάσταση της. Υποστήριζε ότι μέσα της κατοικούσαν πολλοί δαίμονες από τα βάθη της Κολάσεως που της έλεγαν να βλάψει τους γύρω της. Η Erin προσπαθεί να υπερασπιστεί ούσα αγνωστικίστρια τον πελάτη της, ενώ ταυτόχρονα αρχίζει να αμφισβητεί τις πεποιθήσεις που είχε μέχρι σήμερα για τον κόσμο. Υπάρχουν δαίμονες; Υπάρχει ένα ανώτερο κακό κι ένα ανώτερο καλό;
Η ταινία δεν προσεγγίζει το θέμα από μία μονόπλευρη σκοπιά, δεν προσπαθεί να πείσει το κοινό για κάτι, όπως κάνει για παράδειγμα το Conjuring, που σπρώχνει κατευθείαν τον θεατή στην αποδοχή του χριστιανισμού και την ύπαρξη δαιμονικών παρουσιών που μπορούν μόνο από τον Θεό να εκδιωχθούν. Αυτή η ταινία αμφισβητεί συνεχώς τον εαυτό της, χωρίς να βγάζει κανένα απόλυτο συμπέρασμα, πράγμα που μπορεί να δυσαρεστήσει μερικούς οι οποίοι θα ήθελαν να πάρουν μία τελική απάντηση σε όλα τα ερωτήματα που εγείρει η ταινία, αλλά άλλοι θα ευχαριστηθούν που σκοπός της ταινίας δεν είναι να πείσει τον άνθρωπο για την ύπαρξη ή όχι του Θεού, αλλά αντίθετα να τον κάνει να αναρωτηθεί για τις ήδη παγιωμένες αντιλήψεις του, κάτι που δεν είναι ανώφελο, όπως μπορεί εκ πρώτης όψεως να μοιάζει. Οι συνεχείς ερωτήσεις πολλές φορές οδηγούν σε αδιέξοδα, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να βρούμε πραγματικά απαντήσεις και να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια: έτσι εξελίχθηκε ο άνθρωπος ανά τους αιώνες, μέσω της ερώτησης και της αμφιβολίας, κι έτσι θα συνεχίσει να πορεύεται αν θέλει να προχωράει συνεχώς και να μην μένει στάσιμος.
alithia.gr
Αγγελική Τζούμα