Άλλη μια τοπική κοινότητα μοιάζει να ασφυκτιά κάτω από το βάρος του υπερτουρισμού, όπως πολλές και πολλές άλλες σε όλον τον κόσμο, αυτή της Χαβάης. Ο επίγειος αυτός παράδεισος, που τραβάει τους τουρίστες σαν μαγνήτης, έχει γίνει ένα πραγματικά δύσκολο μέρος να ζήσουν οι ντόπιοι για λόγους που σχετίζονται με ζητήματα ηθικής, βιωσιμότητας του περιβάλλοντος αλλά φυσικά και οικονομικούς.
Σύμφωνα με την έρευνα Hawaii Tourism Authority’s Resident Sentiment Survey, του 2021, μόνο το 53% των κατοίκων νοιώθουν ότι ο τουρισμός είναι περισσότερο ωφέλιμος παρά βλαβερός για την τοπική κοινότητα. Η έρευνα αυτή ξεκίνησε το 1988 και η φετινή είναι η χαμηλότερη τέτοια τιμή που καταγράφεται. Εξετάζει ζητήματα όπως ο υπερπληθυσμός, οι βλάβες που προκαλούνται στο περιβάλλον αλλά και το υψηλότερο κόστος ζωής. Συνδυασμένα αυτά όλα μαζί εξηγούν το γιατί η στάση των ντόπιων απέναντι στον τουρισμό αλλάζει προς το αρνητικό όσο περνούν τα χρόνια και γιατί τώρα έχουν φτάσει να ζητούν μείωση του τουρισμού.
Το 2019, καταγράφηκε ένα ρεκόρ 10 εκατομμυρίων επισκεπτών στην Χαβάη, που αποτελείται από μια συστάδα νησιών και κατοικείται από 1,5 εκατομμύρια ανθρώπους. Το 2020 καταλάγιασε αυτό το πρόβλημα, το τρέχον όμως 2021 πλησιάζει γοργά το προηγούμενο ρεκόρ με αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα από το πλήθος των ανθρώπων που μαζεύονται εκεί τελικά.
Αυτό δημιουργεί φυσικά και πολλά επιμέρους προβλήματα, όπως η κρίση με τα ενοικιαζόμενα αυτοκίνητα που παρουσιάστηκε φέτος, όταν οι εταιρείες όπως η Hertz και Avis πούλησαν το 40% των διαθέσιμων αυτοκινήτων τους εξαιτίας της πανδημίας. Όταν όμως ο τουρισμός ξεκίνησε και πάλι, οι τιμές έφτασαν τα 700$ την ημέρα εξαιτίας της έλλειψης αυτοκινήτων, που στην προ-πανδημίας εποχή νοικιάζονταν προς 50$ την ημέρα. Σοκαρισμένοι από αυτές τις τιμές, κάποιοι τουρίστες άρχισαν να νοικιάζουν φορτηγάκια με αποτέλεσμα να μην βρίσκουν μέσο μετακίνησης οι διάφοροι μάστορες και εργάτες που χρειάζονταν να μετακινήσουν εργαλεία ή εμπορεύματα, ενώ ολόκληρες εταιρίες έμειναν χωρίς τρόπο να μεταφέρουν πράγματα.
Ένα σοβαρό επίσης ζήτημα είναι η εκδίωξη των ντόπιων από τα σπίτια τους και είναι κάτι που κρατάει πολλά χρόνια. Ο Micah Doane, συνιδρυτής της μη κερδοσκοπικής εταιρίας Protectors of Paradise, είπε στον Guardian ότι η οικογένεια της γιαγιάς του διώχτηκε από το σπίτι της στην περιοχή της Makua Beach στην διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου για να χτιστεί εκεί ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης, ενώ η διαρκής ανέγερση παραλιακών πολυτελών ξενοδοχείων έχει διώξει πολλούς ντόπιους από τότε ως σήμερα. Στις μέρες μας, σε μέρη όπως η Makua Beach συχνάζουν μόνο οι επισκέπτες των ξενοδοχείων που αψηφούν κάθε κανόνα και είναι ασεβείς προς τους ανθρώπους και το περιβάλλον, βλάπτοντας τελικά όλη την τοπική κοινότητα.
Στην διάρκεια των lockdown φάνηκε να επανέρχεται μια κάποια γαλήνη στα νησιά στην οποία η φύση και η άγρια ζωή μπόρεσαν να ανθίσουν ανενόχλητες ξανά. Χωρίς την διαρκή ροή τουριστών, τα νερά έγιναν πιο γαλάζια, τα κοπάδια των ψαριών μεγάλωσαν και φώκιες μονάχους επέστρεψαν στην Hanauma Bay μετά από πολλά χρόνια. Οι τουρίστες μεταχειρίζονται τα νησιά σαν να είναι η δική τους παιδική χαρά και αγνοούν την ιστορία και τις περιβαλλοντικές ανησυχίες των μόνιμων κατοίκων. Αφήνουν σκουπίδια στις παραλίες, βλάπτουν τους κοραλλιογενείς υφάλους με ακατάλληλα αντιηλιακά, ενώ είναι συχνά ασεβείς στους ιερούς τόπους των νησιών.
Τα περισσότερα resorts ανήκουν σε μη χαβανέζους, το ενδιαφέρον των οποίων για την αγορά ακινήτων, για εμπορική και μη χρήση, είναι υπεύθυνο για την εκτόξευση των τιμών τους αλλά και του κόστους ζωής γενικότερα. Στο μεταξύ, ο μέσος Χαβανέζος εργάζεται στον τουρισμό, σε θέσεις εργασίας με χαμηλούς μισθούς. Η μέση τιμή ενός οικογενειακού σπιτιού στην Χονολουλού αγγίζει τα 992,500 δολάρια, ενώ ένα μέσο οικογενειακό εισόδημα είναι περίπου 87,470 δολάρια. Αν συγκριθούν αυτά τα δύο ποσά, μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει γιατί το νησί έχει το μεγαλύτερο ποσοστό αστέγων στην χώρα.
Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκονται πια πολλές τοπικές κοινωνίες ανά τον κόσμο, γι’ αυτό θα είναι καλό για όλους εμάς που ταξιδεύουμε, να προσέξουμε την στάση και την συμπεριφορά μας όταν φτάνουμε εκεί ως τουρίστες και να σεβόμαστε το περιβάλλον που μας φιλοξενεί καθώς επίσης τους ανθρώπους που ζουν εκεί όλον τον χρόνο και όχι μόνο τις πέντε μέρες των δικών μας διακοπών.
Πηγή: oneofus.gr