Επιτρέψτε σήμερα να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα.
Να φύγουμε δηλαδή από τα προβλήματα και να δούμε την… ομορφιά.
Πώς έγινε το… θαύμα; Μπα, απλό. Ένα ραντεβού είχαμε με το συνεργείο μας έξω από το Εργατικό Κέντρο για να ανεβούμε στα Καρδάμυλα και ως γνωστόν εγώ πήγα 5 λεπτά νωρίτερα και οι άλλοι πέρασαν ένα τέταρτο καθυστερημένοι.
Για να τους… τιμωρήσω λοιπόν αφού έτσι κι αλλιώς τα περί συνεπείας στην ώρα, εγώ τα λέω, εγώ τα ακούω, κάθισα και παρατηρούσα τις ομορφιές, τις λεπτομέρειες, που έχει η Κρήνη του Μελέκ Πασά. Νερό βεβαίως δεν έχει σήμερα, αφού είναι άλλη η πολιτιστική μας εξέλιξη, αλλά έχει άλλη απαράμιλλη θα έλεγε ομορφιά όσον αφορά τον μαρμάρινο γλυπτό διάκοσμό της.
Αλήθεια πόσα θα μπορούσε να μας διηγηθεί αυτή η Κρήνη στα 257 χρόνια που βρίσκεται στο ίδιο σημείο; Πόσοι ξεδίψασαν από το νερό της, πόσες ιστορίες γράφτηκαν δίπλα της, πόσες ιστορίες ακούστηκαν στην ουρά όσων περίμεναν για το πολύτιμο αγαθό της ζωής, πόσες κλεφτές ματιές έρωτα ανταλλάχθηκαν, πόσα είδε με τα μάτια της.
Μα έχουν μάτια οι Κρήνες; Καλύτερα που δεν έχουν γιατί 54 χρόνια αφότου θεμελιώθηκε και λειτούργησε, αντίκρισε κρεμασμένη απέναντί της στην οδό Μαρτύρων, όλη τη Χιώτικη αφρόκρεμα της αριστοκρατίας, όταν η Χίος τόλμησε να ξεσηκωθεί το 1822. Θα έβλεπε χιλιάδες τα πτώματα των Σφαγών μετά γύρω της, θα έβλεπε τα φοβισμένα μάτια των σεισμοπαθών του 1881, την ουρά των απελπισμένων προσφύγων το 1922.
Θα έβλεπε τόσα πολλά δυσανάλογα με αυτά που βλέπουμε εμείς την εποχή της ταχύτητας, στην Κρήνη του Άγγελου. Γιατί στα Τουρκικά ο Μελέκ είναι ο Άγγελος, εξ ου και το επώνυμο Μελέκος, ο αγγελόμορφος.
Θέλετε δυο γραμμές γνώσης γι΄αυτή την Κρήνη;
Η Κρήνη του Μελέκ Πασά, λοιπόν, αποτελεί δείγμα Τούρκικου μπαρόκ.
Είναι τετράγωνη, μαρμάρινη στην κάτοψη, με ξύλινη στέγη και διπλά καμπυλόγραμμα τόξα που στολίζονται με φυτικά μοτίβα.
Δωρητής της ήταν ο Βεζύρης Μελέκ Πασάς το 1768, σύμφωνα με τα εγκωμιαστικά επιγράμματα που υπάρχουν στις πλευρές της.
Στο επίγραμμα της δυτικής πλευράς ομολογεί τη Χιώτικη καταγωγή του και επιβεβαιώνει ότι προσέφερε το κοινωφελές αυτό ίδρυμα στην ιδιαίτερη πατρίδα του.
Στη βόρεια πλευρά δηλώνει ότι είναι γνώστης και θαυμαστής της ελληνικής ιστορίας και πιστεύει ότι ο Μέγας Αλέξανδρος θα… αναστηθεί, όταν θα πιει ένα ποτήρι νερό της βρύσης.
Στην ανατολική πλευρά άλλο επίγραμμα φανερώνει τη συμπάθειά του στους Χιώτες, γιατί βρήκε το νερό και το χάρισε στον λαό.
Αναρωτιέμαι λοιπόν εγώ μετά από αυτά. Τι θα μας κόστιζε τα λίγα αυτά λόγια να βρίσκονταν γραμμένα στα Ελληνικά, Τουρκικά, Αγγλικά δίπλα στην Κρήνη; Τι μας κόστιζε αν τα μάρμαρά της δεν ήταν μέσα στην μπίχλα αλλά λαμπερά και καθαρισμένα; Γιατί αφήνουμε τόση τέχνη και ομορφιά ανεκμετάλλευτη;
ΥΓ. Το πρώτο είναι θέμα αισθητικής, το δεύτερο είναι χαζομάρα. Με συγχωρείτε…
