Τάχει αυτά η ιστορία, την ονόμασαν ποιητικά και… ρουφιάνα επειδή έχει την τάση να επαναλαμβάνεται.
Το 1822 που λέτε, πέρασαν να μας ενημερώσουν ανοιχτά του Μιρσινιδίου, ότι η Πελοπόννησος και η Στερεά ξεσηκώθηκαν, κάτι που πρέπει να κάνουν και τα νησιά. Τους είπαμε ότι πρέπει να συσκεφθεί η Δημογεροντία και αφού εκείνη έκανε… ομφαλοσκόπηση, τους ρωτήσαμε την επομένη αν έχουν κανένα… κουπόνι μαζί τους να κόψουμε, να τους ενισχύσουμε, γιατί η Χίος ήταν πολύ κοντά στην Τουρκία, για να ξεσηκωθεί, ενώ η Σάμος για παράδειγμα, είναι δίπλα στη… Μάλτα.
Τέλος πάντων την Σφαγή δεν την γλυτώσαμε, αλλά από τότε πέρασαν 196 χρόνια, εδώ που τα λέμε μια οτρά στην ιστορία, για να αλλάξουμε νοοτροπία.
Δικαιολογήστε μου τον μακρύ πρόλογο για να ρθούμε στον Κάμπο του σήμερα.
Δανειστές και Κυβέρνηση, πιστοί στο δόγμα πυροβολούμε φορολογικά ότι αναπνέει και μετά τα 70 παρακαλούμε να ψοφήσουν, έτσι ακριβώς λένε για μας, για να γλυτώσουμε τις συντάξεις, απεφάνθη ότι οι Καμπούσοι πρέπει να φορολογηθούν ως… οικοπεδούχοι και άρχισε να στέλνει μπιλιέτα για τα οποία ξεσηκώθηκαν και οι πέτρες.
Κράτει εδώ να τα βάλουμε στη σωστή σειρά τις… πέτρες. Ξεσηκώθηκαν καμιά πενηνταριά Καμπούσοι, που κατέβηκαν στην Εφορία με μπροστάρη τον Δήμαρχο, διαμαρτυρήθηκε ο Αντιπεριφερειάρχης, οι Βουλευτές και οι Καμπούσοι της Αττικής.
Η αδικία απίστευτη. Το υπουργείο Πολιτισμού έχει κηρύξει τον Κάμπο ιστορικό τόπο. Μόνο ένας λωλός και με πολλά λεφτά θα κάνει εκεί ακόμα και μια καλύβα. Το υπουργείο Περιβάλλοντος τον θεωρεί περιβόλια και δεν αφήνει παρά την ελάχιστη δόμηση. Το υπουργείο Οικονομικών τον θεωρεί οικόπεδα και θέλει να τα φορολογήσει έτσι, και μάλιστα αναδρομικά, αφού ως γνωστόν στην ζωή δύο πράγματα δεν ξεχνούν, ο χάρος και η Εφορία.
Ο ίδιος ο Α. Μιχαηλίδης δήλωσε σήμερα, πως επιτέλους πρέπει να σταματήσει αυτός ο παραλογισμός.
Και τώρα σαν παρακαλώ φούλ οι μηχανές. Τι έγινε σήμερα; Ο Δήμαρχος και 50 Καμπούσοι και μπράβο τους διαμαρτυρήθηκαν στην Εφορο. Και τι τους είπε η Εφορος, εκτός του αυτονόητου, ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα αν δεν υπάρξει νομοθετική ρύθμιση;
Δεν μπορεί να υπάρχει τους είπε, φορολογική ανισότητα. Η πλειοψηφία των Καμπούσων πήρε τα ειδοποιητήρια μας και ανταποκρίθηκε. Ελάχιστοι είναι όσοι δεν προσήλθαν.
Εγώ να σας πω λοιπόν , ότι την πιστεύω την Εφορο και νάτην πάλι μπροστά μας, είπαμε άλλοι την είπανε, η… ρουφιάνα η ιστορία.
Η πλειοψηφία πήγε και ρύθμισε τον θάνατο της. Δεν τους ψέγω τους ανθρώπους, έτσι σκέφτηκε και η Δημογεροντία το 1822, πλην όμως δεν γλύτωσε το σφάξιμο, αφήστε που αν είχαν την δική μας λογική, οι «κάτω απ’ το αυλάκι» έλληνες, εμένα σήμερα θα με λέγανε Μουσταφά.
Προχθές περίμενα σε μια ουρά σε Τράπεζα. Η κυρία που προηγούνταν, μου είπε φεύγοντας, εμφανώς ανακουφισμένη και… άφραγκη. «Αχ κύριε Τζούμα, επιτέλους έφυγε και αυτή η… υποχρέωση». Καταλάβατε τα λαμόγια; Εκαναν την γυναίκα που ξέρενε το λέρωμα της να το κάνει παξιμάδι να κτίσει ένα σπίτι, για το οποίο θαλασσοπνίγονταν 25 χρόνια ο άντρας, που τον στερήθηκε αυτή και τα παιδιά της, την έπεισαν με την απειλή βεβαίως, ότι αποτελεί υποχρέωση της να τους πληρώνει ενοίκιο για την ιδιοκτησία της.
Ετσι και με την πλειοψηφία των Καμπούσων σήμερα. Πήγε και υπόγραψε να πνιγεί στο πηγάδι της. Οι υπόλοιποι, η… μειοψηφία μπορεί να συνεχίζει να φωνάζει.
Από την ώρα, που δεν καταλαβαίνουμε πως κανένας μας δεν πρέπει να πληρώνει ότι του λένε οι πολιτικοί ληστές, μας περιμένει η χατζάρα του Αγά και χωρίς να αγιάσομε μάλιστα.
Υ.Γ. Προς αγωνιστές Καμπούσους. Τι κερδίσατε μια ώρα που κλείσατε το δρόμο μπροστά στην Εφορία με τα αυτοκίνητα σας; Να σας πούμε εμείς. Να πούν εκατοντάδες εγκλωβισμένοι οδηγοί να σας φορολογήσουν εκτός από τα περιβόλια για οικόπεδα και τις μανταρινιές για μπαλκόνια. Ο χώρος στάθμευσης στον ΝΟΧ, δίπλα στην Εφορία ήταν άδειος.
