Δεν ξέρω έχω αυτή την αίσθηση.
Μήνες είχαμε να δημοσιεύσουμε αυτό τον καταιγισμό ειδήσεων για τροχαία ατυχήματα και δη θανατηφόρα.
Τώρα έρχονται το ένα μετά το άλλο και ακόμα δεν μπήκε το καλοκαίρι, που όσο νάναι το… προτιμάμε όσον αφορά την κίνηση στους δρόμους.
Προβληματιζόμαστε τι να έχει αλλάξει. Οι δρόμοι παραμένουν οι ίδιοι, οι παγίδες είναι γνωστές, οι κακοτεχνίες επίσης. Στο παρά τσάκ γλύτωσε ο Σταύρος Μιχαηλίδης στη «σκοτώστρα» επισήμως λέγεται… κόμβος Νεοχωρίου, η κατάσταση παραμένει η ίδια.
Το αυτόν συμβαίνει και σε άλλους «κόμβους» όπου στέκεσαι, βγάζεις το… κομπιουτεράκι και μετά από σχετικό υπολογισμό συνεχίζεις.
Αι αρχαί συνεχίζουν και αυτές τον χαβά τους.
Βλέπω αίφνης την νησίδα στη μέση του παραλιακού δρόμου του Αεροδρομίου, εκεί που θα γίνει η σύνδεση με τον Περιφερειακό.
Λέω μέσα μου ειδικός δεν είσαι, μη μιλάς, αλλά ο Ζερζεβούλ, που όλοι έχουμε μέσα μας χτυπάει αλύπητος.
Και όλες αυτές τις βουδιές που βλέπεις γύρω σου ειδικοί δεν τις σχεδίασαν;
Αναλογίζομαι λοιπόν ποιοί… τυχεροί θα δούν το καντηλάκι τους στο εν λόγω σημείο, στο οποίο παρατήρησα οι μελετητές - κατασκευαστές έδειξαν για μια ακόμα φορά την αγάπη τους στο… πράσινο.
Σου λέει γιατί να κάνουμε νησίδα πρασίνου, για να την φυτεύουμε, να την ποτίζουμε, να ξεραίνονται οι μολόχες και νάχουμε γκρίνια; Τράβα εκεί μια στρώση πλάκες και ξεμπέρδευε. Πλάκα πάνω στην πλάκα, άσφαλτος πάνω στην άσφαλτο, τσιμεντοκυτία και σύρματα, ποιότητα ζωής μηδέν.
Όλα αυτά βέβαια είναι καθημερινό φαινόμενο, όμως καθημερινότητα δεν μπορεί να είναι τα θανατηφόρα τροχαία δυστυχήματα.
Αρα αναζητώντας μια εξήγηση, καταλήγουμε στην ταχύτητα.
Δεν ξέρω τι μας κυνηγά, ξέρω ότι από την μια η ταχύτητα από την άλλη η μέθη, το νησί έφτασε να θρηνεί πάλι ένα νεκρό την εβδομάδα, την τελευταία περίοδο, κάτι που πρέπει να σταματήσει με το μαχαίρι.
Και αυτό το μαχαίρι το κρατάμε εμείς.
Ας μειώσουμε λοιπόν τις ταχύτητες. Ας οδηγήσει ένας άλλος αν αισθανόμαστε ζαλισμένοι, ας κάνουμε αυτά τα απλά πράγματα ξανά.
Η ζωή μας είναι το πιο πολύτιμο απ’ όλα, ας μην την χαραμίζουμε.
