Κυρίες και Κύριοι
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε την ιστορική επέτειο της εισόδου της χώρας μας στη δίνη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, του πλέον αιματοβαμμένου και καταστροφικού πολέμου που γνώρισε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα.
Συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ για να θυμηθούμε, να αναλογιστούμε και να τιμήσουμε τους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού έθνους ενάντια στο Φασισμό και το Ναζισμό. Ενάντια στην άθλια και δόλια συμμαχία των δυνάμεων του Άξονα, συμμαχία ηγεσιών και λαών, που θέλησαν να υποδουλώσουν και να καθυποτάξουν το σύνολο των υπολοίπων εθνών και να καταστρατηγήσουν κάθε έννοια δικαίου με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους εις βάρος όλων όσοι ήταν αδύναμοι να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και το δίκιο τους.
Η 28η Οκτωβρίου σηματοδοτεί την έναρξη του αγώνα του ελληνικού λαού για την υπεράσπιση των ιδανικών και των πιστεύω του, ιδανικά και πιστεύω,που κάθε λαός ο οποίος θέλει να αυτοαποκαλείται «πολιτισμένος» οφείλει να υιοθετεί και να υπερασπίζεται.
Ας αναφερθούμε, λοιπόν, στα γεγονότα της εποχής εκείνης τα οποία σήμερα ο Ελληνισμός τιμά σε κάθε σημείο της Γης, όπου κι αν χτυπά ελληνική καρδιά.
Ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρέσβης επιδίδει, κατόπιν εντολής της ιταλικής κυβέρνησης, ένα πολύ λιτά γραμμένο διπλωματικό έγγραφο στον τότε Έλληνα Πρωθυπουργό, Ιωάννη Μεταξά. Με το έγγραφο αυτό ουσιαστικά ο Φασίστας Ιταλός ηγέτης Μπενίτο Μουσολίνι απαιτεί την άνευ όρων παράδοση της χώρας μας στις δυνάμεις του Άξονα. Η απάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού δε θα μπορούσε να ήταν άλλη από αυτή που υπερήφανα έδωσαν οι Έλληνες στους Πέρσες στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ., που υπερήφανα έδωσε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στους Τούρκους το 1453 και οι Έλληνες αγωνιστές του 1821 στις Οθωμανικές ορδές οι οποίες τους ζήτησαν να καταθέσουν τα όπλα και να παραδοθούν :
« Μολών Λαβέ !»
Ο Έλληνας ηγέτης, εκφράζοντας στον απόλυτο βαθμό τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, προτίμησε τον αγώνα από την δειλία, την αιματηρή πάλη από την αναίμακτη υποδούλωση, την αντίσταση από τη δουλοπρεπή υποχώρηση… Δε θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά από το να ακολουθήσει τα βήματα και τα παραδείγματα των προγόνων μας.
Αλλά και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος, ο οποίος κατά τον ενθρονιστήριο Λόγο του ως Μητροπολίτης Τραπεζούντος είχε χαρακτηριστικά διακηρύξει "προτιμώ ιπτάμενος ως αετός να πέσω, ή έρπων να ζήσω", όχι μόνο αρνήθηκε να ορκίσει την πρώτη κατοχική κυβέρνηση (Τσολάκογλου), αλλά συμπεριφέρθηκε με παγερή υπερηφάνεια και αγέρωχο ύφος στον Γερμανό στρατηγό Στούμμε, που τον επισκεύθηκε προκειμένου να τον μεταπείσει. Αυτόν τον ηρωισμό και την πίστη επέδειξε και με το μήνυμά του προς τον ελληνικό λαό, με το ξέσπασμα του πολέμου.
Η πρώτη νίκη της Ελλάδας στον πόλεμο είχε ήδη επιτευχθεί! Ήταν η ηθική νίκη αυτού που έχει το δίκιο με το μέρος του και, μολονότι ξέρει ότι ο αντίπαλος του είναι πολύ δυνατότερος, επιλέγει να πολεμήσει για να υπερασπιστεί τις αξίες και τα ιδανικά του. Άλλωστε, όπως γράφει ο ίδιος ο Μεταξάς στο ημερολόγιό του « Καμιά φορά ριχνόμαστε στις φλόγες της μάχης, όχι με την ελπίδα ότι θα κερδίσουμε, μα γιατί αυτό είναι το χρέος μας, γιατί απλά έτσι πρέπει ».
Την ηθική αυτή νίκη ακολούθησαν σύντομα οι στρατιωτικοί θρίαμβοι που συνέθεσαν το ΈΠΟΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ.
Πραγματικά, υπό την άξια ηγεσία του Στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, οι Έλληνες φαντάροι κατάφεραν σχεδόν αμέσως να ανατρέψουν το δόλιο εισβολέα και να μεταφέρουν το πεδίο της μάχης έξω από τα ελληνικά σύνορα. Οι ιταλικές δυνάμεις, αν και άρτια εξοπλισμένες και σαφέστατα αριθμητικά υπέρτερες των ελληνικών, γρήγορα πέρασαν από τη θέση του κυνηγού σε αυτή του θηράματος. Από το Νοέμβρη του 1940 ήδη αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν και να υπερασπιστούν εδάφη της ιταλικής επικράτειας! Η Βόρειος Ήπειρος, περιοχή ελληνικότατη και με μακρόχρονη ιστορία, έγινε πλέον το πεδίο των μαχών του ελληνοϊταλικού πολέμου. Οι Έλληνες φαντάροι και στρατιωτικοί απελευθέρωναν τη μία μετά την άλλη πόλεις της Βορείου Ηπείρου με αμιγώς ελληνικό πληθυσμό. Κορυτσά, Τεπελένι, Αργυρόκαστρο και τόσες άλλες περιοχές αποτέλεσαν τα τρόπαια της νίκης της ελληνικής ψυχής… Μετά από αιώνες σκλαβιάς και ταλαιπωρίας ο ελληνικός πληθυσμός της Βορείου Ηπείρου μπορούσε πλέον να αναπνεύσει το δροσερό αέρα της ελευθερίας! Είχαν πια εξοντωθεί όλοι οι δυνάστες του και μπορούσε να περηφανεύεται ότι τα εδάφη στα οποία κατοικούσε ανήκαν στην Ελλάδα.
Ο Ελληνικός Στρατός ήταν ο πρώτος που κατάφερε να νικήσει στο πεδίο των μαχών τις δυνάμεις του Άξονα και με το παράδειγμά του έδωσε το δικαίωμα σε κάθε φιλελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο να ανακτήσει ένα πολύτιμο αγαθό : την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο!
Ο ελληνικός λαός έδωσε το φωτεινό παράδειγμα της αντίστασης και κέρδισε πανάξια το δικαίωμα να αποκαλείται απόγονος των Αρχαίων Ελλήνων και των Βυζαντινών κοσμοκρατόρων. Είναι χαρακτηριστικός ο ενθουσιασμός με τον οποίο υποδέχτηκαν τον πόλεμο οι Έλληνες, η πίστη τους στη νίκη και η δύναμη που έδειξαν στις ταλαιπωρίες, τις κακουχίες, τα δεινά και τις στερήσεις. Είναι χαρακτηριστικά όμως και τα σχόλια του Βρετανού Πρωθυπουργού Τσόρτσιλ ο οποίος από το βήμα της Βρετανικής βουλής δήλωσε : « Από σήμερα δε θα πρέπει να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Πρέπει στο σημείο αυτό να σημειώσουμε τη στάση των Ελλήνων απέναντι στους αντιπάλους τους.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ελληνικός λαός διεξήγαγε έναν «πολιτισμένο» πόλεμο.
Οι Έλληνες δεν προέβησαν σε ακρότητες και βαρβαρότητες και δεν επιδίωξαν την εξόντωση της προσωπικότητας των αντιπάλων στρατιωτών ούτε κατά τη διάρκεια του πολέμου, ούτε μετά από αυτόν. Σεβάστηκαν τον αντίπαλό τους και δεν αντιμετώπισαν τους στρατιώτες του εχθρού με μίσος και διάθεση αντεκδίκησης. Για του λόγου το αληθές θα αναφέρω δύο μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
1) Πολλές ήταν οι περιπτώσεις κατά τις οποίες αιχμάλωτοι Ιταλοί στρατιώτες, οι οποίοι μεταφέρονταν στα ελληνικά μετόπισθεν, έφταναν στον προορισμό τους μαζί με τους φύλακές τους μεθυσμένοι καθώς, σε κάθε χωριό που στάθμευαν για λίγη ανάπαυση, οι κάτοικοι έσπευδαν να φιλέψουν τους «ξένους διαβάτες» με τσίπουρο και κρασί, καθώς έτσι υπαγόρευαν οι κανόνες της φιλοξενίας. Είναι σαφές πως, αν και οι άνθρωποι αυτοί πιθανότατα να ήταν υπεύθυνοι για το θάνατο των συγχωριανών ή και των συγγενών τους ακόμα, ήταν και αντιμετωπίζονταν ως άνθρωποι.
2) Πολλά χρόνια μετά το τέλος του πολέμου στην Κρήτη υπήρχαν γυναίκες που εθελοντικά φρόντιζαν τα μνήματα του Γερμανικού Στρατιωτικού Κοιμητηρίου. Μάλιστα όταν κάποιος Γερμανός δημοσιογράφος το 1970 (25 χρόνια μετά τη λήξη του Πολέμου) ρώτησε μια μαυροφορεμένη κυρία γιατί το κάνει αυτό πήρε την εξής γενναία όσο και συγκινητική απάντηση: « Στη Γερμανία, παλικάρι μου, σκοτώθηκαν πολεμώντας οι δύο γιοι μου. Σίγουρα κάποια Γερμανίδα μάνα θα φροντίζει τον τάφο τους όπως εγώ αυτών των παιδιών. Έτσι ταιριάζει στους ανθρώπους».
Τέτοιο πόλεμο διεξήγαγε ο ελληνικός λαός το 1940 και αυτούς τους ανθρώπους οφείλουμε όχι μόνο να τους τιμάμε αλλά και να ακολουθούμε το παράδειγμά τους.
Και για να καταλάβουμε το πόσο διαφέρουμε από τους άλλους θα πρέπει να θυμηθούμε τις βαρβαρότητες των Γερμανών και των Ιταλών εναντίον των λαών που τους αντιστάθηκαν αλλά και την άνανδρη καταστροφή των γερμανικών πόλεων από τα αγγλικά και αμερικάνικα βομβαρδιστικά.
Ας επανέλθουμε όμως στα γεγονότα…
Ο ελληνικός στρατός την Άνοιξη του 1941 ήταν νικητής και έτοιμος να δώσει στον Ιταλό εισβολέα το τελικό χτύπημα. Η ιταλική εαρινή επίθεση είχε συντριβεί και η ελληνική αντεπίθεση μόνο στόχο είχε «να ρίξει τους Φασίστες στη θάλασσα» και να απελευθερώσει ολόκληρη τη Βόρεια Ήπειρο. Ωστόσο τον Απρίλιο του 1941 η Γερμανία για να σώσει το γόητρο και τα συμφέροντα του Άξονα επιτέθηκε στην Ελλάδα! Ο ελληνικός στρατός δεν άντεξε τη συγχρονισμένη επίθεση των δύο υπερδυνάμεων της εποχής εκείνης και λύγισε… Η Πρωτομαγιά του 1941 βρήκε σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα υπό τριπλή κατοχή. Γερμανοί, Ιταλοί και Βούλγαροι είχαν καταλάβει το λίκνο του παγκόσμιου πολιτισμού, την Ελλάδα.
Η ελληνική ψυχή όμως δεν υποδουλώθηκε ποτέ! Η αντίσταση συνεχίστηκε όσο και όπου αυτό ήταν δυνατό. Τα αναγεννημένα ελληνικά στρατεύματα πολέμησαν στην Αφρική και στη Δυτική Ευρώπη στο πλευρό των Συμμάχων και έγραψαν λαμπρές σελίδες στην ελληνική Ιστορία. Οι Έλληνες θαλασσοπόροι ενίσχυσαν τον εμπορικό και πολεμικό στόλο των Συμμάχων και έφτασαν τη φωνή της Ελλάδας στα πέρατα του κόσμου. Οι Έλληνες πατριώτες πολεμούσαν τον εχθρό στα βουνά, οργανωμένοι σε αντάρτικες ομάδες.
Η Χίος, ο νομός της καρδιάς μας, έζησε μέρες δόξας και πόνου κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Ο χιακός λαός, σύσσωμος σχεδόν, εντάχθηκε σε διάφορες αντιστασιακές οργανώσεις και έδωσε σκληρό αγώνα ενάντια στον κατακτητή.
Πρέπει λοιπόν όλοι εμείς να είμαστε υπερήφανοι γιατί οι γονείς μας και οι παππούδες μας , όταν οι περιστάσεις το απαίτησαν, αποδείχτηκαν γενναίοι και δυνατοί!
Χάρη στους αγώνες και τις θυσίες των δημοκρατικών λαών ήρθε και η λύτρωση για όλους!
Το Φθινόπωρο του 1944 ήρθε τελικά η πολυπόθητη απελευθέρωση για την Ελλάδα!
Η συμμετοχή της Ελλάδας στον αντιφασιστικό αγώνα ολόκληρου του δημοκρατικού κόσμου ήταν καταλυτική για την εξέλιξη του πολέμου.
Έδωσε το χρόνο στους Συμμάχους να προετοιμαστούν καλύτερα και να αντιμετωπίσουν πιο αποτελεσματικά τον εχθρό. Ανέδειξε την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της παγκόσμιας κοινωνίας. Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι έδειξε σε εχθρούς και φίλους ότι ο Άξονας δεν ήταν ανίκητος. Έδωσε το δικαίωμα στον κόσμο να ελπίζει ότι θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τον εχθρό και έδειξε το δρόμο για την τελική επικράτηση. Βέβαια, όταν η νίκη ήρθε οι «ΦΙΛΟΙ» μας μάς ξέχασαν και σίγουρα δε μας έδωσαν το μερίδιό της επιτυχίας που μας αναλογούσε, ωστόσο καλό θα ήταν να παραδεχτούμε ότι αυτό έγινε εν πολλοίς και με δική μας ευθύνη. Άλλωστε ανέκαθεν ο ελληνικός λαός πορευόταν και πορεύεται μόνος του. Και πάντα επιζεί!
Θα μπορούσε όμως κάποιος να μας ρωτήσει (και δίκαια) το εξής :
Σήμερα δεν έχουμε πόλεμο και πιθανότατα να μη χρειαστεί να πολεμήσουμε ποτέ ξανά. Για ποιο λόγο θα πρέπει να θυμόμαστε όλα αυτά τα γεγονότα ;
Η απάντηση όμως είναι τόσο απλή όσο και ασφαλής:
Μακάρι να μη χρειαστεί ποτέ να πολεμήσουμε. Πιστεύω όμως πως κανείς δε μπορεί να μας εγγυηθεί ότι η χώρα μας δε θα εμπλακεί ποτέ ξανά σε μια ακόμα πολεμική σύρραξη. Η συμμετοχή μας σε έναν νέο πόλεμο δεν εξαρτάται μόνο από εμάς αλλά κυρίως από τους γύρω μας και, όσο κι αν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε γέφυρες φιλίας με πολλούς, φοβάμαι ότι τα συγκρουόμενα συμφέροντά μας ίσως να μη μας το επιτρέψουν. Αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι, αν μας το ζητήσει η πατρίδα, όλοι θα δώσουμε και την ψυχή μας για τον αγώνα. Άλλωστε και οι πρόγονοί μας ήταν όπως και εμείς… Έλληνες, που σημαίνει ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ! Ήταν και αυτοί αγρότες, γιατροί, κληρικοί, χτίστες, δάσκαλοι…. Δε γεννήθηκαν για να πολεμούν αλλά δε δίστασαν να το κάνουν στο όνομα της Ελλάδας και της ελευθερίας!
Ωστόσο πόλεμος δε γίνεται μόνο με τα όπλα, τα κανόνια και τα αεροπλάνα.
Πόλεμος γίνεται και μέσα από τον πολιτισμό. Π.χ. τα πολιτιστικά σκουπίδια που μας σερβίρουν εχθροί και φίλοι από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο και στα οποία εμείς καλούμαστε να δώσουμε τη θέση που τους αξίζει!
Πόλεμος γίνεται και μέσα από την οικονομία.
Πόλεμος γίνεται και μέσα από την κοινωνική αδικία και την κοινωνική αδιαφορία στα κοινά για όλους μας προβλήματα.
Εμείς, λοιπόν, καλούμαστε πλέον, αν πραγματικά θέλουμε να αποκαλούμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, να δίνουμε καθημερινά τη μάχη από το δικό μας μετερίζι όντας έντιμοι και δίκαιοι, βοηθώντας το συνάνθρωπό μας όσο κι αν αυτό μας κοστίζει, ακολουθώντας τα χριστιανικά ιδεώδη και δείχνοντας έμπρακτα την αγάπη μας στο συνάνθρωπό μας.
Μπορούμε όλοι μας δουλεύοντας ευσυνείδητα και έντιμα να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους και τις απειλές του σήμερα. Μόνο έτσι θα αποκτήσει αληθινή αξία ο αγώνας και η θυσία των προγόνων μας. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να νικήσουμε τον φασισμό και το ναζισμό που δυστυχώς, αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια από τη γέννησή τους, εξακολουθούν να υπάρχουν, έστω κι αν έχουν αλλάξει προσωπείο. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να δικαιώσουμε τους ανθρώπους που προτίμησαν να προσφέρουν και τη ζωή τους ακόμα για να μπορούμε εμείς σήμερα να είμαστε ελεύθεροι.
Δεν θα σας κουράσω άλλο. Όσα παρατέθηκαν είναι αρκετά για να καταδείξουν τη σημασία της ενότητας του λαού μας, της πίστης στον Θεό, της υπεράσπισης των ιδανικών και της ιστορίας μας. Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες μιας νέας προσπάθειας εισβολής ενάντια στην εθνική μας κυριαρχία, η οποία όμως δεν διαφέρει από όσες έχουμε ζήσει στο παρελθόν. Οι Πέρσες δεν ζήτησαν τίποτε άλλο από τους Έλληνες, παρά “γῆν καί ὕδωρ” · οι Ιταλοί ζήτησαν απλά την πρόσβαση στα ελληνικά λιμάνια και συγκοινωνιακά δίκτυα, οδούς και σιδηρόδρομους. Και οι δανειστές μας σήμερα ζητούν ως ανταλλάγματα την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας και του πλούτου που κρύβει η αιματοβαμμένη γη των προγόνων μας. Οι θόρυβοι και οι φωνές είναι, όπως πάντα, πολλοί και συχνά αποσυντονίζουν τη σκέψη μας. Τα διλήμματα τίθενται πάντοτε σκληρά και απειλητικά. Οι συζητήσεις μπορεί να είναι πολλές, όμως η απόφαση δεν δύναται παρά να είναι μία, ανάλογα πού θα κλίνει ο ζυγός της εθνικής μας αυτοσυνειδησίας. Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το άρθρο του Γεωργίου Βλάχου με τίτλο “ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ!”, που δημοσιεύτηκε στην "Καθημερινή" της 4η Νοεμβρίου 1940: «Λοιπόν;... Θα συνεχίσωμεν την συζήτησιν; Θα βάλωμεν κάτω έναν καφέν και θα σταθώμεν γύρω από το φλιτζάνι του οι απόλεμοι, οι άχρηστοι, οι καφενόβιοι, διά να πούμε, περί του ποιος θα νικήση και ποιος θα επικρατήσει;... Προς Θεού! θα νικήση η Ελλάς! Όλους; ΟΛΟΥΣ! ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ! Χωρίς συλλογισμούς, χωρίς συζητήσεις, χωρίς κεφάλια τα οποία αργοκινούνται και αμφιβάλλουν, χωρίς μυαλό. Μυαλό δεν χρειάζεται. Χρειάζεται ενθουσιασμός και παραφροσύνη. Χρειάζεται θάρρος αλόγιστον και καρδιά. Με αυτό το υλικόν έγινεν ο Αγών του Εικοσιένα. Με αυτά τα όπλα νικούν οι λαοί. Ήρθατε να πάρετε την Ήπειρον;... ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Έχετε Στρατούς, έχετε Στόλους, έχετε αεροπλάνα, είσθε σαράντα πέντε εκατομμύρια και είμαστε πέντε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Θα μας κάψετε. ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΗΝ ΔΙΝΟΜΕ. Και θα προχωρήσωμεν και θα νικήσωμεν και θα σας πετάξωμεν εις την θάλασσαν. Γίνεται;... Γίνεται, δεν γίνεται, αυτό πρέπει να αισθάνεται και να βροντοφωνή η καρδιά. ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΗ. [...] Θάρρος λοιπόν! Ό,τι θέλομεν αληθινά, με όλην μας την δύναμιν, γίνεται. Ό,τι αποφασίσωμεν με την ψυχήν μας γίνεται. ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΗ. [...] Όλοι μαζί! Θα αγωνισθώμεν τώρα όλοι μαζί, θα ανθέξωμεν όλοι μαζί, θα προελάσωμεν όλοι μαζί, και μίαν ευλογημένην ημέραν, όταν θα διαλαλούν την ευτυχίαν μας οι κώδωνες των σημαιοστολίστων εκκλησιών μας, θα ψάλλωμεν όλοι μαζί ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ ΣΤΡΑΤΗΓΩ ΤΑ ΝΙΚΗΤΗΡΙΑ...»
Σήμερα, η Εκκλησία μας γιορτάζει την εορτή της Αγίας Σκέπης. Η εικόνα δείχνει την Παναγία με ανοικτή αγκαλιά πάνω από ένα σύννεφο και το απολυτίκιο αναφέρει τη φράση «σκέπεις τον λαόν Σου νοερώς, εκ πάσης των εχθρών επιβουλής». Κάποια στιγμή όμως πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υποτάσσεται η θρησκευτική εορτή στην εθνική επέτειο, αλλά ταιριάζει η εθνική επέτειος με το νόημα της θρησκευτικής εορτής. Δηλαδή, ακριβώς επειδή ο αγώνας των Ελλήνων είναι αγώνας για την ελευθερία και από αγάπη στα ιδανικά, η Παναγία προστατεύει. Σε αντίθετη περίπτωση, η αγκαλιά της θα κοιτούσε αλλού. Ο Θεός δεν είναι ούτε εθνικιστής ούτε ιμπεριαλιστής. Είναι μόνο Αγάπη και Ελευθερία.
ΖΗΤΩ Η ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ
ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.
