Το παράρτημα Χίου της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ με την ευκαιρία της Πρωτομαγιάς, σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε επισημαίνει:
«Τιμώντας την 1Η ΜΑΗ, ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΛΕΙ ΤΟ ΛΑΟ ΝΑ ΠΟΡΕΥΤΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ. ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΠΥΚΝΩΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΝΑ ΑΝΑΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΛΟΓΑ ΠΟΥ ΤΟ ΔΙΑΛΥΕΙ! ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
Τιμούμε τον Χιώτη κομμουνιστή που εκτελέστηκε στην Καισαριανή την 1 ΜΑΗ του 1944, όπως τεκμηριώνεται μέσα από το πρωτοσέλιδο του Εμπρός του Μάη του 1946.
ΑΠ’ ΤΙΣ ΑΙΜΑΤΙΝΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΠΑΛΕΨΕ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ
«Πρωτομαγιά του 1944. Οι καμπάνες της Καισαριανής κτυπάνε πένθιμα, λες κι είναι Μεγάλη Παρασκευή. Το πένθος και ο θρήνος έχουν σκεπάσει με το μαύρο πέπλο τους την αδούλωτη πολιτεία. Διακόσια απ’ τα καλύτερα και ηρωικότερα παιδιά του Ελληνικού λαού, που η Μεταξική δικτατορία κρατούσε στα Φασιστικά της στρατόπεδα και παρέδωσε στους Γερμανο-ιταλούς φασίστες οδηγούνται στο θυσιαστήριο της Λευτεριάς.
Τα Γερμανικά πολυβόλα, εκεί, έγραψαν μια απ’ τις πιο σκοτεινές σελίδες του διεθνούς φασισμού. ΜΑ και τα ηρωικά παλληκάρια με τη θυσία τους έγραψαν τη λαμπρότερη σελίδα της Ελληνικής ιστορίας που η ακτινοβολία της σκέπασε κάθε προηγούμενη λάμψη. Είχε και το Νησί μας τη συμμετοχή του στο ολοκαύτωμα αυτό της Λευτεριάς. Μέσα στα παλληκάρια, που σκοτώθηκαν τραγουδώντας για την Ελλάδα και τη Λευτεριά ήταν και ο σ. Γιάννης Αμπαζής.
Εργάτης, οικοδόμος από πολύ μικρός ακόμα, παλικάρι 18 χρονών έταξε σκοπό της ζωής του τον αγώνα για την απελευθέρωση της τάξης του και ολόκληρου του Ελληνικού λαού από τα νύχια της κεφαλαιοκρατικής εκμετάλλευσης και σκλαβιάς.
Συνετός, έξυπνος, δραστήριος και γενναίος, διακρίθηκε από τα πρώτα του βήματα, για την επαναστατική έξαρση και την οργανωτική του ικανότητα. Με την αλύγιστη επιμονή που τον διέκρινε λύγισε όλα τα εμπόδια που του πρόβαλε η κοινωνία, για να μπορέσει να γίνει ικανός καθοδηγητής, για να μπορέσει να επωμιστεί τις ευθύνες που έπεφταν στις νεαρές του πλάτες. Όντας τελείως αγράμματος κατόρθωσε μόνος του να μάθει να διαβάζει και να γράφει και ρίχτηκε με πάθος και φανατισμό στην αυτομόρφωση. Μέσα σε μικρό σχετικό διάστημα έγινε κάτοχος της πιο πολύπλοκης και επιστημονικής φιλοσοφικής κοσμοθεωρίας , του ιστορικού υλισμού.
Γι’ αυτές του τις ικανότητες έγινε ο στόχος της λυσσασμένης επίθεσης των οργάνων της κεφαλαιοκρατικής εξουσίας. Φυλακίσεις, ξυλοδαρμοί, εξορίες, “στόλιζαν” συχνά την ανήσυχη σταδιοδρομία του. Μα δε μπορούσαν να ανακόψουν τον αγώνα του. Κάθε φορά έβγαινε και πιο δυνατός. Γι’ αυτό και το 1937 η Μεταξική δικτατορία για να απαρφανίσει το εργατικό και αντιφασιστικό κίνημα του νησιού τον εξόρισε χωρίς κατηγορία στη Φολέγανδρο. Με τη Γερμανική εισβολή και τη κατάρρευση που επακολούθησε δραπέτευσε και μαζί με το σύντροφό του Νικόλα Μπουρέκα (Κοντολέων), οικοδόμο, ήρθε στο Νησί. Από την πρώτη κιόλας μέρα άρχισε τις επαφές για την οργάνωση του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Μα οι σημερινοί “εθνοπροδότες” τον συνέλαβαν και τον παρέδωσαν και πάλι στους Γερμανούς.
Κλείστηκε στο Χαϊδάρι κι από κει οδηγήθηκε την πρώτη του Μάη του 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, όπου τουφεκίστηκε μαζί με τους 200 αντιφασίστες σε ηλικία 32 χρονών. Η θυσία του δεν έμεινε άκαρπη. Οι Χιώτες σύντροφοι του πιστοί στο δρόμο που τους χάραξε και έχοντας σύμβολο την ηρωική του θυσία αγωνίστηκαν σκληρά και θα εξακολουθήσουν τον αγώνα τους μέχρι την απελευθέρωση των εργαζομένων. Και όταν ο ήλιος της Λευτεριάς, του Σοσιαλισμού και της Δημοκρατίας ανατείλει στον τόπο μας, τότε και η προσωπικότητα, η δράση του του σ. Αμπαζή θα βρει την πλήρη αξιοποίησή της.
