Το Σαββατοκύριακο 26 και 27 Ιουλίου 2025, η Καλλιμασιά ντύθηκε στα χρώματα της παράδοσης και της νοσταλγίας, φιλοξενώντας για τρίτη συνεχόμενη χρονιά τη δράση «Όπως παλιά».
Το Εκπολιτιστικό Σωματείο Καλλιμασιάς «Η ΠΡΟΟΔΟΣ», με τη στήριξη των κατοίκων του χωριού, παρουσίασε ένα διήμερο αφιερωμένο στην αναβίωση των παλιών επαγγελμάτων και της αυθεντικής λαϊκής ζωής.
Η δράση βασίστηκε στα εκθέματα του Λαογραφικού Μουσείου Καλλιμασιάς και είχε ως στόχο να προβάλλει το μουσείο σε ολόκληρο το νησί και τους επισκέπτες του, αλλά και να ενισχύσει τη διατήρηση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.
Όλο το χωριό έγινε ένα ζωντανό μουσείο όπου κάτοικοι κάθε ηλικίας φόρεσαν ρούχα εποχής, αναπαριστώντας επαγγέλματα που έχουν σβηστεί από τη σύγχρονη καθημερινότητα.
Ο επισκέπτης μπορούσε να ακολουθήσει μια κυκλική διαδρομή στους δρόμους του χωριού, συναντώντας σκηνές από μια άλλη εποχή.
Καθώς ξεκινούσε η διαδρομή στο χωριό, η πρώτη εικόνα που υποδεχόταν τους επισκέπτες ήταν η παραδοσιακή λατέρνα, σύμβολο άλλων εποχών, όπου η μουσική ακουγόταν από το χέρι του λατερνατζή και όχι από ηχεία.
Λίγο πιο πέρα, ο καλαθάς έφτιαχνε καλάθια από καλάμια, μια τέχνη που απαιτεί υπομονή, επιδεξιότητα και γνώση των φυσικών υλικών.
Η τέχνη αυτή, αν και απλή στην όψη, εξυπηρετούσε πλήθος καθημερινών αναγκών σε μια εποχή χωρίς πλαστικά ή εργοστασιακά προϊόντα.
Ο Κώστας Καλαμοτούσης μας έφερε σε επαφή με το επάγγελμα του τενεκετζή, όπου επεξεργαζόταν με ειδικά εργαλεία μαεστρία ανοξείδωτη λαμαρίνα. Το επάγγελμα αυτό, το ασκούσε ο πατέρας του.
Ο Βίκτωρας, οικοδόμος στο επάγγελμα, παρουσίασε τα εργαλεία του ξυλουργού σημειώνοντας τις αντίξοες συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι ξυλουργοί στο παρελθόν, όταν το κάθε εργαλείο απαιτούσε δύναμη και τεχνική ακρίβεια, και κάθε κατασκευή ήταν μοναδική.
Η Μαρία, μας μίλησε για την τέχνη της μοδίστρας, τονίζοντας πώς το ράψιμο αποτελούσε την κύρια εργασία πολλών γυναικών στο παρελθόν. Οι μοδίστρες ήταν απαραίτητες, αφού το ράψιμο ρούχων ήταν η μόνη λύση σε έναν τόπο όπου η μετακίνηση προς την πόλη ήταν δύσκολη.
Δίπλα της, οι καπελούδες με τα στολισμένα καπέλα τους μας θύμισαν την τέχνη της κομψότητας και της χειροποίητης δημιουργίας, που τότε δεν ήταν πολυτέλεια αλλά αναγκαιότητα.
Ο Γιώργος, μας μίλησε για το επάγγελμα του λουστραδόρου, μεταφέροντας μας σε μια εποχή όπου ο κάθε άνθρωπος είχε μόνο ένα ζευγάρι παπούτσια σε δρόμους από χώμα με αποτέλεσμα λάμψη των υποδημάτων εξαρτιόταν από τον λουστραδόρο.
Στο τέλος της διαδρομής, η Γιασεμί Κατσαφάγου, ενεργή μελισσοκόμος, εξήγησε πως παλιότερα τα μελίσσια φυλάσσονταν σε κοφίνια ή πήλινα δοχεία. Για να πάρει κάποιος μέλι, έπρεπε να καταστρέψει και το κερί, μέχρι που αργότερα εμφανίστηκε η ξύλινη κυψέλη και άλλαξε τα δεδομένα του επαγγέλματος.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της γιορτής, οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και άλλες μορφές εργασίας του παρελθόντος, όπως τον ψαρά με τα παραγάδια του, τον παστελά με το σουσάμι και το μέλι, τον κουλουρά που μοσχοβολούσε την περιοχή, και τον τσαγκάρη, προστάτη των φθαρμένων υποδημάτων.
Πλάι στα επαγγέλματα, ο επισκέπτης είχε την ευκαιρία να απολαύσει παραδοσιακούς χωρούς, μουσικές, εικαστικές και άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Και φυσικά δεν έλειψαν οι γαστρονομικές νότες, γλυκά φτιαγμένα από τις νοικοκυρές του χωριού και παραδοσιακά εδέσματα από τη σχολή μαγειρικής της ΔΥΠΑ, με ρακάκι στον καφενέ.
Η δράση «Όπως Παλιά» δεν ήταν απλώς μια εκδήλωση, ήταν μια γιορτή μνήμης και συλλογικότητας. Ένα διήμερο στο οποίο η Καλλιμασιά γύρισε τον χρόνο πίσω, θυμίζοντάς μας πόσο όμορφη είναι η επαφή με τις ρίζες και την αυθεντικότητα της ζωής, τότε που το βλέμμα ήταν καθάριο και οι σχέσεις μας πιο ανθρώπινες.
