Το θεατρικό έργο του ARNOLD WESKER "Η κουζίνα" σε μετάφραση Γιώργη Μαυρογιάνννη και σκηνοθεσία Βασίλη Παχουνδάκη, θα παρουσιάσει η Θεατρική Ομάδα της ΠΕΚΕΒ στο κινηματοθέατρο της στον Βροντάδο στις 13-14 και 15 Ιουλίου στις 9.00 μ.μ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι «Η ΚΟΥΖΙΝΑ» είναι έργο με πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα. Φέρνει, επίσης, πανανθρώπινο μήνυμα, δηλαδή που αφορά ολόκληρο τον άνθρωπο και όχι μόνο ένα μέρος του, ως πολιτικό ή άλλο όν μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων.
Αυτό το μήνυμα χτίζεται βαθμιαία μέσα από μια σειρά επιφανειακών συμβάντων/συνομιλιών (καυγάδες, κουτσομπολιό, βρισιές, αντιζηλίες, το ΠΡΟ ΠΟ, ζήλειες κ.α.) αλλά και σοβαρότερων καταστάσεων ( η αδιαφορία της «εξουσίας», η φρενίτιδα της δουλειάς, η αποξένωση, το ερωτικό αδιέξοδο, οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες κ. α.). Και μετά, το όνειρο και το προσωπικό δράμα όλων, από την ανώνυμη σερβιτόρα μέχρι τον πρωταγωνιστή και τον εργοδότη.
Πρωταγωνιστής είναι ο νεαρός μάγειρας ΠΕΤΕΡ, εργοδότης, ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου TIVOLI, ο κ. ΜΑΡΑΝΓΚΟ.
Ο Π. δεν είναι μόνο ο λούμπεν προλετάριος που δείχνει. Στο βάθος αυτής της ισοπέδωσης των πάντων που επαγγέλλεται, « Όλα είναι τα ίδια. Καμία διαφορά. Τίποτε δε μ’ ενδιαφέρει.», ανεπίγνωστα αναδεύει η πανανθρώπινη ανάγκη για νόημα στη ζωή : νόημα στις σχέσεις, νόημα στην εργασία, νόημα στην κοινωνία, νόημα στην προσωπική ζωή, στη φιλία, στο όνειρο, στην πολιτεία – πάνω απ’ όλα νόημα στον έρωτα.
Αυτή η ανάγκη μένει ανεκπλήρωτη στην κοινωνία της Κουζίνας. Η έλλειψη αυτής της εκπλήρωσης πονάει τον Π. στο βάθος της ύπαρξης του : βιώνει την ανεκπλήρωτη ανάγκη για την πληρότητα των σχέσεων, σ’ όλες τις πλευρές της ζωής, που αυτό είναι η αληθινή ανθρώπινη ζωή. Βιώνει, αλλά δεν συνειδητοποιεί, ούτε έχει μάθει (όπως δεν έχομε μάθει όλοι μας σχεδόν) να διαβάζομε τον εαυτό μας, τις ανάγκες μας, τα αισθήματά μας. Τον πόνο αυτόν τον εξωτερικεύει με το bullying, τον τσαμπουκά, ακόμα και με το «μεγαλείο» ενός Σαιξπηρικού γελωτοποιού (ο συγγραφέας λέει ότι το έχει και αυτό).
Αυτόν τον πόνο τον βιώνει κάθε μέρα στην κουζίνα-κόσμο : Ζει, κάθε μέρα, το αδιέξοδο των σχέσεων με τους συναδέλφους, την αποξένωση, την αδιαφορία και την εκμετάλλευση των αφεντικών, την αλλοτρίωση της εργασίας, ακόμα την δυστυχία του εργοδότη και των σεφ του. Βιώνει, κάθε μέρα, επίσης τον βρυχηθμό των φούρνων, που σχεδόν καλύπτει τις ανθρώπινες φωνές, την προσπάθεια, δηλαδή, να αρθρώσει κάποιος νόημα, να δημιουργήσει σχέσεις.
Αυτά τα βιώνει κάθε μέρα. Σήμερα …
Για το σήμερα και για τον κ. Μαράνγκο, η συνέχεια επί της σκηνής.
