Μέρες έχω να γράψω και πρέπει να… εξηγηθώ, αφού… χάθηκα στα δώρα που μου έστειλαν και πήρα στον εαυτό μου.
Και αυτά δεν είναι παρά τρία βιβλία, που ρούφηξα στην κυριολεξία.
Κατ’ αρχήν ο Αριστείδης Μπελλές με τίμησε στέλνοντας μου για πρωτοχρονιάτικο δώρο το πρώτο βιβλίο του με τίτλο «Χρόνος του νερού».
Πράγματι, ο χρόνος κυλάει σαν το γάργαρο νερό, που όμως στο στόμα ενός ανθρώπου με πείσμα, μπορεί όχι μόνο να τον δροσίσει αλλά να περάσει στο αίμα του.
Αυτό κάνει ο Αριστείδης αφού από την αρχή το βιβλίο του φαίνεται σαφέστατα ότι πρόκειται για αυτοβιογραφία ενός φτωχού παιδιού από τον Καταρράκτη, που δεν έχει μόνο πόθο να μορφωθεί, αλλά να ξεφύγει απ’ την μιζέρια και να δημιουργήσει.
Και εδώ αρχίζουν οι εκπλήξεις γιατί ο Αριστείδης ανεξάρτητα αν το έχει συνειδητοποιήσει, γράφει… ιστορία μέσα από την προσωπική του.
Η ιστορία των εφήβων φοιτητών των μεταδικτατορικών χρόνων, μέσα από τον Σύλλογο Χίων φοιτητών, η ιστορία του πρώτου ταχυφαγείου με ποιότητα, μια εποχή που η Χίος ήξερε μόνο τις τυρόπιτες πλανοδίων και τα σουβλάκια του… Πίπη. Η ιστορία της πάλαι ποτέ Ναυτιλιακής Εταιρείας Χίου, η ιστορία της ΕΜΧ, που επί Αριστείδη Μπελλέ από… αποθήκη μετατρέπεται σε επιχείρηση και τέλος η ιστορία του Νηρέα.
Εν ολίγοις η ιστορία του επιχειρηματικού τομέα της Χίου. Ο Αριστείδης προσπαθεί να χρησιμοποιήσει ψευδώνυμα, το κάνει και για τον εαυτό του, όμως εκεί που δεν μπορεί να σχηματίσει άλλα ονόματα, είναι όταν αναφέρεται στον Γιώργη Σταγκούλη και τον Στέφανο Τσουρή. Σε 425 σελίδες ο Αριστείδης συνειδητά ή όχι, στην σημερινή εποχή άπειρων δυσκολιών, δείχνει περίτρανα ότι αυτές υπήρχαν πάντα, αλλά με τόλμη και σκληρή δουλειά και σήμερα και πάντα ένα παιδί, που την ώρα που κοιμάται προσπαθεί να αγνοήσει τα… ποντίκια, που χοροπηδούν πάνω στα στρώματα, μπορεί να φτάσει στα Χρηματιστήρια και στην Προεδρία της Λέσχης Επιχειρηματικότητας.
Το βιβλίο του Αριστείδη είναι μια πηγή πείσματος, ένα νερό δημιουργίας, ένα πήδημα μέσα απ’ τη σκληράδα της ζωής απ’ τη μιζέρια στην κορυφή, χωρίς να λησμονεί κανείς την ηθική, που τον τροφοδοτούν οι ρίζες του.
Και από τον Αριστείδη, πέρασα στον… Καζαντζίδη του Γιώργη Λιάνη, του καλού δημοσιογράφου, που κακώς έμπλεξε με την πολιτική. Εχω διαβάσει και τα 15 βιβλία, που αναφέρονται στον Θεό του ελληνικού τραγουδιού, στην ωραιότερη φωνή, που γέννησε το γένος των Ελλήνων. Το ενδιαφέρον στο βιβλίο, εκτός από τα ντοκουμέντα, που παρουσιάζει, είναι ότι δεν κάνει άλλη μια… αγιογραφία του Στέλιου, αλλά παρουσιάζει τις αδυναμίες του, δείχνει πως ακόμα και οι γίγαντες του αναστήματος Καζαντζίδη είναι άνθρωποι με αδυναμίες.
Για το τέλος άφησα τους δύο τόμους της ιστορίας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου του Σαράντου Καργάκου. Χωρίς περιστροφές θα γράψω, πως όποιος νομίζει ότι τα ξέρει όλα ή έχει διαβάσει τα πάντα γύρω από τον αιματηρότερο πόλεμο της ιστορίας, στην κατηγορία αυτή συμπεριλαμβάνεται και ο υπογράφων, θα διαπιστώσει με έκπληξη ότι δεν έχει… διαβάσει τίποτα. Ο ιστορικός, μα πάνω απ’ όλα Δάσκαλος Σαράντος Καργάκος, μετά από συγγραφή 100 βιβλίων(!) στο δίτομο αυτό έργο, ακολουθούν ακόμα δύο, που δεν έχουν εκδοθεί, αγγίζει τη σοφία. Δεν αναφέρεται απλά σε γεγονότα, δεν περιγράφει μάχες, κάνει αναλύσεις, που αφήνουν άφωνο τον αναγνώστη. Αποδεικνύει πως ο αυτόχειρας στο τέλος Χίτλερ, διέλυσε την Αυτοκρατορία της Μεγάλης Βρετανίας, φούσκωσε μέχρι σκασμού την καταρρέουσα στο τέλος Σοβιετική Ενωση και έβγαλε στον αφρό την Αμερική. Κάνει μια τέτοια ανάλυση, που στην ουσία κολλάει στον τοίχο τα μέχρι χθες θεωρούμενα θέσφατα, προβλέπει για το μέλλον μέσα από την γνώση της ιστορίας, όχι όμως ως καταγραφή μαχών και γεγονότων αλλά συμπερασμάτων παρακαταθήκη για το αύριο.
Σας συνιστώ και τα τρία βιβλία ανεπιφύλακτα.
