Το βιβλίο «Φάε Δάσκαλε» του Μπάμπη Σαχτούρη είναι η ιστορία της παιδείας στη χώρα μας, τη δεκαετία του 1970.
Από τότε μέχρι σήμερα περνούν οι… δεκαετίες και τα πράγματα αντί να φτιάχνουν πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Αυτό που καταλάβαιναν οι φτωχοί χωρικοί, που καλούσαν τον Δάσκαλο στο τραπέζι τους όχι μόνο για να τον τιμήσουν αλλά γιατί ήξεραν πως πεινασμένος Δάσκαλος γράμματα στα παιδιά δεν μαθαίνει, δεν το κατάλαβε δεκαετίες τώρα η ελληνική πολιτεία δια των Κυβερνήσεων της.
Παρακολουθούσα την συνέντευξη των Δασκάλων εν όψει της απεργίας τους στις 9 Νοεμβρίου και κάποιος είπε ότι με 600 ευρώ το μήνα στον πρωτοδιόριστο, ο Δάσκαλος χάνει την αξιοπρέπεια του.
«Διαφωνώ» μαζί του. Αυτός που χάνει την αξιοπρέπεια του είναι το υπουργείο Παιδείας και όσοι βαφτισμένοι στην ψήφο του λαού, αυτή είναι η αλήθεια, αντί αν τον υπηρετούν τον αφήνουν στην τύχη του.
Γιατί απλούστατα υποβαθμισμένη παιδεία, σημαίνει μόνιμο βαρίδι για έναν τόπο.
Δείτε τις δεκαετίες από την εποχή του περιγράφει ο καλός Δάσκαλος στο βιβλίο του μέχρι σήμερα. Πόσες κατακτήσεις έχει ο κόσμος; Από το μέσο που βάζαμε τον Βουλευτή για ένα τηλέφωνο στο σπίτι μας, αναφέρω μόνο ένα παράδειγμα, έχομε τουλάχιστον ένα πάνω μας… όλο το 24ωρο.
Από την μια λοιπόν κατακτήσεις και από την άλλη πείνα. Γιατί ας μην φοβόμαστε τις λέξεις. Οι Δάσκαλοι αμείβονται με μισθούς πείνας. Και μπορεί οι συνδικαλιστές στις απεργίες και τις κινητοποιήσεις τους να βάζουν μια σειρά ζητήματα, που δεν άπτονται του οικονομικού, αλλά εγώ θέλω να σταθώ σε αυτό για να ρωτήσω.
Δεν ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ στην Κυβέρνηση; Αυτός που λέει σε μια πρωτοδιόριστη Δασκάλα, ας πούμε, πάρε 600 ευρώ και πήγαινε στη Χίο να διδάξεις δεν ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ; Δεν αισθάνεται την ανάγκη να κάνει… χαρακίρι;
Σωστά, εδώ δεν είναι Ιαπωνία, εδώ αυτοί που κυβερνούν διαχρονικά παριστάνουν τους βλάκες και εμείς διαχρονικά ανεχόμαστε το δούλεμα.
Το πρόβλημα είναι ότι έτσι δεν προχωρά η κοινωνία. Ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε προχθές την Λιθουανία και την Εσθονία. Χώρες που όταν εμείς ανακαλύπταμε το FAX εκείνες εφοδίαζαν τους πολίτες τους με ηλεκτρονικές ταυτότητες.
Νομίζει κανείς ότι αυτό είναι άσχετο με την παιδεία; Νομίζει ότι οι μισθοί πείνας των δασκάλων αφορούν μόνο τους ίδιους; Λάθος, αυτό αντανακλάται σε όλη την κοινωνία. Την πείνα των Δασκάλων την πληρώνουμε όλοι. Πεινασμένος Δάσκαλος σημαίνει κοινωνία στάσιμη και ότι είναι στάσιμο βουρκιάζει.
Υ.Γ.: To θέμα δεν μπαίνει γενικά εκπαιδευτικά. Εξειδικεύεται. Ο Καθηγητής, κακώς, αλλά θα κάνει ένα «ιδιαίτερο» μάθημα ακόμα και στο μαθητή του (!) για να μην πεθάνει στην πείνα, ο Δάσκαλος καταδικάζεται σε ΑΣΙΤΙΑ.
