Η εικόνα αδιάψευστος μάρτυρας της κατάστασης που βρίσκεται το βάθρο του αγάλματος του Πλαστήρα.
Η αλήθεια είναι ότι το επεσήμανε πριν ένα μήνα περίπου ο δικός μας… χαώδης, το είχα δεί τότε και υπέθεσα ότι η βλάβη απεκατεστάθη.
Όμως επειδή ο Μανώλης Βερβεράκης απουσιάζει με άδεια, η τηλεόραση επαναλαμβάνει τις επιτυχείς και στοχευμένες εκπομπές του.
Έτσι είδα ξανά το θέμα να προβάλλεται και αποφάσισα να το ψάξω λίγο, λέγοντας μέσα μου ότι αποκλείεται να μην έχει αποκατασταθεί.
Σταμάτησα λοιπόν έκπληκτος προχθές μπροστά στο άγαλμα και… ω του θαύματος ουδείς έχει δώσει σημασία στο πρόβλημα.
Όση ώρα λοιπόν φωτογράφιζα για να το αναδείξω σκεπτόμουνα, αυτό που διάλεξα ως τίτλο.
Ως νεαρός Λοχαγός ο Νικόλαος Πλαστήρας στέλνεται από το τότε ΓΕΣ στην Χίο αμέσως μετά την απελευθέρωση της ως ο πρώτος στην ουσία Στρατιωτικός της Διοικητής.
Στήνει την πρώτη άμυνα του νησιού από το μηδέν, γυρίζει όλο το νησί καβάλα στ΄άλογο και επιλέγει που ακριβώς θα τοποθετηθούν τα Στρατιωτικά φυλάκια, θέσεις που βρίσκονται ακόμα και σήμερα.
Διορατικός, βλέπει τη θέση Κόρης γεφύρι και ρίχνει πρώτος την ιδέα Φράγματος νερού, έργο που μέχρι σήμερα οι ανάξιοι δεν καταφέραμε να φτιάξουμε.
Άγνωστο πως ο αψύς καμπίσιος Καρδιτσιώτης ανιχνεύει την ψυχοσύνθεση του Χιώτη, του πράου και φιλήσυχου Χιώτη και του πατάει τον κάλο του φιλότιμου.
Ο Νικόλαος Πλαστήρας ως Διοικητής των Χιωτών στρατιωτών, παίρνει από το νησί ένα Σύνταγμα… λαγούς και οδηγώντας τους στις μάχες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, επιστρέφει ένα Σύνταγμα λιοντάρια.
Μεταξύ του Πλαστήρα και των Χιωτών δημιουργούνται σχέσεις λατρείας.
Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους και την εκστρατεία στην Ουκρανία ο Πλαστήρας έχοντας πάντα Χιώτες στο επιτελείο του, οδηγεί τους Ευζώνους του, τον φόβο και τρόμο των στρατιωτών αλλά και των Τσετών ατάκτων του Κεμάλ Ατατούρκ, στην Μικρασιατική εκστρατεία.
Η ιστορία εύχομαι να είναι γνωστή. Η λατρεία των χιωτών γίνεται θρησκευτική ευλάβεια για τους Μικρασιάτες, όταν στην θέα του διαλυμένου ελληνικού στρατού, το μοναδικό Σύνταγμα που υποχωρεί συντεταγμένα μαχόμενο το 1922, σώζοντας τους αμάχους στο πέρασμα του, είναι αυτό του Πλαστήρα.
Ο Πλαστήρας σώζει τη χώρα με το στρατιωτικό κίνημα μετά το Μικρασιατικό δράμα. Ο Πλαστήρας για να πηδήξουμε χρόνια στην ιστορία περνάει σ’ αυτήν ως ο μοναδικός Πρωθυπουργός που πέθανε με μοναδική περιουσία τις εννιά ουλές από σπαθιές και θραύσματα που είχε στο κορμί του.
Μα θα πεί κανείς η Χίος τον τίμησε δίνοντας το όνομα του στην κεντρική της Πλατεία και τιμώντας τον με το μεγάλο έφιππο άγαλμα στην Μπέλλα Βίστα.
Αυτά ας τα πούν αλλού και όχι σε μένα. Η όντως τιμητική ονοματοθεσία δεν κοστίζει τίποτα, όσο για το άγαλμα ήμουν Δημοτικός Σύμβουλος τότε και μειοψήφησα όταν αποφασίστηκε να παραγγείλουμε άγαλμα χωρίς άλογο επειδή ήταν ακριβό το… άλογο.
Τότε είχα πεί ειρωνικά, αμφιβάλλω αν έγινα κατανοητός , να πάρουμε μόνο το… άλογο.
Ο Πλαστήρας που τοποθετήθηκε από την Χίο ήταν ένας πεζός ανδριάντας, που ευτυχώς τον διέσωσε η 96 ΑΔΤΕ, τοποθετώντας τον επί Ταξιαρχίας Μεν. Μεϊμάρη (υποδιοικητής Χρ. Δρίβας) έξω απ’ το Στρατόπεδο Γκιάλα.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα δεν θα υπήρχε χωρίς τον αείμνηστο Ανδρέα Αξιωτάκη και τον Φάρο Βαρβασίου, που έφτυσαν αίμα με τις υπηρεσίες και βγάζοντας… δίσκο συγκεντρώνοντας τα απαιτούμενα χρήματα.
Τέλος πάντων, ο γέγονε γέγονε, τώρα όμως μπορούμε να εξασφαλίσουμε μια φτυαριά τσιμέντο να κολλήσουμε τις πέτρες του βάθρου.
Υ.Γ. Οι πέτρες είναι εκεί κάτω και... περιμένουν.
